Φυσικά και χαρήκαμε όλοι, κάποιες από τις χθεσινές δηλώσεις Δένδια. Ήταν μια αναλαμπή στο βαθύ σκοτάδι της εξωτερικής μας πολιτικής, την οποία όλοι οι Έλληνες απολαύσαμε.

Δυστυχώς όμως, εκεί τελειώνει και η αξία τους. Όσο άξαφνα εμφανίστηκαν στο πολιτικό στερέωμα, τόσο απότομα έσβησε και η αξία τους. Γιατί; Μα είναι απλό.
Η πολιτική του κ. Δένδια είναι αλλοπρόσαλλη και αυταπόδεικτα χωρίς στόχο. Τουλάχιστον χωρίς εθνικό στόχο.

Μήπως δεν είναι ο ίδιος που έχει δηλώσει όταν έκαναν μια προκλητική εισβολή οι τούρκοι στον Έβρο ότι: «δεν θα πάμε σε πόλεμο για μερικά μέτρα γη» ;

Μήπως δεν είναι ο ίδιος που έχει δηλώσει ότι: «πρέπει να μοιραστούμε τον πλούτο του Αιγαίου με την τουρκία»;

Μήπως δεν είναι ο ίδιος που άλλα έλεγε το υπουργείο του μέσω διπλωματικών μηχανισμών για το θέμα της Λιβύης στους κύκλους της Ε.Ε. και άλλα πήγαινε ο πρωθυπουργός και έλεγε στις συνόδους κορυφής;

Και βεβαίως και καταληκτικά, μήπως δεν είναι ο ίδιος που στις δηλώσεις «θάρρους» που έκανε συμπεριέλαβε ότι «θέλουμε την τουρκία στην Ε.Ε.»;

Ας μας εξηγήσει κάποιος, είτε ο κ. Δένδιας, είτε από το επιτελείο του, είτε από τους υποστηρικτές του που γέμισαν το διαδίκτυο με θριαμβολογίες για τις δηλώσεις του υπούργου, πως θα μπορούσε να αντιδράσει η Ελλάδα στην πρόσφατη εισβολή από τον Έβρο των χιλιάδων λαθρομεταναστών που έστελναν οι μυστικές υπηρεσίες της τουρκίας, σε αυτό που λέμε «μάχη του Έβρου» αν η τουρκία ήταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Θυμάστε τις δηλώσεις του κ.Δένδια εκείνη την εποχή; Όχι. Και δεν τις θυμάστε διότι η αντίδραση του Υπουργείου Εξωτερικών ήταν τόσο έντονη όσο και εκείνη του Υπουργείου Τουρισμού…

Οι δηλώσεις που κάνουν οι υπεύθυνοι πολιτικοί, πρέπει να έχουν στόχο. Πρέπει να χτίζουν ένα πολιτικό κλίμα, να εγκλωβίζουν την αναγκαστική υποστήριξη (ή τουλάχιστον την «μη αντίδραση» ) των δυνητικά συμμάχων και να οδηγούν σε αποτέλεσμα. Ο κ. Δένδιας άγγιξε τα φλέγοντα θέματα, για πρώτη φορά εδώ και χρόνια είναι αλήθεια αυτό, αλλά δεν τόλμησε να τα θίξει.

«Κάνετε παραβιάσεις» τους είπε και περιορίστηκε στην διαπίστωση, την οποία και οι τούρκοι ξέρουν και εμείς και η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ και όλοι… Δεν προχώρησε «στο ψητό».
Αυτό που θα έπρεπε δηλαδή να πει είναι: «Κάνατε παραβιάσεις. Σταματούν τώρα. Η Ελλάδα δεν θα τις ανεχτεί άλλο. Έχετε εξαντλήσει την υπομονή και την καλή μας διάθεση».

Μια τέτοια δήλωση, θα αποτύπωνε την αποφασιστικότητα της χώρας και θα στόχευε στην αποτροπή των εχθρικών ενεργειών της τουρκίας, δίνοντας μήνυμα σε κάθε αποδέκτη εχθρό και σύμμαχο. Από διαπιστώσεις έχουμε χορτάσει. Από σχέδιο και ενέργειες πεινάμε.

Οι διπλωματικές δηλώσεις είναι μια τέχνη. Αν οι πολιτικοί μας δεν θέλουν να διδαχθούν από την τουρκία (που το κάνει με πολύ επιτυχία) ας διδαχθούν από την αρχαιότητα, καθότι οι Έλληνες πάντοτε γνωρίζαμε (και) αυτή την τέχνη καλά.
Σας θυμίζω πως το 338 π.Χ., ο Φίλιππος Β’ συνέτριψε στη Χαιρώνεια τις νότιες πόλεις. Στη μάχη δεν συμμετείχε η Σπάρτη. Μετά τη νίκη, ο Φίλιππος έστειλε το παρακάτω μήνυμα στους Σπαρτιάτες ζητώντας την παράδοσή τους:
«Αν κερδίσω αυτόν τον πόλεμο, θα γίνετε σκλάβοι για πάντα».
Οι Σπαρτιάτες απάντησαν με μία μόνον λέξη: «Αν…». Ο Φίλιππος, εντυπωσιασμένος από την αδιαλλαξία και την αποφασιστικότητα των Σπαρτιατών, υπαναχώρησε.

Οι δηλώσεις λοιπόν, δεν έχουν σημασία.
Η αποφασιστικότητα που κρύβεται ανάμεσα στις λέξεις που τις απαρτίζουν και η συγκεκριμένη και καλοσχεδιασμένη πολιτική που υποστηρίζουν, αυτά είναι τα ζητούμενα.

Κρίτων