Η κυρίαρχη πολιτική ελίτ της Ουάσιγκτον μετά την άνοδο του Μπάιντεν στην εξουσία επιθυμεί να εγκλωβίσει γεωπολιτικά την Ρωσία, όπου και όπως μπορεί. Η Ουκρανία στο τρέχον διεθνές πλαίσιο προσφέρεται για αυτό τον σκοπό, καθώς η Ουάσιγκτον πιστεύει ότι μπορεί να χειραγωγήσει την οπτική της σύγκρουσης εντός του ουκρανικού εδάφους, ενώ ταυτόχρονα στο διαμορφούμενο περιβάλλον του νέου Ψυχρού Πολέμου είναι πιθανό να προκαλέσει πίεση στην Γερμανία για να αποσυρθεί από την συμφωνία ολοκλήρωσης του αγωγού NordStream II.

Από την πλευρά του το Κίεβο επιθυμεί δια μέσου της σύγκρουσης με την Ρωσία να εκτρέψει τον ουκρανικό λαό από μια σειρά εγχώριων κρίσεων, συμπεριλαμβανομένων της δεινής οικονομικής κατάστασης και της αυξανόμενης λαϊκής οργής κατά του καθεστώτος Ζελένσκι. Το Κίεβο και οι προστάτες του προφανώς δεν περιμένουν να βγουν νικητές από μια σύγκρουση με την Ρωσία, αλλά δεδομένης της ήττας θα μπορούσαν επειγόντως να ζητήσουν την στήριξη του ΝΑΤΟ, αν και δεν είναι σαφές εάν αυτή η στήριξη θα χορηγηθεί.

Οι μέχρι στιγμής ενέργειες της Ουάσιγκτον και του ουκρανικού πελάτη τους δείχνουν ότι επιζητείται ο ελεγχόμενος πόλεμος, ουδόλως υπάρχει ενδιαφέρον να βρεθεί μια ειρηνική λύση στην εμφύλια σύγκρουση, κάτι που είναι προφανές σε όλους τους αντικειμενικούς παρατηρητές εδώ και αρκετό καιρό.

Η τρέχουσα κρίση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας προσφέρεται για παραλληλισμούς με τον «Πόλεμο του Καυκάσου» το 2008. Ο τότε πρόεδρος της μετασοβιετικής Γεωργίας Σαακασβίλι, ο οποίος είχε ανέλθει στην εξουσία μέσω της «επανάστασης των ρόδων» που είχε διοργανώσει ο περιβόητος Τζορτζ Σόρος, θέλησε να φέρει υπό γεωργιανό έλεγχο τις ρωσόφωνες επαρχίες Αμπχαζία και Νότια Οσετία. Οι ΗΠΑ είχαν τότε δώσει στην Γεωργία την ελπίδα ένταξης στο ΝΑΤΟ και έπεισαν τον πελάτη τους να πυροδοτήσει σύγκρουση με την Ρωσία. Ως εκ τούτου ο Σαακασβίλι πίστεψε ότι οι ΗΠΑ θα βοηθούσαν την Γεωργία στον πόλεμο με την Ρωσία. Ο πόλεμος διήρκεσε 5 ημέρες, τα γεωργιανά στρατεύματα υπέστησαν ταπεινωτική ήττα, οι ρωσόφωνες επαρχίες εντάχθηκαν de facto και de jure στην Ρωσική Ομοσπονδία.

Θυμίζουμε ότι ο Σαακασβίλι, ο οποίος παραμένει πιστή ορντινάντσα του Σόρος, σήμερα είναι σύμβουλος του προέδρου της Ουκρανίας Ζελένσκι. Ακριβώς όπως επέτρεψε ο Σαακασβίλι στον εαυτό του να οδηγηθεί σε πόλεμο και να εξαπατηθεί από την Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ, το ίδιο φαίνεται να συμβουλεύει σήμερα στον Ζελένσκι.

Εφόσον το Κίεβο αφεθεί να εξαπατηθεί από τις «διαβεβαιώσεις» της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ, τότε θα προχωρήσει σε μια μαζική επίθεση κατά των ρωσόφωνων επαρχιών της Ανατολικής Ουκρανίας, όπως έπραξε και η Γεωργία το 2008 κατά της Αμπχαζίας και Νότιας Οσετίας. Αυτό θα οδηγήσει σε επανάληψη του σεναρίου «Πόλεμος του Καυκάσου». Ο προβληματικός ουκρανικός στρατός δεν θα είχε τρόπο να αντιταχθεί στον ρωσικό στρατό περισσότερο από ό,τι ο γεωργιανός στρατός το 2008.
Το ΝΑΤΟ, εφόσον δεν θέλει να πυροδοτήσει έναν πυρηνικό πόλεμο στην Ευρώπη, δεν θα παρέμβει στρατιωτικά, θα εκμεταλλευτεί όμως το Κίεβο με τον ίδιο τρόπο που εκμεταλλεύτηκε την Γεωργία το 2008. Τουτέστιν θα καταστραφεί μόνιμα η σχέση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας και η Συμμαχία θα εξασφαλίσει ένα μόνιμο φυλάκιο στα ρωσικά σύνορα και θα δημιουργήσει ένα πρόβλημα στο ρωσικό προαύλιο.

Το αποτέλεσμα του ρωσο-ουκρανικού πολέμου θα ήταν το ίδιο με αυτό του «Πολέμου του Καυκάσου». Η Δύση θα ξεκινήσει μια αντιρωσική εκστρατεία, θα ακολουθήσουν κυρώσεις και θα νομιμοποιηθεί η διαίρεση της Ουκρανίας που θα είναι ο μεγάλος ηττημένος. Οι ΗΠΑ θα έχουν μερικώς επιτύχει τον σκοπό τους, καθώς η αντιπαράθεση στην Ευρώπη υψώνει τείχη όμοια με αυτά του «Σιδηρούν Παραπετάσματος», τείχη που ευνοούν το σκέλος της αμερικανοσιωνιστικής πολιτικής που φέρει τον τίτλο «Ψυχρός Πόλεμος».

Δεν πρέπει να υποτιμηθεί ότι η κρίση στην Ουκρανία είναι άμεσα συνδεδεμένη με την άνοδο του Μπάιντεν στην εξουσία. Ο αμερικανός πρόεδρος και η οικογένεια του έχουν ιστορικό διεφθαρμένων συναλλαγών με το Κίεβο, κάτι που έχει σχέση με την υλικοτεχνική στρατιωτική στήριξη που παρέχουν οι ΗΠΑ στον ουκρανικό στρατό. Εάν η οικογένεια Μπάιντεν, που ανήλθε στην εξουσία με την αμέριστη συνδρομή της αμερικανοσιωνιστικής ελίτ, θα κάνει το αδιανόητο βήμα στέλνοντας αμερικανικά στρατεύματα μάχης στην Ανατολική Ουκρανία μένει να εκτιμηθεί.
Κατά την άποψη μας αυτό το σενάριο δεν έχει ρεαλιστικές πιθανότητες να υλοποιηθεί.

Συμπέρασμα. Το Κίεβο έχοντας γίνει πιόνι και υποβολέας της πολιτικής των ΗΠΑ, με την πυρετώδη πορεία προς τον πόλεμο κινδυνεύει με καταστροφή, οι άνδρες του ουκρανικού στρατού θα χρησιμεύσουν ως τροφή κανονιών για τα συμφέροντα της κυρίαρχης πολιτικής ελίτ της Ουάσιγκτον.

Γ. Λιναρδής