Οι παλιοί δάσκαλοι συνήθιζαν να γράφουν στην κορυφή του πινακίου μια φράση η οποία υπενθύμιζε συνεχώς στο μαθητή το νοηματικό άξονα γύρω από τον οποίο έπρεπε κινηθεί ώστε να μην χάσει την ουσία του θέματος. Τη φράση αυτή την ονόμαζαν «υπογραμμό» (εξ ου και η φράση «τύπος και υπογραμμός»).

Η έννοια δηλαδή του «υπογραμμού» ήταν κάτι ανάλογο με αυτό που στη γεωμετρία ονομάζουμε αξίωμα. Δηλαδή ένα γνωσιοθεωρητικό «πρόταγμα» που προσανατολίζει και οριοθετεί τη σκέψη μας.

Η χρήση της έννοιας του «υπογραμμού», όπως πρώτος επισήμανε ο ιστορικός Σπυρίδων Ζαμπέλιος μιλώντας περί πολιτισμού, εκτός από πολιτισμικά θέματα μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά χρήσιμη για την αποφυγή παρερμηνειών και στις γεωπολιτικές, οικονομικές και κοινωνιολογικές αναλύσεις,

Μια χαρακτηριστική περίπτωση τέτοιας παρερμηνείας σήμερα, είναι για παράδειγμα η πασίγνωστη «θεωρία των πετρελαίων». Η αναγωγή δηλαδή κάθε γεωπολιτικής αντιπαράθεσης σε διαμάχη που σχετίζεται πάντοτε και αποκλειστικά με το μοίρασμα υδρογονανθράκων. Κάτι όμως που κατά κανόνα οδηγεί στο να εκλαμβάνεται ως αιτία της αντιπαράθεσης το αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης.

Η κριτική αποστασιοποίηση και η αποφυγή τέτοιου είδους παρερμηνειών και κακών γενικεύσεων μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τον καθορισμό ενός κατάλληλου «υπογραμμού».

Και ως «υπογραμμός» για γεωπολιτικά, οικονομικά, πολιτισμικά και κοινωνικά θέματα δεν θα μπορούσε σήμερα να ορισθεί κάτι διαφορετικό από αυτό που θα ονομάζαμε: «Μεγάλη Εικόνα». Υπονοώντας την εικόνα που συνθέτει η αντιπαράθεση των νέων υπερδυνάμεων που αναδύονται σήμερα, με τις δυνάμεις εκείνες που προσπαθούν να εμποδίσουν αυτή την ανάδυση. Επιβάλλοντας σε ολόκληρο τον πλανήτη έναν χωρίς χρονικό τέλος μονοπολικό αμερικανοσιωνιστικό κόσμο. Επιβάλλοντας δηλαδή το τέλος της ιστορίας και μετατρέποντας τον κόσμο σε ένα σύμφυρμα ανωνύμων μαζών στο όνομα ενός τεχνολογικού και επιστημονικού μεσσιανισμού.

Στο άρμα τους ασφαλώς προσδεμένες και οι μεγαλύτερες χώρες του πλανήτη (πλην φυσικά εκείνων που επιχειρούν την ανατροπή). Χώρες που ενοχλούνται μεν από το γεγονός ότι δεν είναι το νο 1 στην παγκόσμια ιεραρχία (όπως ήταν κάποτε), αλλά βολεύονται επί του παρόντος και υπηρετούν με πάθος την αμερικανοσιωνιστική πρωτοκαθεδρία. Γιατί δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι σε έναν καινούργιο κόσμο θα έχουν την ίδια υψηλή με σήμερα θέση στην παγκόσμια κατάταξη.

Κάθε ανάλυση λοιπόν μπορεί να αποδειχτεί πολύτιμη, αρκεί να «κουμπώνει» σε αυτή τη «μεγάλη εικόνα». Να θέτει δηλαδή εξ υπαρχής σαν δεδομένο ότι τίποτε δεν κινείται σήμερα στον κόσμο χωρίς να επηρεάζεται καθοριστικά από αυτή την διελκυστίνδα μεταξύ του γεωπολιτικού κατεστημένου με τις αναδυόμενες δυνάμεις. Ότι τίποτε δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεξάρτητο, άνευ σημασίας και αφ’ εαυτού ελευθέρως κινούμενο. Και ότι τα πάντα εν τέλει συνιστούν κομμάτια του παζλ αυτής της «Μεγάλης Εικόνας».

Τα χωρίς τέλος εμπάργκο της Δύσης κατά της Ρωσίας και η ιστορία με τον Κορωνοϊό (ή «κινέζικο» ιό), μέχρι την πολυδιαφημισμένη «δυσαρέσκεια» και το «εμπάργκο» των ΗΠΑ εναντίον της Τουρκίας με την ταυτόχρονη παρουσία των 80.000 δυτικών επιχειρήσεων εντός αυτής (και όχι μόνο) να τη στηρίζουν σθεναρά, αποτελούν ελάχιστο αλλά χαρακτηριστικό μέρος αυτής της εικόνας.

Αλλά και αποκαλυπτικό ότι διανύουμε ένα διάστημα πυρετώδους προετοιμασίας για μια επερχόμενη ευρεία και ανοικτή σύγκρουση μεταξύ των δυο στρατοπέδων. Η οποία κάλλιστα μπορεί να φθάσει (και μάλλον τελικά θα φθάσει), από τις συνεχείς συγκρούσεις δια «αντιπροσώπων» στη γενικευμένη στρατιωτική αναμέτρηση.

Γιατί δεν νομίζω ότι θα αποδεχτεί κάποιο από τα δυο μέρη, ήττα χωρίς πόλεμο. Ή, ότι θα καταστεί δυνατή (παρ’ όλες τις προσπάθειες) η επιτυχής υποδαύλιση εσωτερικής αποσταθεροποίησης εντός της Ρωσίας ή της Κίνας και των συμμάχων τους (βλ «έγχρωμες επαναστάσεις»), ή, η διάσπαση της συμμαχίας τους με τον εικονικό προσεταιρισμό ενός εκ των δυο με στόχο την απομόνωση του άλλου. Δεδομένου δε ότι τα σιωνιστικά γεράκια που έχουν «καπελώσει» προ πολλού την πολιτική των ΗΠΑ, έχουν κατ’ επανάληψη δηλώσει ότι αυτή τη φορά ή θα επικρατήσουν ή θα μας πάρουν όλους μαζί τους («λύση του Σαμψών») δεν φαίνεται εφικτό το πέρασμα σε έναν πολυπολικό κόσμο κατόπιν ειρηνικής συμφωνίας.

Και για να το περιγράψουμε ακόμη πιο αναλυτικά, το σχέδιο που έχουν δρομολογήσει από κοινού οι «ΗΠΑ» και οι «σύμμαχοί» τους βασίζεται στα παρακάτω:
Θεωρούν, πρώτον, ότι από το σύνολο των κρατών του πλανήτη ελέγχουν τους πάντες εκτός από τη Ρωσία και την Κίνα και κάποια άλλα επίσης σημαντικά αλλά μικρότερης ισχύος κράτη. Όπως το Ιράν, η Βόρεια Κορέα, η Βενεζουέλα, η Συρία και ορισμένα ακόμη μικρότερα, τα οποία όμως όλα είναι «ετερόφωτα». Προϋποθέτουν δηλαδή στη στήριξη Ρωσίας - Κίνας.
Θεωρούν επίσης ότι οι δυο βασικοί τους αντίπαλοι (Ρωσία - Κίνα), μαζί με τον «αστερισμό» των «ετερόφωτων» κρατών που τους ακολουθούν, αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο δεν μπορούν να επιβιώσουν για πάντα. Άρα, αν καταφέρουν να τους απομονώσουν αποτελεσματικά, θεωρούν ότι θα τους οδηγήσουν στην παρακμή, τον οικονομικό μαρασμό, την εσωτερική αποσταθεροποίηση και την κατάρρευση. Όπως περίπου έκαναν με την ΕΣΣΔ.

Άρα λοιπόν η επιλογή των αμερικανοσιωνιστών, που κατ’ αυτούς συνιστά μονόδρομο, είναι το εξής απλό σχέδιο: απόλυτος απομονωτισμός και δαιμονοποίηση των αντιπάλων και σε περίπτωση που αυτοί επιχειρήσουν «ηρωική έξοδο» από τον ασφυκτικό κλοιό που ονειρεύονται ότι θα τους επιβάλλουν, στρατιωτική τους συντριβή.

Για την περίπτωση δε που αυτό καταστεί αναγκαίο έχουν επιβάλλει την πολύ καλή στρατιωτική προετοιμασία όλων των κρατών του δυτικού κόσμου καθώς και των «συνεταίρων» τους (Ιαπωνία, χώρες Ασίας, χώρες Άπω και Μέσης Ανατολής κλπ). Η επιβολή αυτή ενδυναμώνεται τεχνηέντως, σε κράτη όπου βλέπουν κωλυσιεργία και δισταγμό στην πραγματοποίηση των αναλογούντων σε αυτά στρατιωτικών εξοπλισμών, με την υποδαύλιση τοπικών διενέξεων και ιστορικών διαφορών με γειτονικά κράτη. Στόχος τους να εξωθηθούν οι χώρες αυτές σε ακραία εξοπλιστικά προγράμματα και πολεμική εγρήγορση με πρόσχημα την ενίσχυση δήθεν της δικής τους ασφάλειας έναντι των κακών τους γειτόνων, αλλά στην πραγματικότητα για δική τους (αμερικανοσιωνιστική) μελλοντική χρήση. Εννοείται ότι μια μεταξύ των γειτονικών αυτών κρατών - «συμμάχων» (στα πλαίσια του δυτικού μπλοκ) ανοικτή και ολομέτωπη σύγκρουση, είναι ανεπίτρεπτη και αδιανόητη. Δεδομένου ότι θα μπορούσε να επιφέρει ανήκεστο βλάβη στην εφαρμογή του γενικού σχεδίου.

Σε πρόσφατες λοιπόν δηλώσεις του ο ΥΠΕΞ της Ρωσίας Σεργκέϊ Λαβρώφ επιβεβαίωσε με τον πλέον επίσημο τρόπο ότι: οποιαδήποτε εμπορική συναλλαγή κι αν επιχειρεί η Ρωσία με οποιοδήποτε κράτος της Δύσης επεμβαίνουν οι Αμερικανοί και υποχρεώνουν το δυτικό κράτος να την ακυρώσει. Ενώ κατ’ επανάληψη ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Ρωσικής Ομοσπονδίας έχει καταγγείλει την (πράγματι) προκλητική μεταφορά μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων της Δύσης στα γειτονικά προς αυτή κράτη, αλλά και την μονομερή (πράγματι) αποχώρηση των ΗΠΑ από σημαντικές συμφωνίες ελέγχου των στρατιωτικών εξοπλισμών.

Είναι σημαντικό επίσης να ξεκαθαρίσουμε ότι η εμπορική διένεξη κάποιων γερμανικών (κυρίως) αυτοκινηματοβιομηχανιών με αντίστοιχα αμερικανικά εμπορικά συμφέροντα που από πολλούς ερμηνεύεται σαν προσπάθεια αυτονόμησης της Γερμανίας από τον αμερικανοσωνιστικό έλεγχο, μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει. Αφού πρόκειται για μια ακόμη πολυδιαφημισμένη «αντιπαλότητα», υπαρκτή μεν σε κάποιους τομείς εμπορικών συναλλαγών και μοιράσματος της παγκόσμιας πίτας μεταξύ συνεργαζόμενων μεταξύ τους πολυεθνικών, αλλά άσχετη με την «μεγάλη εικόνα», αφού ο πραγματικός τους εχθρός είναι κοινός.

Μιλάμε δηλαδή για «αντιπαλότητα» η οποία εν πολλοίς τους είναι μάλιστα και χρήσιμη και σκόπιμα την καλλιεργούν, στα πλαίσια του παιχνιδιού: ο καλός «αστυνόμος» και ο κακός «αστυνόμος». Αλλά ωστόσο πρόκειται για δυο «αστυνόμους» που πρεσβεύουν και επιβάλλουν τον ίδιο σιωνιστικό κώδικα «παγκόσμιας ποινικής δικονομίας». Μιας «δικονομίας» που στις μέρες μας ο Ελληνισμός, αισθάνεται στο πετσί του περισσότερο ίσως από οποιοδήποτε άλλο έθνος του κόσμου, με τους δυο «αστυνόμους» σε εναλλασσόμενους ρόλους (του καλού και του κακού) στην στήριξη του τουρκικού αναθεωρητισμού σε βάρος της Ελλάδος.

Από τους αγωγούς λοιπόν μεταφοράς φυσικού αερίου που ματαιώθηκαν, μέχρι τα δυο γαλλικά ελικοπτεροφόρα που δεν παραδόθηκαν ποτέ στη Ρωσία, την αναγνώριση του αυτοκέφαλου της δυτικόφιλης Ουκρανίας, αλλά και την πολεμική εναντίον της Κίνας για το περίφημο 5G και την επιβολή δασμών στα κινέζικα προϊόντα και όχι μόνον, οι προσπάθειες απομόνωσης της Ρωσίας, της Κίνας και των φίλα προσκείμενων προς αυτές χώρες είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς.
Για να μην αναφερθούμε στην αποβολή της Ρωσίας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το Μουντιάλ με την κατηγορία του ντόπινγκ, από τους «πεντακάθαρους» και «αντοπάριστους» Αμερικανούς.

Πέρα όμως από τις φρενήρεις και εξωπραγματικού ύψους στρατιωτικές προετοιμασίες (με διάφορα παραπλανητικά προσχήματα) που συντελούνται στο σύνολο του δυτικού κόσμου, αλλά και στις κρατικές οντότητες που είναι οργανικά συνδεδεμένες με αυτόν (Ιαπωνία, κράτη της Άπω και Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και την Αυστραλία), υπάρχει ένα εξ’ ίσου εντυπωσιακό στοιχείο: Η «ιδέα ενεργείας».

Ο τρόπος δηλαδή που έχουν επιλέξει για να κάνουν τον πόλεμο με τη συντονισμένη, διαδοχική εμπλοκή ομάδων κρατών, καθώς ο αντίπαλος θα προχωράει μεν, προσπαθώντας να σπάσει τον κλοιό, αλλά υφιστάμενος τεράστιες φθορές. Ώστε κι αν ακόμη καταφέρει να διαπεράσει όλες τις επάλληλες γραμμές άμυνας, να συναντήσει εξουθενωμένος τις ακμαίες αμερικανικές δυνάμεις που θα βρίσκονται πίσω από αυτές για να τον αποτελειώσουν.

Μια ιδέα ενεργείας δηλαδή η οποία με αθλητικούς όρους θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί: «άμυνα ζώνης» με ταυτόχρονη επιθετική καταστολή των αντιαεροπορικών δυνατοτήτων των αντιπάλων (Suppression Air Defense), με τη χρήση αεροσκαφών F-35, drones και πυραύλων μέσου βεληνεκούς.

Πρόκειται για ένα σχέδιο που προϋποθέτει σαν 1η γραμμή άμυνας έναν άξονα που ξεκινάει από τα σύνορα της Κίνας, και συμπεριλαμβάνοντας το Πακιστάν εκτείνεται μέσω μιας τουρκικής αυτοκρατορίας (βασισμένης στην παντουρανική θεωρία: «ένα έθνος πέντε κράτη»), φθάνει μέχρι και τα Βαλκάνια και την Ουκρανία. Ένας άξονας που εξ ορισμού αντιτίθεται στην Κίνα, το Ιράν και τη Ρωσία, διασπώντας την συνοχή της συμμαχίας τους, και για αυτό σθεναρά υποστηριζόμενος από τη Δύση.

Τη Δύση, που για την ακρίβεια δεν στηρίζει απλώς την ανάδυση μιας τέτοιας αυτοκρατορικής νεοθωμανικής Τουρκίας, η οποία δήθεν τα κατάφερε με τις δικές της δυνάμεις (όπως προπαγανδιστικά εκθειάζεται από τα ΜΜΕ), αλλά είναι αυτή η ίδια (η Δύση) που δρομολόγησε τη δημιουργία της πριν από πολλές δεκαετίες.

Έτσι εξηγείται η σταθερή στοχοπροσήλωση όλων των τουρκικών κυβερνήσεων, ανεξαρτήτως κομμάτων, στον αναθεωρητισμό των τουρκικών συνόρων και δη εις βάρος της Ελλάδος. Μια αναθεωρητική στοχοπροσήλωση που επέβαλε την σταδιακή υπέρβαση του κεμαλισμού, φέρνοντας στην εξουσία, μέσω της εύνοιας και του ωμού δυτικού παρεμβατισμού, τα κατάλληλα πρόσωπα. Ξεκινώντας από τον Ερμπακάν και τον Τουρκές, οι οποίοι τη δεκαετία του ’60 απέτυχαν να μετασχηματίσουν τον εσωστρεφή και δυτικόφιλο κεμαλισμό, «λανσάροντας» μια νέα μορφή αναθεωρητικού ισλαμοκεμαλισμού, και καταλήγοντας (η Δύση) στους ξεκάθαρα «παντουρανιστές» Ντεμιρέλ και Οζάλ (που δολοφονήθηκε από διαφωνούντες με την παντουρανική πολιτική, κεμαλιστές), μέχρι το σημερινό μεγάλο κρυφό παντουρανικό – «αντιδυτικό» χαρτί της Δύσης: τον Ερντογάν.

Είναι η Δύση δηλαδή που στηρίζει τον Παντουρκισμό, ενισχύοντας τον Ερντογάν ηθικά, οικονομικά και στρατιωτικά. Είναι η Δύση που επέτρεψε στον Ερντογάν την πάταξη των κεμαλιστών που αντιτίθονταν στον νεοθωμανικό αναθεωρητισμό, φθάνοντας στο σημείο να στήσουν και το περίφημο «μαϊμού» πραξικόπημα για να του δώσουν την ευκαιρία να εξοντώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους, εξασφαλίζοντας αυτοκρατορικές εξουσίες. Είναι η Δύση που ανέτρεψε τον Καντάφι και στηρίζει τώρα την τουρκική διείσδυση στη Λιβύη. Είναι η Δύση που επιτρέπει τη στρατιωτική περικύκλωση της Ελλάδος με τη χρήση ναυτικών βάσεων της Αλβανίας από την Τουρκία (δεν θα μπορούσε άραγε η ΕΕ να εξαναγκάσει την Αλβανία να διακόψει την παροχή διευκολύνσεων;). Είναι η Δύση που σιωπά, ή για την ακρίβεια σιγοντάρει, το αλβανικό πογκρόμ κατά του βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Είναι η Δύση που βοηθά την Τουρκία να αποκτήσει αεροπλανοφόρο και γεωτρύπανα με τα οποία απειλεί την Ελλάδα και την Κύπρο. Και είναι η Δύση που κρύβεται πίσω από τις τουρκικές αξιώσεις για αναθεώρηση της Λωζάνης.

Γιατί προφανώς η προοπτική αναθεώρησης μιας συμφωνίας σαν τη Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία αποτελεί τον πυρήνα της αρχιτεκτονικής του διεθνούς συστήματος ασφάλειας επί έναν αιώνα δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορη τη διεθνή κοινότητα. Η αδιάφορη δήθεν στάση της Δύσης είναι εξόφθαλμα υποκριτική, ενοχοποιώντας στην ελληνική κοινή γνώμη έτι περαιτέρω την ούτως ή άλλως ενοχοποιημένη Τουρκία, οδηγώντας την Ελλάδα σε εξοπλισμούς που είναι χρήσιμοι για τη Δύση και όχι για την Ελλάδα.

Η δε Ρωσία, σε μια προσπάθεια να εκθέσει αυτή τη δυτική υποκρισία στα μάτια των Ελλήνων, έχει τοποθετηθεί με τον πλέον διαυγή τρόπο για το θέμα αυτό, λέγοντας ότι: Θεωρεί τη Συνθήκη ξεκάθαρη και σε πλήρη ισχύ, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα της Ελλάδος να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια. Η Δύση;

Για όποιον λοιπόν θέλει να δει την αλήθεια το πράγμα είναι ξεκάθαρο: Δύση – Τουρκία συμμαχία. Γιατί η τουρκική παρουσία και επιθετικότητα σε όλα τα μήκη και πλάτη, όπου κι αν αυτή εκδηλώνεται, δουλεύει στην πραγματικότητα για λογαριασμό των δυτικών συμφερόντων. Οι Τούρκοι μπορούν και κάνουν τη βρώμικη δουλειά εκεί που οι δυτικοί δεν θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν καν την δική τους παρουσία. Αλλά ούτε και θα μπορούσαν να εξηγήσουν στις κοινωνίες τους το όποιο κόστος σε ανθρώπινες απώλειες.

Με την Ελλάδα να υποχρεώνεται στην πραγματικότητα να λειτουργήσει σαν 2η γραμμή άμυνας πίσω από την Τουρκία και υποστηρικτικά προς αυτή. Πράγμα που σήμερα φυσικά αποκρύπτεται επιμελώς πίσω από την «ωφέλιμη τρέλα» και τα «αδιέξοδα» του Ερντογάν. Σύροντας παράλληλα την Ελλάδα στον άξονα: Ελλάδος – Ισραήλ – Αγύπτου – Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, ως επιβεβλημένης και έξυπνης «αντιτουρκικής» δήθεν συμμαχίας. Συμμαχίας που ασφαλώς όταν ξεκινήσει το «μεγάλο πανηγύρι» θα λειτουργήσει αυτονόητα υποστηρικτικά προς την Τουρκία. Δίνοντας ταυτόχρονα και το απαραίτητο στρατηγικό βάθος και την απαραίτητη έμπρακτη υποστήριξη στις επιχειρήσεις του Ισραήλ εναντίον του Ιράν.

Επιχειρήσεις που θα ενισχυθούν και από τον αντιιρανικό άξονα: Σαουδικής Αραβίας - Κατάρ. Εξ’ ου και οι «μαμούθ» στρατιωτικοί εξοπλισμοί αυτών των χωρών που ανταγωνίζονται ως προς το ύψος τους υπερδυνάμεις.

Και όλα αυτά ενώ με τις πωλήσεις γαλλικών όπλων προς την Ελλάδα να ενισχύεται η Ελλάδα για την «αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής», αλλά και να κατευνάζεται παράλληλα η δυσαρέσκεια των Γάλλων από την απώλεια κεκτημένων. Δεδομένου ότι με την προωθούμενη από τη Δύση τουρκική εξάπλωση σε όλη τη Βόρεια Αφρική (χώρες του Μαγκρέμπ) έχασε κτήσεις και επιρροή σε όλη αυτή την περιοχή, καθώς και έσοδα από την φιλογαλλική κανταφική Λιβύη.

Θα παρατήρησε ίσως ο κάθε προσεκτικός ερευνητής γεωπολιτικών θεμάτων, ότι πριν λίγες ημέρες η αγορά των Rafal από την Ελλάδα λίγο έλειψε να ματαιωθεί. Συνεχίστηκε ωστόσο κανονικά το εξοπλιστικό αυτό πρόγραμμα, όταν η Γαλλία στο θέμα της Λιβύης υποχρεώθηκε να αναδιπλωθεί, εγκαταλείποντας την αντιτουρκική της στάση.

Η ίδια αντιρωσική υστερία χρησιμοποιείται για τους ιλιγγιώδεις στρατιωτικούς εξοπλισμούς των χωρών της Βαλτικής που με την υποστήριξη των βρετανικών και γερμανικών ναυτικών δυνάμεων φιλοδοξούν να αποκλείσουν το ρωσικό ναυτικό να εξέλθει από τη Βόρεια θάλασσα.
Ενώ από την ανατολική πλευρά της Ρωσίας (Βλαδιβοστόκ), η Ιαπωνία με τη συνδρομή του αμερικανικού ναυτικού φιλοδοξεί να επιτύχει αντίστοιχο .ναυτικό αποκλεισμό, προκαλώντας ασφυξία στη Ρωσία.
Και για να μην κουράζω τον αναγνώστη περισσότερο, παρόμοια πράγματα σχεδιάζονται και για την Κίνα (το σχέδιο είναι ενιαίο), την οποία όμως φαίνεται ότι ακόμη τη φοβούνται περισσότερο εμπορικά και οικονομικά και λιγότερο στρατιωτικά.

Όποιος αφιέρωσε λίγα λεπτά από το χρόνο του για να διαβάσει το παρόν άρθρο, ας θυμάται: Το σημείο «μηδέν» για την έναρξη της σύγκρουσης θα είναι η αποβολή της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ με κάποιο πρόσχημα (τους S – 400 πιθανότατα) και το ταυτόχρονο ξέσπασμα ελληνοτουρκικής κρίσης, που θα «αναγκάσει» την Τουρκία να προβεί σε κλείσιμο των Στενών, πυροδοτώντας τη ρωσική αντίδραση.

Η Τουρκία βάσει του δυτικού σχεδίου θα πρέπει να έχει εγκαίρως αποπεμφθεί από το ΝΑΤΟ, σε πρώτη τουλάχιστον φάση. Δεδομένου ότι η Δύση θα προσπαθήσει αρχικά να αποφύγει την ενεργό εμπλοκή (βάσει του άρθρου 5 της συμμαχίας) στον ρωσοτουρκικό πόλεμο. Αφήνοντας τη Ρωσία να φθαρεί όσο το δυνατόν περισσότερο πριν εισέλθει έμπρακτα σε αυτόν, χωρίς μέχρι εκείνη τη στιγμή να έχει υποστεί απώλειες και φθορές. Για αυτό και φροντίζουν για τη σταδιακή μεταφορά της βάσης του Ινσιρλίκ και άλλων στρατιωτικών ευκολιών, στη Σούδα και σε άλλα σημεία της Ελλάδος. Εννοείται ότι παρασκηνιακά και ανεπίσημα θα βοηθούν με όλες τους τις δυνάμεις την Τουρκία.

Θεωρώ λοιπόν δεδομένο ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν έτσι ή κάπως έτσι, όσον αφορά στην εκτύλιξη του σχεδίου της αμερικανοσιωνιστοκρατούμενης Δύσης.

Είναι προφανές βέβαια ότι «λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο», δεδομένου ότι τίποτε μέχρι τώρα από τα επί μέρους τμήματα του σχεδίου αυτού δεν έχει εξελιχθεί όπως το υπολόγιζαν.
Η ρωσοκινεζική αντίδραση μέχρι τώρα αποδείχτηκε καταλυτική, ενώ στην πράξη θα αποδειχτεί ο απόλυτος εφιάλτης για αυτούς, οδηγώντας την Τουρκία σε βιβλική καταστροφή και τον κόσμο σε μια νέα πραγματικότητα διαμετρικά αντίθετη από αυτή που λογαριάζουν οι αμερικανοσωνιστές.
Όσον αφορά δε στους Ευρωπαίους «εταίρους» μας, οι οποίοι επίσης θα εισπράξουν τα οδυνηρά επίχειρα που τους αξίζουν για την ασυγχώρητη προδοσία τους προς τον Ελληνισμό, τότε και μόνο τότε θα αντιληφθούν το μέγεθος του ιστορικού τους λάθους.

Σε κάθε περίπτωση πάντως ο «υπογραμμός» της «Μεγάλης Εικόνας» θα αποτελεί για εμάς την έννοια «κλειδί» για την αποκωδικοποίηση των επερχόμενων κοσμοϊστορικών εξελίξεων στη νέα δεκαετία που ανατέλλει.

Βασίλειος Κωστόπουλος