Διαβάζω επί εβδομάδες σχόλια αναφορικά με τις αριστερές διαδηλώσεις, τα επεισόδια και τις βιαιοπραγίες, προερχόμενα από άτομα και ιστοσελίδες που θα τοποθετούσαμε, με την ασφυκτικά στενή αλλά και με την ξεχειλωμένη έννοια, στον πολιτικό χώρο ο οποίος σήμερα στην Ευρώπη ονομάζεται "της Ταυτότητας και της Πατρίδας". Έχοντας στοιχειώδη γνώση και μνήμη δεν εκπλήσσομαι από τις τοποθετήσεις τους.

Ο "χώρος" στερείται κατά κανόνα πολιτικής παιδείας. Συστηματικά οι πολιτικοί σχηματισμοί και οι ηγεσίες τους αποφεύγουν να δημιουργήσουν σχολές στελεχών (με εξαίρεση το ΕΝΕΚ πριν από τέσσερεις δεκαετίες, προσπάθεια η οποία αποδίδει έως σήμερα καρπούς). Έρμαιο κοντόφθαλμων μικροπολιτικών, μηχανορραφιών και σφαγών χαρακτήρων, ο "χώρος" ταυτίστηκε με την κακομοιριά του αδικημένου "λουστράκου" και του καταγγελτικού "Ευαγγελάτος-Τατιάνα", την ρουφιανιά και την μικροψυχία.

Ταϊσμένος με την Αριστερή Σκέψη του προλετάριου, θέλει την αντιπαράθεση για την αντιπαράθεση, με τεράστια σπατάλη δυνάμεων και αιμορραγία των ανθρώπων του, χωρίς αποτέλεσμα για το κοινό καλό, χωρίς καν να καταφέρει να υπερασπιστεί ούτε τους χώρους ούτε τους συναγωνιστές του.

Κάνοντας την επιλογή της Αριστερής Σκέψης, οι «χωρικοί» συγκαταλέγουν εαυτούς σε ένα αυτάρεσκο "ηρωικό" περιθώριο, δηλαδή εκεί ακριβώς που τους θέλει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.
Εναλλακτικά, αναλαμβάνουν, όπως στις πρόσφατες ταραχές, τον ρόλο του "χωροφύλαξ", του νεροκουβαλητή, δηλαδή, του καθεστώτος. Επαναφορά του στείρου αντικομμουνισμού που έπαιξε κι έχασε.

Πολύ βολικά για το πολιτικό κατεστημένο, οι οπαδοί της κρατικής καταστολής ξέχασαν ποιοι κατ’ επανάληψιν "απαλλοτρίωσαν" τον "χώρο", ποιοι κυνήγησαν, φυλάκισαν και δολοφόνησαν τόπους και ανθρώπους, από την Κύπρο του 1974 ως τις διώξεις για βιβλία, κρασιά και ιδέες.

Μπροστά σε έναν κόσμο που πνίγεται από την αδικία, την ανασφάλεια και τον περιορισμό στοιχειωδών ελευθεριών, αγοράκια με ατροφική συναισθηματική νοημοσύνη, ονειρεύονται πως είναι σερίφηδες της Άγριας Δύσης, ενώ Μεσσίες με υπερτροφικά "εγώ" ζουν στο φαντασιακό παράλληλο σύμπαν τους. Όλοι όμως ξεχνούν πως οι ερπύστριες της νέας Χούντας δεν οδηγούνται πλέον από Πελοποννήσιους χωρικούς, αλλά από άτομα που έχουν ανατραφεί και εκπαιδευτεί στις σχολές του παγκοσμίου ολοκληρωτισμού.

Σήμερα, το ζήτημα δεν είναι αν το πολιτικό κατεστημένο θα καταστέλλει τα δικαιώματα και των Αριστερών και των Δεξιών, όπως ζητούν στα κείμενά τους, αλλά το κράτος να μην καταπατά τα δικαιώματα κανενός. Σκοπός δεν είναι να απαγορευτούν οι πορείες επειδή θεωρούν δεδομένο ότι απαγορεύονται οι λειτουργίες στις εκκλησίες.

Το ζήτημα είναι να μπορεί μια μητέρα να πάρει τα παιδιά της βόλτα και να καθήσει στο παγκάκι χωρίς να τραμπουκίζεται. Και όταν μια γυναίκα με τα παιδιά της τραμπουκίζεται και απειλείται, γιατί απαγορεύεται να ξαποστάσει, αλλά πρέπει να είναι σε διαρκή κίνηση, η παρέμβαση των συνανθρώπων της είναι φυσιολογική και δείγμα υγείας.
Το ζήτημα είναι να μην φθάσουμε να ξεχάσουμε τα αυτονόητα.

Φυσικά και οι ασχημονίες του κράτους είναι βούτυρο στο ψωμί της ακτιβιστικής Αριστεράς. Φυσικά και η Αριστερά εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις που δημιουργεί η Δεξιά. Βεβαίως είναι βίαιη. Θαρρείτε πως το ξέχασε η Δεξιά όταν κατήργησε την Τιμή στους πεσόντες που αυτή έστειλε να πολεμήσουν στον Γράμμο και στο Βίτσι, και στους σφαγιασθέντες πολίτες στον Φενεό και στον Μελιγαλά, κι έριχνε λουλούδια στην Ρόζα Λούξεμπουργκ; Αυτό έκανε πάντα η υποκριτική Δεξιά που δοξάστηκε κρυπτόμενη χρησιμοποιώντας τους πατριώτες. Αυτό έκανε πάντα η Αριστερά χρησιμοποιώντας τους ιδεολόγους.

Και ο "χώρος";
Ο "χώρος" είτε τις τρώει κι από τους δυο και κλαίει, είτε χώνεται στα φουστάνια της Δεξιάς, μαλωμένο και κατουρημένο.

Οι "χωρικοί" εξακολουθούν να κοιτάζουν το δάχτυλο και να χάνουν το δάσος, αρνούμενοι από ανοησία, αδυναμία ή νωθρότητα να εκμεταλλευθούν τις ευκαιρίες, προτιμώντας να αναλίσκονται σε οπαδικά δίπολα. Προτιμώντας να κλαίγονται εκεί που "οι άλλοι" διεκδικούν, ασχέτως του αν τα αιτήματά τους είναι κατ' αυτούς δίκαια και κατ' άλλους άδικα ή παράλογα.

Την ώρα που οι ιεράρχες μιας θρησκείας με χιλιάδες μάρτυρες κληρικούς κρατούν τις εκκλησίες κλειστές, πιθανότατα και για δεύτερο Πάσχα, οι άθεοι βγαίνουν στους δρόμους για να υπερασπιστούν τους συντρόφους τους.
Ο "χώρος" που ζητά πατερούληδες, σε λίγο θα ξεφουρνίσει, όπως μου είχε πει πριν από τρεις δεκαετίες αστέρας της "χωρικής" δημοσιογραφίας, πως οι "ξεβράκωτοι" του 1821, κακώς επαναστάτησαν γιατί οι Έλληνες έχαιραν προνομίων υπό την σκέπη του σουλτάνου.

Αυτός είναι ο «χώρος».
Κι όμως.
Διακόσια χρόνια πριν, οι Έλληνες επαναστάτησαν όχι για τάξη και ασφάλεια αλλά για ελευθερία.

Ο "χώρος" με ανθρώπους καλών προθέσεων αλλά περιορισμένων ικανοτήτων, ικανοποιητικών δυνατοτήτων αλλά κακών προθέσεων, και όλα τα ενδιάμεσα, αδυνατεί να συλλάβει ένα όραμα για το Έθνος, αδυνατεί να δώσει στον λαό πίστη και αισιοδοξία, και αδυνατεί τραγικά να παράξει Hγεσία.

Αδυνατεί, εν τέλει, να συνειδητοποιήσει την περίφημη φράση του Δραγούμη την οποίαν αναμασά χωρίς να την μεταβολίζει. Το Έθνος έχει κάθε λόγο να αφήσει τους κρατικούς και παρακρατικούς σκυλευτές του να αλληλοφαγωθούν. Και οι πιστοί της Πατρίδας, της Παράδοσης και της Ταυτότητας, έχουν χρέος να είναι σε εγρήγορση, έτοιμοι και παρόντες όπως και όπου κι αν " κάτσει η μπίλια".

Αυτό που δεν δικαιούνται είναι να λέγονται Πατριώτες (αφήνω στην άκρη κάθε άλλο ιδεολογικό και πολιτικό προσδιορισμό ως εκτός πραγματικότητας) και να κοιμούνται στις βρεγμένες πάνες της ανωριμότητάς τους.

MEΛΙΤΙΝΗ ΔΟΝΤΑ