Την τελευταία ημέρα του 2020 κατά την διάρκεια τηλεδιάσκεψης με τον Κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ, η Μέρκελ, ο Μακρόν και η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής φον ντερ Λάιεν υπέγραψαν μακροπρόθεσμη επενδυτική συμφωνία με την Κίνα. Η είδηση αυτή πέρασε στα «ψιλά» των μέσων ενημέρωσης, πιθανόν λόγω της Πρωτοχρονιάς και του κορωναϊού.

Η Μέρκελ χαρακτήρισε αυτή την συμφωνία ως την κορωνίδα της εξάμηνης γερμανικής προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρώπης, καθώς το άνοιγμα της κινεζικής αγοράς στα ευρωπαϊκά προϊόντα και στους επενδυτές, μια αγορά που έθετε έως την υπογραφή της συμφωνίας ισχυρά γραφειοκρατικά τείχη προστατευτισμού, προφανώς ήταν πρωτοχρονιάτικο δώρο του Πεκίνου στις Βρυξέλλες.

Η αντίδραση της αμερικανικής διπλωματίας σε αυτό το γεγονός ήταν αρνητική, υψηλά ιστάμενα στελέχη του υπουργείου Εξωτερικών χαρακτήρισαν την συμφωνία ως «κακή» και ως «γεωπολιτική πρόκληση για τις ΗΠΑ». Σαν αντίποινα η κυβέρνηση του Τραμπ επέβαλε την ίδια ημέρα πρόσθετους δασμούς σε ευρωπαϊκά αγαθά και προϊόντα, μεταξύ αυτών στους γαλλικούς οίνους και στα γερμανικά εξαρτήματα αεροσκαφών.

Το περιοδικό Foreign Affairs, το οποίο κατά παράδοση αντανακλά απόψεις της αμερικανικής διπλωματίας και ισχυρών think tanks της εξωτερικής πολιτικής, ανέφερε ότι «έχει γίνει γενικά αποδεκτό στους κύκλους της εξωτερικής πολιτικής ότι οι ΗΠΑ και η Κίνα ανταγωνίζονται σε έναν μαραθώνιο υπερδύναμης που θα μπορούσε να διαρκέσει ένα αιώνα. Ωστόσο, το πιο οξύ μέρος του ανταγωνισμού δεν θα διαρκέσει περισσότερο από μια δεκαετία. Η στιγμή του μέγιστου κινδύνου θα έρθει σε λίγα χρόνια». Ο «μέγιστος κίνδυνος» δεν είναι τίποτε άλλο από την «παγίδα του Θουκυδίδη». Όπως αναφέρει ο πατήρ της επιστημονικής ιστορίας Θουκυδίδης, η πραγματική αιτία του Πελοποννησιακού Πολέμου ήταν «η αύξηση της αθηναϊκής δύναμης και του φόβου που αυτή προκάλεσε στην Σπάρτη». Αναμφισβήτητα υπάρχουν κέντρα στις ΗΠΑ που θεωρούν πως η τεχνολογική και οικονομική άνοδος της Κίνας είναι άμεση απειλή για την παγκόσμια κυριαρχία που οραματίζονται και ότι αυτή η απειλή θα πρέπει να αντιμετωπιστεί πριν είναι πολύ αργά, ακόμη και με πόλεμο.

Το βαθύ κράτος που ουσιαστικά θα κυβερνήσει τις ΗΠΑ τα επόμενα τέσσερα χρόνια, για να «σώσει τον κόσμο από την καταστροφή» (μεσσιανιστικά κατάλοιπα της εβραϊκής θρησκείας) αναγκάζεται να βασιστεί, να στηριχθεί σε υπάρχοντα εργαλεία αποτροπής. Το πιο σημαντικό από αυτά τα εργαλεία είναι η στρατιωτική αποτροπή, οι περίπου 750 αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις που περικυκλώνουν την Ευρασία και το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό που αναπτύσσεται ραγδαία στον Ινδο-Ειρηνικό αποτελούν σίγουρα ένα διαθέσιμο και ισχυρό εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Οι ΗΠΑ σύμφωνα με το Foreign Affairs πρέπει να προετοιμαστούν για επιθετικές ενέργειες όχι στο μέλλον, αλλά τώρα, προκειμένου να αποτρέψουν πιο ισχυρή αντίσταση της Κίνας αργότερα.

Η μεσσιανιστική αντίληψη περί «σωτηρίας του κόσμου» του βαθέως κράτους της Ουάσιγκτον που συμβαδίζει με την αμερικανική κατανόηση της «παγκόσμιας τάξης» του 21ου αιώνα δεν είναι τίποτε άλλο από την μετατόπιση της προβολής της αμερικανοσιωνιστικής εξουσίας προς την περιοχή Ασίας-Ειρηνικού.
Παρά τον πυκνό δακτύλιο στρατιωτικών βάσεων και ισχυρότατης παρουσίας του πολεμικού ναυτικού γύρω από την Κίνα, η Ουάσιγκτον σύμφωνα με το Council on Foreign Relations, ένα think tank σιωνιστικών συμφερόντων που διαμορφώνει την αμερικανική εξωτερική πολιτική, θα πρέπει να τοποθετήσει νέες βάσεις πυραύλων cruise με πυρηνικές κεφαλές και οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη σε βάσεις στην νήσο Ταϊβάν.

Στο πλαίσιο αυτό, το ΝΑΤΟ θα πρέπει να έχει πιο ισχυρή παρουσία στην Νοτιοανατολική Ασία στέλνοντας ναυτικές δυνάμεις στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας, ενώ οι Βρυξέλλες καλούνται να θεωρήσουν την Κίνα «συστημικό αντίπαλο». Και όλα αυτά για να ενισχυθούν οι ΗΠΑ ως «σωτήρες του κόσμου» και ως «αγγελιοφόροι της ειρήνης».

Όμως οι Βρυξέλλες υπέγραψαν μια σημαντικότατη επενδυτική συμφωνία με τον «συστημικό αντίπαλο», η συμφωνία προφανώς είναι επωφελής για τους ευρωπαϊκούς λαούς και τον κινεζικό.
Η αμερικανική διπλωματία το επόμενο διάστημα θα «αναμετρηθεί» με ισχυρούς αντιπάλους για να διατηρήσει τις ΗΠΑ σε παγκόσμιο ηγετικό ρόλο, πάντως ο «μεσσιανισμός» που την διακατέχει σίγουρα δεν βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση.
Ίσως ο πόλεμος να είναι η συνέχεια της αμερικανικής διπλωματίας. Ίδωμεν.

Γ. Λιναρδής