Άλλη μία ισχυρή δόνηση στα δημοκρατικά θεμέλια, έρχεται από την ίδια την Βουλή, επιβεβαιώνοντας έτσι ότι, τα παρηκμασμένα καθεστώτα, καταρρέουν συνήθως εκ των έσω.

Αναφέρομαι στην προσπάθεια για «δικαστική ασυλία» στους λοιμωξιολόγους ιατρούς που κατά καιρούς, αποτελούν το επιστημονικό προσωπείο των κυβερνητικών αποφάσεων. Και το τοποθετώ έτσι διότι δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στο μυαλό μου ότι τις αποφάσεις δεν τις παίρνουν οι ειδικοί αλλά οι πολιτικοί. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι με 800-900 κρούσματα μας «έκλεισαν» και με 3.000-4.000 μας «ανοίγουν».

Καθόλου δεν ενδιαφέρει το παρόν κείμενο η «κορωναϊκή αλήθεια». Αυτό που ενδιαφέρει είναι η «λοίμωξη της δημοκρατίας» μας.

Η Βουλή θέλει να προσφέρει ασυλία σε ιατρούς από την πιθανή καταδίωξη κακοπροαίρετων πολιτών, που από τις καλοπροαίρετες προτάσεις των ιατρών, έχασαν χρήματα, επιχειρήσεις και βασικές ελευθερίες. Μα δεν είναι θεμελιώδες δικαίωμα (και δημοκρατικό ζητούμενο) ενός πολίτη που αισθάνεται θιγμένος να αποζητά κρίση από τον νόμο; Τουλάχιστον έτσι μας έμαθαν στα σχολεία στο μάθημα της «Αγωγής του Πολίτη» (που ίσως και γι΄αυτό να κόπηκε τελικά από την ύλη).

Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό, μια μικρή προσωπική ιστορία.
Πριν από κάποια χρόνια μια δυσαρεστημένη πελάτης σε μια επιχείρηση που είχα (η οποία εταιρία καμία σχέση δεν είχε με καυστήρες), έκανε μήνυση σε εμένα και σε δύο άλλους Προέδρους εταιριών που συνεργαζόμασταν και μας κατηγόρησε πως την παραμονή Χριστουγέννων πήγαμε και οι τρεις στο υπόγειο του σπιτιού της και σαμποτάραμε τον καυστήρα του καλοριφέρ !!!

Έκπληκτοι πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα όπου ο Αξιωματικός υπηρεσίας μας ενημέρωσε ότι η κυρία ήταν «γνωστή τρελή δικομανής» που έκανε ασταμάτητα μηνύσεις σε διάφορους συμπολίτες μας. Αναγκαστικά όμως, πήγαμε στο δικαστήριο καθίσαμε στο ειδώλιο και φυσικά αθωωθήκαμε, αφού η υπόθεση ήταν αστεία. Χάσαμε όμως τον χρόνο μας, πληρώσαμε δικηγόρους, εκνευριστήκαμε κλπ.

Η δικαιοσύνη συνιστά βασικότατο παράγοντα μιας δημοκρατικής πολιτείας. Απορώ λοιπόν, αν κάποιος κακοήθης μηνύσει κάποιον από τους εν λόγω ειδικούς, γιατί πρέπει ο ιατρός να έχει μια διαφορετική αντιμετώπιση από εμένα ή οποιονδήποτε πολίτη; Και γιατί η Βουλή προεξοφλεί ότι το επιστημονικό ειδικό βάρος των ιατρών και η προφανής συμπαράσταση που θα παρέχουν σε κάποια τέτοια περίπτωση οι κυβερνητικοί παράγοντες ως μάρτυρες υπεράσπισης, δεν θα δικαιώσουν τον κατηγορούμενο;

Το ζήτημα εδώ είναι πολιτικό και δομικού χαρακτήρα. Διότι δεν είναι ένα απλό και μοναδικό παραστράτημα της Βουλής, σε μια ώρα δύσκολη. Δεν ισχύει εδώ μια επιφανειακή κρίση του τύπου: «εντάξει, άνθρωποι είναι δεν το καλοσκέφθηκαν». Μην ξεχνάμε ότι η πλειοψηφία των βουλευτών απαρτίζεται από δικηγόρους και ιατρούς!!
Και δεν ισχύει επίσης, διότι η Βουλή έχει κι άλλα τέτοια παραστρατήματα στο μητρώο της. Άρα εδώ μιλάμε για σφάλμα λειτουργίας της δημοκρατίας μας. Η δημοκρατία μας δηλαδή έχει βλάβη.

Δεν είναι δα και τόσος πολύς ο χρόνος, που η Βουλή ψήφισε την ασυλία κάποιων τραπεζικών, που έδωσαν επισφαλή, προκλητικά, αναίτια δάνεια σε κόμματα, πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων. Η Βουλή λοιπόν αποφάσισε να προστατεύσει εκείνα τα άτομα που είτε από λάθος, είτε από εξαιρετικά κακή κρίση είτε από δόλο είτε από κομματικό συμφέρον είτε από νοοτροπία κλέφτη, συνέβαλαν στην διαπόμπευση του πολιτικού συστήματος και στην νοθεία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Διότι αυτό σημαίνει η χρηματοδότηση των κομμάτων χωρίς διαφάνεια, με προκλητικούς όρους και χωρίς επιστροφή των χρημάτων.
Και το έκανε αυτό η Βουλή, κατά την εκτίμησή μου, όχι για να προστατεύσει τους «ημετέρους» από αυτό που έκαναν, αλλά για να προστατεύσει τους επόμενους που θα το ξαναέκαναν. Δηλαδή μιλάμε για παρανομίες που πιθανόν θα είχαν συνέχεια, υπό την αιγίδα της Βουλής.

Τι είναι λοιπόν αυτό το καθεστώς, που έχει την διάθεση να προστατεύει εκείνους που παρανομούν όταν η παρανομία είναι προς όφελος του; Τι είναι το καθεστώς που έχει την δύναμη να προστατεύει τους παρανόμους που εκείνο αποφασίζει ότι του είναι χρήσιμοι;

Και το κυριότερο ερώτημα: τι είναι η κοινωνία που ανέχεται, απαθής, αποστασιοποιημένη και αδιάφορη, να ξεσκίζονται οι βασικές ραφές του δημοκρατικού ενδύματος;

Στο ίδιο αυτό νόσημα της «λοίμωξης της δημοκρατίας», εντάσσεται και ο νόμος περί (μη) ευθύνης υπούργων αλλά και η βουλευτική ασυλία. Ο νόμος που προστατεύει τον υπούργο που έβλαψε το κράτος είναι κάτι περισσότερο από κατάπτυστος και αυτόματα υποβαθμίζει την δημοκρατία μας σε τύπου Παναμά, Ουγκάντας, Αϊτής, Φιλιππίνων κλπ.

Η βουλευτική ασυλία υφίσταται για να εμποδίζει την πολιτική δίωξη βουλευτών από δόλιους πολιτικούς αντιπάλους αλλά η ιστορία μας λέει ότι είναι πάμπολλες οι περιπτώσεις που η Βουλή ψήφισε να μην αρθεί η ασυλία βουλευτών που κατηγορούνταν από την δικαιοσύνη για ακάλυπτες επιταγές, οικονομικές ατασθαλίες, τροχαία, περίεργες απάτες κλπ.

Άρα η Βουλή «κατά συρροή» όπως λένε οι νόμοι, προσφέρει ασυλία σε υπόπτους για παρανομίες. Και είναι οι ίδιοι άνθρωποι που εντός της αιθούσης της Βουλής, αποφασίζουν για την ζωή των υπολοίπων Ελλήνων. Για το νομικό πλαίσιο που θα κρίνει τις δικές μας επιχειρήσεις, ατυχίες ή παρανομίες.
Όλο αυτό πιθανότατα ξεφεύγει από την πλαίσια μιας «λοίμωξης» μάλλον μιλάμε πια, για «γάγγραινα της δημοκρατίας».

Και ειλικρινέστατα απορώ με την απολύτως σεβαστή ιατρική κοινότητα.
Απορώ πως δεν βγήκαν αυθόρμητα με ανακοινώσεις τους όλοι οι ιατρικοί σύλλογοι της χώρας να δηλώσουν ότι αρνούνται τέτοια ασυλία, που de facto τους εξισώνει με πιθανούς απατεώνες και επιόρκους και θέτει υπό αμφισβήτηση την ιατρική κρίση και μεθοδολογία τους.
Ίσως κάτι τέτοιο να μην έγινε, επειδή οι συνδικαλιστικοί φορείς των συλλόγων γενικώς, ουσιαστικά λειτουργούν ως πολιτικοί προθάλαμοι για την Βουλή και πολύ λιγότερο ως ασπίδες της συντεχνιακής οικογενείας.

Αντίθετα από τα παραπάνω, ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών ζήτησε με ανακοίνωσή του (εκτός από μόνιμες προσλήψεις) να επεκταθεί το ακαταδίωκτο για όλους τους υγειονομικούς!!!


Ομοίως απορώ με τους συνδικαλιστικούς φορείς της επίσης σεβαστής δικαιοσύνης. Γιατί δεν βγάζουν ανακοινώσεις που να στηλιτεύουν τις προσπάθειες επέμβασης στην λειτουργία της; Ρωτάω με σεβασμό και καλοπροαίρετα.

Το κεντρικό ζήτημα όμως παραμένει.
Πόσο βαθιά διαβρωμένη πρέπει να είναι μια κοινωνία που αδιαφορεί πλήρως για βασικά θέματα αξιοπρεπείας;
Που με την ανοχή της, αυτοκτονικά υποσκάπτει μόνη της τους θεσμούς που βρίσκονται εκεί για να την προστατεύουν;
Πόσο διεστραμμένος κοινωνικά πρέπει να είναι ένας πολίτης που τον ενδιαφέρει περισσότερο να «πάει στα κανάλια» κάποιον που τον θίγει από το να τον κρίνει αξιόπιστα η δικαιοσύνη;

Μήπως όλο αυτό αποκαλύπτει όχι μόνο την ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος αλλά και την φτώχεια του πολιτισμού και της δικαιοσύνης μας; Εγώ δεν θέλω ούτε να τα δεχθώ ούτε και να πιστέψω όλα αυτά. Θέλω ακόμη να πιστεύω στην λειτουργία του πολιτεύματος, παρόλες τις βλάβες του, θέλω ακόμη να πιστεύω στην δικαιοσύνη, παρόλες τις προσβολές στο κύρος της.

Υπάρχει και ένα γενικότερο ζήτημα δημοκρατίας όμως.
Ζούμε σε μια εποχή που οι «διακρίσεις» διώκονται. Κατά την γνώμη μου παραπλανητικά διότι η λέξη «διάκριση» σημαίνει αξιολόγηση, γι’ αυτό και λέμε π.χ. ότι ο μαθητής διακρίθηκε στα μαθήματα. Όμως έτσι ή αλλιώς, οι διακρίσεις διώκονται και απαγορεύονται.
Γιατί λοιπόν το ίδιο το σύστημα που τις διώκει, παραδόξως τις εφαρμόζει; Δεν είναι σαφής διάκριση να κατηγορηθεί ένας οποιοσδήποτε ιατρός (που πληρώνει υποχρεωτικά από τον νόμο ασφάλιση αστικής ευθύνης) από έναν ασθενή του για πιθανό ιατρικό λάθος αλλά όχι κάποιοι ειδικοί ιατροί από χιλιάδες ασθενείς τους (έστω άδικα) για πιθανό ιατρικό λάθος;

Ποιο είναι τελικά το δίδαγμα, από τέτοιες ενέργειες; Ότι ο έχων την εξουσία, κάνει ότι θέλει;
Ότι δεν είμαστε ελεύθεροι και ισόνομοι πολίτες αλλά υπήκοοι;
Ότι στην Ελλάδα η κρατική εξουσία δεν έχει προοδεύσει από την εποχή των τσιφλικάδων, αλλά απλώς μετονομάστηκε;

Τι άλλη μόνιμη ζημιά στην αξιοπιστία του κράτους, θα μπορεί να επιφέρει μια προσωρινή κυβέρνηση, αφού στην δημοκρατία όλες είναι προσωρινές;
Τι άλλο δηλαδή μπορεί να προστατευθεί με ασυλία στο μέλλον; Πότε έγινε η μεταστροφή στην κοινωνική και πολιτική ηθική μας και οι αιχμές για λάθη, κρύβονται αντί να ερευνώνται;

Τι σημαίνει τελικά για την σημερινή δημοκρατία, η διαφάνεια και η ισονομία και ποιους αφορά;
Το σύνολο των πολιτών που κατέχουν εξουσία ή το σύνολο των πολιτών που εξουσιάζονται;