Όπως συμβαίνει στην φύση έτσι και στα μαθηματικά δεν υπάρχει παρθενογένεση. Ένα συγκεκριμένο αντικείμενο δεν μπορεί να δημιουργηθεί από το τίποτε, πρέπει κάτι να προηγηθεί που θα προκαλέσει την δημιουργία του.
Στα μαθηματικά αυτό που προηγείται πάντα είναι τα αξιώματα, δηλαδή μαθηματικές προτάσεις που χρησιμεύουν ως αρχή για το συμπέρασμα άλλων προτάσεων με λογικό τρόπο. Αντίθετα με τα θεωρήματα, τα αξιώματα δεν μπορούν να παραχθούν με αρχές επαγωγής ούτε γίνεται να αποδειχθούν. Το αξίωμα λοιπόν είναι μια λογική πρόταση της οποίας η αλήθεια θεωρείται δεδομένη και χρησιμεύει ως αρχικό σημείο για την αναγωγή άλλων αληθών προτάσεων.

Το γεωπολιτικό αξίωμα για την Ουκρανία είναι το εξής: Δεν υπάρχει τίμημα το οποίο δεν είναι διατεθειμένη να πληρώσει η Ρωσία για την ρωσόφωνη Ουκρανία, εάν επηρεαστούν δυσμενώς τα συμφέροντα της.

Ως γνωστόν το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου 2014 στο Κίεβο που οργανώθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ απομάκρυνε από την εξουσία την νόμιμη φιλορωσική κυβέρνηση και αιματοκύλησε την χώρα, κυρίως τις ανατολικές της επαρχίες οι οποίες όντας ρωσόφωνες αντιστάθηκαν με επιτυχία στα σχέδια της Δύσης που ήταν η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Αποτέλεσμα του πραξικοπήματος ήταν η προσάρτηση κατόπιν δημοψηφίσματος της Κριμαίας στην Ρωσική Ομοσπονδία, η αυτονομία των ρωσόφωνων ανατολικών επαρχιών και το οικονομικό χάος στην δυτική, μη ρωσόφωνη Ουκρανία. Οι στόχοι του ΝΑΤΟ απέτυχαν παταγωδώς, στόχοι που είχαν ως απώτερο σκοπό την περαιτέρω περικύκλωση της Ρωσίας.

Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στο ζήτημα της Ουκρανίας αγνοούν τα διδάγματα της ιστορίας και την ισορροπία συμφερόντων, σε τέτοιο βαθμό που είναι λογικό να αναρωτηθούμε αν οι ηγεσίες τους έχουν εξασθενημένες νοητικές λειτουργίες ή απλά αν πρόκειται περί αμόρφωτων. Τι εννοούμε;

Η Μεγάλη Βρετανία στο τέλος του 19ου αιώνα βρισκόταν στο απόγειο της παγκόσμιας δύναμής της, μια δύναμη που δεν είχε προηγούμενο στην ιστορία. Έκτοτε και έως σήμερα καμία εκ των γνωστών υπερδυνάμεων δεν μπόρεσε να υπερβεί και να υπερκεράσει την επιρροή που ασκούσε τότε διεθνώς αυτή η χώρα. Μια ματιά στο γεωγραφικό χάρτη εκείνης της περιόδου δείχνει ότι στο 1/5 του πλανήτη κυμάτιζε η βρετανική σημαία και εκεί όπου κυμάτιζε η σημαία κατοικούσε το 1/4 του παγκόσμιου πληθυσμού. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι η ναυτική δύναμη της Μεγάλης Βρετανίας περιλάμβανε 21 θωρηκτά, 53 καταδρομικά, 30 φρεγάτες και 24 τορπιλακάτους. Η Βρετανία μπορούσε τότε να επέμβει σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη και να ασκήσει την δύναμη και την επιρροή της σε οποιοδήποτε κράτος ή συμμαχίες αντιπάλων κρατών.

Η Κούβα στο τέλος του 19ου αιώνα είχε επαναστατήσει εναντίον των Ισπανών ηγεμόνων της. Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ William McKinley ήθελε να επέμβει στρατιωτικά στο νησί, το οποίο απέχει μόλις 150 χιλιόμετρα από τις αμερικανικές ακτές, για να αποκαταστήσει την τάξη και να εκδιώξει τους αποικιοκράτες Ισπανούς. Πριν όμως εφαρμόσει τα σχέδιά του ζήτησε την γνώμη της τότε υπερδύναμης Μεγάλης Βρετανίας. Η απάντηση του τότε Βρετανού πρωθυπουργού και λόρδου Salisbury μέσω του Αμερικανού πρέσβη ήταν η εξής:
«Αναγνωρίζουμε την θλιβερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Κούβα. Ελπίζουμε ότι η κυβέρνηση της Ισπανίας θα κάνει ότι μπορεί για να αποκαταστήσει την τάξη. Η Μεγάλη Βρετανία δεν έχει κανένα ενδιαφέρον στο θέμα αυτό, πέραν των οικονομικών και εμπορικών συναλλαγών, και θα εξετάζαμε ευμενώς κάθε προσπάθεια που θα οδηγούσε σε αποκατάσταση της ηρεμίας και της ευημερίας στην Κούβα». Σε ενημερωτικό του σημείωμα ο πρέσβης των ΗΠΑ αναφέρει στον πρόεδρό του τα εξής: «Έχω την εντύπωση ότι η Μεγάλη Βρετανία δεν θα παρέμβει εάν οι ΗΠΑ αναλάβουν δράση στην Κούβα».

Είναι πολύ ενδιαφέρον να συγκρίνουμε την απάντηση της τότε Βρετανίας προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ με τα σημερινά γεγονότα στην Ουκρανία. Οι ΗΠΑ στο τέλος του 19ου αιώνα ήθελαν να εντάξουν την Κούβα στην σφαίρα επιρροής τους. Η ρωσόφωνη Ουκρανία του 21ου αιώνα ανήκει πέραν πάσης αμφιβολίας στην σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Η υπερδύναμη του 19ου αιώνα Βρετανία δεν ήθελε να προκαλέσει τις ΗΠΑ και να αμφισβητήσει την σφαίρα επιρροής της, αν και διέθετε όλη την δύναμη για να ανατρέψει τα σχέδια των ΗΠΑ για την Κούβα. Για την Μεγάλη Βρετανία οι σφαίρες επιρροής των μεγάλων δυνάμεων είχαν πολύ μεγάλη σημασία και είναι βέβαιο ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός είχε υπόψη του την θεωρία του Μακιαβέλλι περί «ισορροπίας των συμφερόντων», η οποία διδάσκει ότι η ισορροπία αυτή έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από οποιαδήποτε πρόσκαιρα οφέλη στην εξωτερική και οικονομική πολιτική των μεγάλων δυνάμεων, αλλά και των μικρών.

Όταν ο σοβιετικός ηγέτης Νικήτα Χρουστσόφ προσπάθησε το 1962 να εγκαταστήσει βάσεις πυραύλων στην Κούβα, υπολόγισε τελείως εσφαλμένα την ισορροπία συμφερόντων ή άλλως την αποφασιστικότητα των ΗΠΑ να εμποδίσουν μια μεταβολή σε αυτή την ισορροπία εντός της σφαίρας επιρροής των. Κατά όμοιο τρόπο σήμερα οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ υπολογίζουν τελείως εσφαλμένα την δύναμη της Ρωσίας όταν προσπαθούν να εντάξουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ και να αποσπάσουν τις ρωσόφωνες περιοχές Ντονέτσκ και Λουχάνσκ από την σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, μεταβάλλοντας έτσι την ισορροπία συμφερόντων.

Στο παράδειγμα της Κούβας η γεωπολιτική που εφάρμοσε η Μεγάλη Βρετανία τον 19ο αιώνα βασιζόταν στα εξής χαρακτηριστικά ή άλλως δόγματα.
Πρώτον, οι μεγάλες δυνάμεις πρέπει να αποφεύγουν συγκρούσεις και κρίσεις οι οποίες δεν επηρεάζουν τα εθνικά τους στρατηγικά σχέδια. Απορρέουσα αρχή εξ αυτού είναι ότι πρέπει να αποφεύγουν ηθικές προεκτάσεις και δικαιολογίες στην πολιτική τους, που υποκρύπτουν σχεδόν πάντα υποκρισία και αλαζονεία.
Δεύτερον, ποτέ δεν πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να παραβλέπουν την θεωρία του Μακιαβέλλι περί «ισορροπίας των συμφερόντων». Όταν μια παγκόσμια δύναμη ενοχλεί τα συμφέροντα και προσπαθεί να διεισδύσει στην σφαίρα επιρροής μιας άλλης παγκόσμιας δύναμης, το αποτέλεσμα είναι πάντα η αλλοίωση της ικανότητας των αντιπάλων πλευρών να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά μια κρίση με συνομιλίες και διπλωματικό τρόπο και να αυξηθεί η πιθανότητα πολεμικής σύγκρουσης. Ακριβώς αυτό δηλαδή που συμβαίνει στις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας σχετικά με την κρίση στην Ουκρανία και ίσως ακόμη πιο σημαντικό, κάτι που αγνοούν οι περισσότεροι αναλυτές, αυτό που συμβαίνει στην Ασία και τον Ειρηνικό με την προσπάθεια των ΗΠΑ να εφαρμόσουν το σχέδιο «pivot to Asia».
Τρίτον, ποτέ μια μεγάλη δύναμη δεν πρέπει να ξεχνά ότι η διεθνής σταθερότητα προέρχεται πάντα από την ισορροπία δυνάμεων, όχι από την τάση ηγεμονισμού. Η σταθερότητα εξασφαλίζεται μέσω εποικοδομητικής διπλωματίας και δυναμικής στρατιωτικής παρουσίας. Ο ηγεμονισμός είναι εξόχως ασταθής διότι εξοργίζει μικρές και μεγάλες δυνάμεις και εγκυμονεί πάντα την δημιουργία αντίρροπων δυνάμεων.

Όλες οι ανωτέρω αναφερθείσες αρχές έχουν συστηματικά παραβιαστεί και ποδοπατηθεί από τις ΗΠΑ στην κρίση της Ουκρανίας. Η στάση της Ρωσίας στο ζήτημα της Ουκρανίας είναι καθοριστική για την μελλοντική κατανομή εξουσίας στον κόσμο.

Οι λαοί της Ευρώπης συνειδητοποιούν ότι η Ρωσία έχει την δύναμη και την θέληση να αντιστρατευτεί στα γεωπολιτικά τα σχέδια του αμερικανοσιωνιστικού ιμπεριαλισμού, κάτι που σαφέστατα αυξάνει την «μετοχική» αξία της Ρωσίας, ενώ ταυτόχρονα οι μετοχές της αυτοαποκαλούμενης Δύσης τείνουν να αξιολογηθούν ως «junk bonds» (χρησιμοποιήθηκε όρος κατανοητός στους διεθνείς τοκογλύφους και στα τσιράκια τους).

Γ. Λιναρδής