«Όλα αυτά θα σου τα δώσω αν πέσεις να με προσκυνήσεις», είπε ο Σατανάς στον Ιησού, σε έναν από τους τρεις πειρασμούς που επιχείρησε να τον υποβάλλει στην έρημο, δείχνοντάς του τα ανθρώπινα βασίλεια. Πράγμα που προφανώς σημαίνει πως «όλα αυτά» είναι «δικά του». Γεγονός που ιστορικά επαληθεύεται από την εξουσία που δόθηκε προς όλους εκείνους που έπραξαν, ό,τι ο Ιησούς αρνήθηκε.

Το έπραξαν κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας τους, μιμούμενοι τον πρώτο που έκανε κακή χρήση του αυτεξούσιου: Τον πρώην αρχάγγελο Εωσφόρο. Αυτόν που πρώτος απέστρεψε το βλέμμα του από το πρόσωπο του δημιουργού του και το έστρεψε προς τον εαυτό του. Αυτόν που πρώτος εννόησε την ύπαρξη ως μια οντολογικά κλειστή ατομικότητα, εγκαταλείποντας μονομερώς τη σχέση με το Θεό και παίρνοντας την άγουσα προς έναν εγωιστικό συγκρουσιακό χώρο. Χώρο της αποσύνθεσης της μορφής, της τάξης και της αρμονίας. Χώρο της φθοράς, του θανάτου και της ανυπαρξίας. Χώρο του μηδενός.

Ο τρίτος αυτός πειρασμός συγκεφαλαιώνει κατά τρόπο απτό και ωμό την τραγική ιστορία του ανθρώπου δια μέσου των αιώνων. Μια ιστορία πολέμων και βιαιοτήτων, αρπαγών και διεκδικήσεων. Μια ιστορία ασκήσεως εξουσίας όχι εν ονόματι της αλήθειας και του Θεού, αλλά εν ονόματι του ψεύδους και του διαβόλου. Γιατί οι άνθρωποι που δεν προσπαθούν να μιμηθούν τον Ιησού, γίνονται «τέκνα του διαβόλου» και κατεβαίνουν μαζί τη διαβολική σπείρα που οδηγεί στον αυτοειδωλοποιητικό μηδενισμό και τον συγκρουσιακό ανταγωνισμό.

Η συνύπαρξη κάτω από αυτές τις συνθήκες γεννά την αναγκαιότητα οριοθέτησης – περιχαράκωσης και νομικής κατοχύρωσης των «δικαιωμάτων» αυτής της κλειστής - εγωιστικής ατομικότητας του ανθρώπου.
Εξ’ ου και η γνωστή έκφραση: τα δικαιώματα (προς ικανοποίηση εννοείται των ενστίκτων) του ενός εκτείνονται μέχρι εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα (προς ικανοποίηση των ενστίκτων) του άλλου. Κάτι που βρίσκεται στους αντίποδες του παραδείγματος του Ιησού, όπου διασπάται η κλειστή διαλεκτική ατόμου - συνόλου και η συνύπαρξη ανάγεται στο επίπεδο σχέσεων κοινωνίας προσώπων. Σχέσεων που γεννούν έναν πολιτισμό που μετριέται ως απόσταση ελευθερίας από το ένστικτο και τον ατομοκεντρισμό.

Η απομάκρυνση από το παράδειγμα του Ιησού συνεπάγεται την απάνθρωπη αντικατάσταση της ατομικής ταυτότητας ως προσώπου, από μια ταυτότητα μέλους ενός κοπαδιού (κολεκτιβισμός), όπου η μόνη διαφοροποίηση του ενός από τον άλλο είναι ένας αριθμός. Όπως δηλαδή κάποτε μαρκάρανε αριθμούς στους δούλους και τα ζώα με πυρογραφίες για να τα ξεχωρίζουν. Κάτι ασφαλώς που για τον Έλληνα Άνθρωπο, για τον οποίο η έννοια του Προσώπου είναι καταλυτική, είναι μια κατάσταση αφόρητη, ταυτόσημη με την κόλαση.

Όπου, όπως αναφέρεται στο Γεροντικό , «δεν βλέπει ο ένας το πρόσωπο του άλλου», γιατί είναι πλάτη με πλάτη. Κόλαση δηλαδή είναι η άρνηση θέασης του προσώπου του άλλου: ο απρόσωπος πλησίον. Εκεί συν τρεις δεν κάθονται συν δυο δεν κουβεντιάζουν, επιμαρτυρεί η λαϊκή μούσα.

Δηλαδή για τον Έλληνα και τον κόσμο του, ο νεωτερικός ή μετανεωτερικός (κολεκτιβιστικός) κόσμος της Δύσης, (καπιταλιστικός, κομμουνιστικός, μηδενιστικός, άθεος διεθνισμός, ένθεος διεθνισμός δια του διαθρησκειακού διαλόγου, πανθρησκεία, παγκοσμιοποιητικός ανθρωπισμός, επιστημονικός ολοκληρωτισμός ή ό, τι άλλο επινοήσουν «οι προσκυνητές του «τρίτου πειρασμού» για να περιγράψουν τα βασίλεια του «Πατέρα» τους), είναι κολεκτιβιστική κόλαση!

Για την κολεκτιβιστική λοιπόν πραγματικότητα του νεωτερικού κόσμου της Δύσης και του πολιτισμού της οι συγκρούσεις και ο πόλεμος έχουν τη βάση τους στο γεγονός ότι τα αγαθά δεν είναι αρκετά για όλους.
Η εξάλειψη της σπάνης αναδεικνύεται έτσι σε υπέρτατο ηθικό σκοπό, καθώς πιστεύεται ότι θα αναιρέσει άρδην τις αιτίες των ανθρώπινων συγκρούσεων.

Το ανθρώπινο κακό δεν νοείται εδώ σαν κακός συντονισμός, του ατομικού με το συλλογικό, αλλά σαν άρνηση της κοινωνικής «προόδου». Άρα για τον δυτικό άνθρωπο, η αντιμετώπιση του κακού περνάει μέσα από την απελευθέρωση του ανθρώπου από τις θεϊκές δυνάμεις. Η «αναχρονιστική του αυτή εμμονή» είναι που τον καθηλώνει στον κόσμο της σπάνης και τον οδηγεί στις συγκρούσεις .

Για την «αντικειμενική» αυτή ανάγκη «απελευθέρωσης», ο μαρξισμός, δεν διστάζει να καλέσει απροκάλυπτα σε βοήθεια την «μαμή της ιστορίας», που είναι η επαναστατική βία, για να «ξεγεννήσει» στη γη τον αταξικό παράδεισο που εγγυάται ο έλεγχος των παραγωγικών δυνάμεων από το προλεταριάτο.

Είναι δηλαδή ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού και επιστημονικής «κυριαρχίας» πάνω στη φύση, αλλά και εξοβελισμού κάθε μεταφυσικής αντίληψης στη σφαίρα του ιδιωτικού, που θα εξαλείψει το κακό.

Η διαφορετική λοιπόν θέση ανάμεσα στο ελληνικό και το δυτικό άτομο είναι πρόδηλη. Για την ελληνική σκέψη υπάρχει μια σταθερή αμετάβλητη ανθρώπινη φύση. Το λεγόμενο «κτήνος» μέσα μας είναι μια μόνιμη τραγική πραγματικότητα και ο άνθρωπος είναι πάντοτε ικανός για μεγάλο κακό, αν υποχωρήσουν ή αγνοηθούν οι ιστορικοί εθισμοί και οι παραδόσεις. Αν δεν υπάρξει απελευθέρωση δια της αυθυπέρβασης του ατομοκεντρισμού, της ιδιοτέλειας και των ενστικτωδών ενορμήσεων. Αν χαθεί η πόλις και ο πολιτισμός.

Η δε πορεία προς τον πολιτισμό ήταν και παραμένει για τον Έλληνα Άνθρωπο μια αέναη πάλη. Ένας αδιάκοπος αγώνας ανάμεσα «σε μια φωτιά σ’ ένα φαράγγι σαν τριαντάφυλλο και μια θάλασσα ανάερη στα πόδια του Θεού», όπως με περίσσιο λυρισμό θα γράψει ο ποιητής.

Για τη νεωτερική σκέψη και την Ευρώπη, ο πολιτισμός δυστυχώς δεν μπόρεσε ποτέ να προσφέρει κάτι περισσότερο από τις τερατογενέσεις της κυματόφερτης κόρης που κάποτε φόρεσε το πετσί της αγελάδας για να την ανεβεί το ταυρόπουλο, όπως με περίσσιο ρεαλισμό θα γράψει ο ίδιος ποιητής.

Πρόκειται δηλαδή για έναν πολιτισμό γέννημα «κτηνοβασίας», που παρ’ όλα αυτά θεωρεί ότι δεν υπάρχει «κτήνος».

Οι υπηρέτες του λένε : Η ανθρώπινη φύση είναι καλή. Και ο άνθρωπος γενικά είναι δημιούργημα των συνθηκών που με την επιστήμη και την τεχνολογία μπορούν να μετατρέψουν τη γη σε παράδεισο. Αρκεί ο άνθρωπος να αρνηθεί το Θεό, ο οποίος «φρενάρει» την πρόοδο (για να μην γίνει ο άνθρωπος θεός).
Αρκεί ο άνθρωπος να συνεχίσει να προσκυνά ό,τι ο Ιησούς αρνήθηκε να προσκυνήσει!

Γρηγορείτε, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε. Καιρός γαρ εγγύς!

Βασίλειος Κωστόπουλος