Το έτος 2011 σηματοδοτήθηκε από γεγονότα που σχετίστηκαν με την εκδίπλωση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ σε μη αρεστά κράτη του αραβικού κόσμου στην Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή, μια πολιτική που τιτλοφορήθηκε ως «Αραβική άνοιξη» και η οποία χαιρετίστηκε με τυμπανοκρουσίες και ενθουσιασμό από τους συμμάχους της Ουάσιγκτον, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
Δέκα χρόνια μετά, η αυτοαποκαλούμενη Δύση αναρωτιέται «τι πήγε στραβά», μάλιστα διαπρύσιοι υπερασπιστές της «Αραβικής άνοιξης» παραδέχονται ότι στις χώρες όπου ξεδιπλώθηκε αυτή η πολιτική, τα αποτελέσματα για το γόητρο των ΗΠΑ ήταν καταστροφικά, ενώ οι λαοί αυτών των περιοχών πλήρωσαν και ακόμη πληρώνουν βαρύ τίμημα.  

Δυτικοί δημοσιογράφοι και μέσα ενημέρωσης, όπως ο «Economist» και οι «New York Times», που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην υποκίνηση αυτής της ιμπεριαλιστικής πολιτικής πριν από δέκα χρόνια προσπαθούν να αναλύσουν τα λάθη που έγιναν, λάθη που είχαν ως κατάληξη ποταμούς αίματος αθώων ανθρώπων, την καταστροφή κρατών, τους πολέμους, τους βομβαρδισμούς, τις προσωπικές τραγωδίες εκατομμυρίων πολιτών, τις ροές προσφύγων και λαθρομεταναστών. Όλα τα γεγονότα της δεκαετίας που συνδέονται με την «Αραβική άνοιξη» έγιναν στο όνομα της «δημοκρατίας» και «ελευθερίας», λέξεις-κλειδιά που χρησιμοποίησε κατά κόρον για αυτή την πολιτική το πολιτικό κατεστημένο της Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ.

Το ξεκίνημα της «Αραβικής άνοιξης» έγινε αρχές του 2011 στην Τυνησία με αφορμή τον θάνατο του πλανόδιου πωλητή Μοχάμεντ Μπουαζίζη, ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της αυθαιρεσίας ενός κρατικού αξιωματούχου που κατάσχεσε το εμπόρευμα του για παραβίαση κάποιου κανονισμού.
Οι διαδηλώσεις που ξεκίνησαν και υποδαυλίστηκαν από δυτικές μυστικές υπηρεσίες, οδήγησαν στην παραίτηση του μη αρεστού στις ΗΠΑ προέδρου Μπεν Αλί που κυβερνούσε επί 25 χρόνια και σε χαοτικές καταστάσεις όλη την χώρα.

Την ίδια περίοδο ξεκίνησαν μεγάλης κλίμακας ταραχές στην Αίγυπτο, οι οποίες ολοκληρώθηκαν με την ανατροπή του μη αρεστού προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ, ο οποίος κυβερνούσε την χώρα επί τρεις δεκαετίες.
Οι «δημοκρατικές» εκλογές που ακολούθησαν έφεραν στην εξουσία την εξτρεμιστική «Μουσουλμανική Αδελφότητα» με πρόεδρο τον Μοχάμεντ Μόρσι, o οποίος στην ομιλία του επί τη αναλήψει των καθηκόντων του τόνισε ότι «το Κοράνι είναι το σύνταγμα μας, ο προφήτης Μωάμεθ είναι ο ηγέτης μας, το τζιχάντ είναι το μονοπάτι μας και ο θάνατος για χάρη του Αλλάχ είναι η πιο υψηλή φιλοδοξία μας. Αυτό το έθνος θα απολαύσει ευλογία και αναβίωση μόνο μέσω της ισλαμικής σαρία».
Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Μόρσι ανετράπη από στρατιωτικό πραξικόπημα με ηγέτη τον σημερινό πρόεδρο Φατάχ αλ Σίσι, όμως η περίοδος ταραχών κόστισε την ζωή χιλιάδων ανθρώπων και είχε ως αποτέλεσμα την οικονομική καταστροφή της Αιγύπτου.

Μετά την Τυνησία και την Αίγυπτο, το ίδιο έτος οι ταραχές και οι διαμαρτυρίες εξαπλώθηκαν στην Υεμένη, με συνέπεια έναν εμφύλιο πόλεμο με έξωθεν παρεμβάσεις που δεν έχει σταματήσει μέχρι των ημερών μας.
Πόλεις και χωριά βομβαρδίζονται από την πολεμική αεροπορία της Σαουδικής Αραβίας, η οποία θέλει να αποτρέψει τους φιλο-Ιρανούς αντάρτες της φυλής Χούθι να αναλάβουν την εξουσία.
Το αποτέλεσμα της «Αραβικής άνοιξης» στην Υεμένη είναι η πλήρης καταστροφή, ο λιμός και μια ανθρωπιστική κρίση πρωτοφανών διαστάσεων. Περισσότεροι από 3 εκατομμύρια Υεμενίτες έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους, ενώ 300.000 έχουν καταφύγει σε άλλες χώρες, κυρίως στο Τζιμπουτί και στην Σομαλία.

Τόσο οι εκτοπισθέντες στο εσωτερικό, όσο και αυτοί που έχουν καταφύγει σε άλλες χώρες δεν διαθέτουν τα προς το ζην, δεν έχουν τροφή και καταφύγιο. Τα νοσοκομεία και τα σχολεία της χώρας έχουν βομβαρδιστεί με βόμβες made in USA και Germany, με αποτέλεσμα χιλιάδες θανάτους αμάχων και κατάρρευση ακόμη και του υποτυπώδους συστήματος υγείας. Η χολέρα μαστίζει τον πληθυσμό καθώς οι Σαουδάραβες έχουν βομβαρδίσει σχεδόν όλες τις υδάτινες υποδομές, αποκλείοντας τον πληθυσμό από την πρόσβαση σε καθαρό νερό.

Πάλι το 2011, διαμαρτυρίες και ταραχές καθοδηγούμενες από δυτικές μυστικές υπηρεσίες ξέσπασαν στην Λιβύη.
Με πρόσχημα την πολιορκία της Βεγγάζης από τις κυβερνητικές δυνάμεις του Καντάφι, η πόλη είχε καταληφθεί από ισλαμοσυμμορίτες της Αλ Κάιντα, το ΝΑΤΟ βομβάρδισε την Λιβύη, δήθεν για να σωθούν οι άμαχοι της Βεγγάζης από τον μη αρεστό στην Δύση ηγέτη.
Η χώρα μετά την άγρια δολοφονία του Καντάφι έχει διαλυθεί και σήμερα κυριαρχείται στα ανατολικά με έδρα το Τομπρούκ από τον φιλορώσο στρατηγό Χαλίφα Χαφτάρ, στα βορειοδυτικά με έδρα την Τρίπολη από τους συμμάχους της Τουρκίας, της Ιταλίας και του ΝΑΤΟ, στα νοτιοδυτικά από την φυλή των Τουαρέγκ, ενώ πολλές διάσπαρτες περιοχές κυριαρχούνται από τοπικούς φυλάρχους που πρόσκεινται στην Αλ Κάιντα.
Δέκα χρόνια μετά την επέμβαση του ΝΑΤΟ και την δολοφονία του Καντάφι η κατάσταση δεν έχει εξομαλυνθεί, η υπονόμευση της χώρας έχει ενισχύσει καθοριστικά την αποσταθεροποίηση στην Ανατολική Μεσόγειο.

Τον Μάρτιο του ιδίου έτους ξέσπασαν οι πρώτες μεγάλες διαδηλώσεις κατά της νόμιμης κυβέρνησης της Συρίας, οδηγώντας σε έναν συμμοριτοπόλεμο μεγάλης κλίμακας μεταξύ ισλαμιστών μισθοφόρων της Δύσης και των δυνάμεων του απείθαρχου στην Δύση ηγέτη Μπάσαρ αλ Άσαντ.
Ο συμμοριτοπόλεμος στοίχισε την ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και οδήγησε στην μεταναστευτική κρίση κυρίως στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη. Εν παρόδω να θυμίσουμε ότι οι κυβερνήσεις της Ελλάδας της δεκαετίας 2010-2020 υποστήριξαν σθεναρά την πολιτική «Αραβική άνοιξη» εναντίον του νόμιμου καθεστώτος της Συρίας, οι συνέπειες αυτής της υποστήριξης θα ταλανίζουν για δεκαετίες την χώρα.

Η κατάσταση στην σημερινή Συρία μετά από δέκα χρόνια καταστροφικού συμμοριτοπολέμου συνοψίζεται σε άρθρο του αμερικανικού περιοδικού Foreign Policy με τίτλο: «Ο πόλεμος στην Συρία έχει τελειώσει και η Αμερική έχει χάσει». Ο αρθρογράφος Steven Cook, επιφανές μέλος του think tank «Council of Foreign Relations», αναγνωρίζει ότι η Συρία έχει γίνει πλέον κύριος άξονας της ρωσικής στρατηγικής στην Μέση Ανατολή και η επιρροή της επεκτείνεται από την Δαμασκό έως τις κουρδικές περιοχές της Συρίας και του Ιράκ και φθάνει στην Τεχεράνη.
Η ζώνη επιρροής της περικλείει επίσης την Αίγυπτο και την Λιβύη, ενώ ενισχύει σημαντικά τις σχέσεις της με την Τουρκία και το Ισραήλ. Σύμφωνα με τον Cook, η εποχή κατά την οποία οι ΗΠΑ έθεταν τους κανόνες της περιφερειακής τάξης στην Μέση Ανατολή έχει παρέλθει.

Συμπέρασμα όλων αυτών των γεγονότων που αναφέρθηκαν:
Σχεδόν πάντα η βίαιη ανατροπή ή η προσπάθεια βίαιης ανατροπής νόμιμων κυβερνήσεων δεν οδηγεί στην βελτίωση της «δημοκρατίας» και «ελευθερίας» ή της ποιότητας της ζωής των ανθρώπων για τους οποίους υποτίθεται ότι γίνονται οι έξωθεν παρεμβάσεις, αλλά αντίθετα οδηγούν σε χάος και καταστροφή.
Η προφανής αυτή αλήθεια αποδείχθηκε από την «Αραβική άνοιξη», αν και κάποιοι αμετανόητοι στην νέα κυβέρνηση Μπάιντεν προσπαθούν να αναβιώσουν αυτό το ιμπεριαλιστικό πείραμα.

Τίθεται το ερώτημα, πέραν των γεωπολιτικών πτυχών της πολιτικής «Αραβική άνοιξη», αν είναι απαραίτητο να επιβάλει η αυτοαποκαλούμενη Δύση στις αραβικές χώρες ένα μοντέλο διακυβέρνησης που δεν μπορεί να ριζώσει και που συνεπάγεται τρομερές καταστροφές και θύματα. Είναι προφανές ότι οι προσπάθειες να οργανωθούν «έγχρωμες επαναστάσεις» και να καθιερωθούν «δημοκρατικά καθεστώτα» είχαν αποκλειστικά ως υπόβαθρο τα ιμπεριαλιστικά σχέδια επικράτησης των ΗΠΑ στην Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή. Σχέδια τα οποία προσπαθεί να αναβιώσει το βαθύ κράτος της Ουάσιγκτον και πάλι στην περιοχή.

Όμως το 2021 δεν είναι 2011, ο γεωπολιτικός άξονας Ρωσίας-Συρίας-Ιράν και η διολισθαίνουσα απομάκρυνση της Τουρκίας από το στρατόπεδο της Δύσης καθορίζουν την περιφερειακή τάξη στην Μέση Ανατολή, μια επέμβαση των ΗΠΑ στην περιοχή με οποιοδήποτε πρόσχημα θα βλάψει ζωτικά συμφέροντα της Ρωσίας και είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε στρατιωτική αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ρωσίας.

Το ερώτημα είναι αν οι ΗΠΑ θα προχωρήσουν σε αυτό το απονενοημένο βήμα πριν καταρρεύσουν τα σχέδια περί παγκόσμιας ηγεμονίας τους.

Γ. Λιναρδής