Η θλιβερή πτωτική πορεία της εκφυλιστικής διαδικασίας στην οποία βρίσκεται σήμερα ο ανθρώπινος πολιτισμός, είναι μακρά. Η εκκίνηση αυτής της πτωτικής του τροχιάς έλαβε χώρα στην φράγκικη δύση πριν από πολλούς αιώνες. Εκεί, μια ολόκληρη «οροσειρά», κορυφαίων και δυσθεώρητων πνευματικών κατακτήσεων του Έλληνα Ανθρώπου που φώτισαν το δρόμο ολόκληρης της ανθρωπότητας επί χιλιάδες χρόνια, στρεβλώθηκαν δόλια, παραποιήθηκαν βάναυσα και «ξεπεράστηκαν» μεθοδευμένα.

Η φράγκικη δύση, από την αυγή της ύπαρξής της, θεώρησε ως θεμελιώδη προϋπόθεση της πνευματικής και πολιτισμικής της αυτονόμησης από τον ελληνικό πολιτισμό, την διαφοροποίησή της από το διιδιάστατο, κλασικό και μεταφυσικό ελληνικό πρότυπο. Αυτό το μοναδικό στην Ιστορία, αγλαό και ανυπέρβλητο πρότυπο που προσδιορίζει με εξαιρετική σαφήνεια ο ιστορικός και πνευματικός άξονας: «Παρθενώνας – Αγία Σοφία».

Επιζητήθηκε αυτάρεσκα μια παράταιρη αυτονόμηση που τελικά επετεύχθη, αλλά με τον ουσιαστικό «άρδην αφελληνισμό» των χριστιανικών καταβολών αυτού του προτύπου. Αρχικά εκφράσθηκε με την αποθέωση του στείρου ορθολογισμού στη συνέχεια και τέλος με την επικράτηση της κτηνώδους βαρβαρότητας στην Ανατολή, μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους. Μια κατάκτηση που ολοκλήρωσε τον συγκαλυμμένο πραγματικό στόχο της Τετάρτης Σταυροφορίας, ο οποίος ήταν ο «ενταφιασμός» του Ελληνισμού.

Όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν επειδή τα ποικίλα νεοπαγή και ατελή κρατικά μορφώματα της Δύσης επέλεξαν συνειδητά να απορρίψουν την θεσμική και πολιτειακή συγκρότηση του «εκκλησιαστικού τρόπου», μέσω του οποίου οι Έλληνες, πορευόμενοι στον ένθεο δρόμο νοηματοδότησαν καθολικά τον παγκόσμιο πολιτισμό. Επέλεξαν συνειδητά και με μιαν αβίαστη εγωπαθή επιπολαιότητα να επινοήσουν μια δικής τους έμπνευσης οντολογία, κατ΄ αυτούς ικανή να τους διαφοροποιεί από τον ελληνικό τρόπο ύπαρξης. Κινήθηκαν λοιπόν στους αντίποδες αυτού του «ελληνικού τρόπου», της «ελληνικής ροής» του Γίγνεσθαι, ξεπέφτοντας κυριολεκτικά από το Ζενίθ στο Ναδίρ.

Αυτό το έπραξαν για δυο λόγους: Ο πρώτος έχει να κάνει με την πραγματικά ανυπέρβλητη δυσκολία κατανόησης ή και αφομοίωσης των υψηλών νοημάτων των πνευματικών κατακτήσεων του ελληνικού κόσμου από τα συγγενικά μεν, αλλά βαρβαρικά λευκά ινδοευρωπαϊκά φύλα που είχαν κατακλύσει την Γηραιά Ήπειρο κατά την περίοδο της μεγάλης «Μετανάστευσης των Λαών» (μετά το 500 μΧ έως και τον 11ο αιώνα). Ενώ ο δεύτερος και σημαντικότερος λόγος, αφορά στην σκόπιμη και κομπορρήμονα επιλογή των ηγετών αυτού του ημιπρωτόγονου κόσμου, να «αποτινάξουν» τάχα την ελληνική πνευματική κυριαρχία, να πρωτοτυπήσουν και να εγκαθιδρύσουν την δική τους ανεξάρτητη αυτοκρατορία.

Η συνειδητή προσπάθεια να υπάρξει μια δεύτερη αυτοκρατορία στη Δύση, ενάντια στην ήδη υπάρχουσα της Αγία Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Κωνσταντινούπολης, βρήκε διανοητικό έρεισμα στην πρόταση κάποιων Φράγκων και Σαξόνων λογίων περί του ποια έπρεπε να είναι η πολιτισμική φυσιογνωμία αυτής της αυτοκρατορίας, ώστε να αυτονομηθεί ολότελα κι επιτυχημένα από την πνευματική ποδηγέτηση της Ανατολικής (δηλαδή Ελληνικής). Κυριότερος εκπρόσωπος αυτών των λογίων ήταν ένας Σάξονας ονόματι Φλάκκος Αλβίνος Αλκουίνος ή Αλκουίνος της Υόρκης, λόγιος, κληρικός, ποιητής και καθηγητής, που θεωρείται η σημαντικότερη πνευματική μορφή της δυναστείας των Καρολιδών και της λεγόμενης Καρολίγγειας Αναγέννησης. Η πρότασή του Αλκουίνου, κορυφαίας πνευματικής μορφής της φραγκικής επικρατείας, συνίστατο στην υιοθέτηση μεν του χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας κατά το πρότυπο της Ανατολής, αλλά επί τη βάσει μιας ιδιαίτερης ερμηνευτικής εκδοχής του χριστιανικού μηνύματος, το οποίο είχε αναπτύξει σε παρελθόντα χρόνο ο Αυγουστίνος.

Ο Αυγουστίνος υπήρξε επίσκοπος Ιππώνος στη Νουμιδία της Βόρειας Αφρικής και συγγραφέας. Έζησε από το 354 μέχρι το 430 και δεν γνώριζε ελληνικά, τα οποία όπως ο ίδιος έλεγε τα μισούσε. Επίκεντρο της θεωρίας του ήταν η άποψη ότι ο άνθρωπος θρησκεύει για λόγους ατομικής σωτηρίας, για να σωθεί δηλαδή το εγώ του μετά θάνατον. Πράγμα που σημαίνει ότι η οντολογία του Αυγουστίνου ήταν εξ υπαρχής ολότελα παγιδευμένη σε αυτό που εννοούμε με τη λέξη ατομοκρατία.

Επάνω σε αυτή την άκαμπτη αντίληψη της ατομοκρατίας, η μεταρωμαϊκή Δύση οικοδόμησε την έννοια του συλλογικού βίου ως μια «σύμβαση» μεταξύ των μετεχόντων, με κύριο ουσιώδη σκοπό την εξυπηρέτηση των ατομικών τους χρησιμοθηρικών στοχεύσεων και συμφερόντων. Στοιχείο εκ διαμέτρου αντίθετο με τον ελληνικό τρόπο, (ο οποίος τόσο πριν όσο και μετά Χριστόν), έβλεπε στο συλλογικό βίο τη δυνατότητα συν(μ)ετοχής στην από κοινού αναζήτηση της αλήθειας. Δηλαδή αυτό που αποτύπωσε ο πολύς Ηράκλειτος στη γνωστή ααξιωματική φράση: «καθ’ ό,τι αν κοινωνήσωμεν, αληθεύομεν, ά δε αν ιδιάσωμεν, ψευδόμεθα».

Μέσα από αυτή την θεμελιώδη καταφανή στρέβλωση, ο θαυμασμός των Δυτικών για την ελληνική «Πόλη» και τη «Δημοκρατία», θα εστιάσει απλά και μόνο στις χρησιμοθηρικές, χρηστικές και λειτουργικές προτεραιότητες αυτών των δύο εννοιών. Στις δυνατότητες δηλαδή της αποτελεσματικότητας-ωφελιμότητάς τους (efficiency-benefit των συγχρόνων Αμερικανοσιωνιστών) και όχι στο πραγματικό νόημα που έδωσαν οι Έλληνες σε αυτές τις λέξεις.

Η ατομική ωφελιμότητα, (που κατά τον Αυγουστίνο είναι το κύριο ζητούμενο για τον άνθρωπο), είναι αποτέλεσμα σωστής εξισορρόπησης των ενστικτωδών του ενορμήσεων. Εξισορρόπηση βασισμένη στον τρόπο με τον οποίον οι νοητικές ικανότητες του ανθρώπου αντιλαμβάνονται τη σχέση αντικειμενικού – υποκειμενικού, δηλαδή στη νοησιαρχία. Εξισορρόπηση που επιτυγχάνεται με την τιθάσευση της αυθαιρεσίας και της ενστικτώδους ιδιοτέλειας του κάθε ατόμου με την ταυτόχρονη προστασία του από την ανεξέλεγκτη ενστικτώδη ιδιοτέλεια των άλλων, μέσω μιας άλλης ιδιοτέλειας, ορθολογικής. Αυτή η «ορθολογική ιδιοτέλεια» θα εξασφαλίζεται εφεξής στη Δύση με μια σύμβαση, ένα «κοινωνικό συμβόλαιο» με μιά «λογιστική» πράξη. Δηλαδή πράγματα εντελώς ξένα και άγνωστα στον ελληνικό κόσμο, τόσο πριν, όσο και μετά την εποχή του Χριστού.

Επειδή για εμάς τους Έλληνες η ιστορία δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Διαχρονικά στην ελληνική σκέψη η οντολογία της φύσης σε πείσμα των οπαδών του ορθολογισμού, μπορεί να επιδέχεται μεν απεριόριστη λογικοποίηση, παραμένει όμως «ουσιαστικά» ανερμήνευτη από την ανθρώπινη λογική, απαιτώντας την ύπαρξη μιας Αρχής που δεν υπακούει σε φυσικούς κανόνες και επιταγές, των οποίων υπέρκειται.

Συνεπώς οι ρίζες του «δυτικού πολιτισμικού παραδείγματος» κι όλα ανεξαιρέτως τα λογικά και λογόπληκτα ρεύματα σκέψης του και οι φιλοσοφικές ερμηνευτικές προσεγγίσεις στο δυτικό κόσμο, (θρησκευτικές και αθεϊστικές), φυτρώνουν στο έδαφος της αυγουστίνειας σκέψης. Ή έστω μένουν εγκλωβισμένες στις βασικές αρχές αυτής της σκέψης ακόμη και όταν φαινομενικά τις απορρίπτουν.

Όπως παρατηρεί χαρακτηριστικά ο αείμνηστος μέγας στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης : «Το θρησκευτικά αδιάφορο άτομο και ο θρησκευτικός ατομικιστής ανήκουν εξίσου στο Διαφωτισμό»

Ο πολιτισμικός αυτός «απόπλους» της Δύσης από το ελληνικό πρότυπο, διαχώρισε καισαρικά την πορεία της από τον ελληνικό πολιτισμό, (όσο και αν κάποιοι στη Δύση ισχυρίζονται με περισσή αυταρέσκεια ότι αυτοί διέσωσαν αυτόν τον πολιτισμό). Έτσι, παρόλα τα εκπληκτικά του τεχνολογικά επιτεύγματα, κάθε προσπάθεια του δυτικού κόσμου να απαλλαγεί από το «σκοτεινό μεσαιωνικό» του παρελθόν, τον εξωθεί και τον βυθίζει σε όλο και βαθύτερα αδιέξοδα και συγχυτικές αντιφάσεις, καθώς όλες αυτές οι προσπάθειες επιχειρούνται πάντοτε εντός των ορίων της αυγουστίνειας σκέψης (από αθέους και ενθέους). Δηλαδή πάντοτε με την επικέντρωση στην «ατομοκεντρική ανθρωπολογία» και την απόρριψη της «οντολογίας του προσώπου». Το άτομο όμως δεν συνιστά a priori «πρόσωπο»!

Κάτω από τις λαμπερές εκδηλώσεις και τον θεατρινίστικο ανθρωπισμό του σύγχρονου δυτικού κόσμου, μορφάζει αποτρόπαια ο κτηνώδης ατομισμός, η χρησιμοθηρία και η αρρωστημένη νοησιαρχία, τα κύρια χαρακτηριστικά του. Χαρακτηριστικά που οδηγούν σήμερα τον κόσμο στην πιο απάνθρωπη μορφή ολοκληρωτισμού που γνώρισε η ανθρώπινη ιστορία, την» δημοκρατική σναγκαστική του δυτικοποίηση» υπό την διεύθυνση των ΗΠΑ και των Επικυριάρχων τους.

Το χειρότερο ωστόσο είναι, ότι μέσα στην απώλεια προσανατολισμού, τη διεθνή αναρχία, τις ανακατατάξεις και τις αρρυθμίες που επέφερε η ακόρεστη βουλιμική πλημμυρίδα του δυτικού πολιτισμικού παραδείγματος στην ανθρωπότητα, ένας .... «φίλος από τα παλιά» βρήκε την ευκαιρία να ξαναβγεί στο προσκήνιο: Ο Σιωνισμός ! .....
Όπως λέει η γνωστή παροιμία: «όταν πλημμυρίζει η πόλη από τη βροχή, οι βόθροι φουσκώνουν και τα σκύβαλα βγαίνουν στους δρόμους».

Μετά την Γαλλική Επανάσταση και την εξέγερση των Μπολσεβίκων, το δυτικό πολιτισμικό παράδειγμα αφύσικα «γονιμοποιημένο» από τη σιωνιστική παρέμβαση, γέννησε δυο καινούρια ρεύματα σκέψης: ένα «συντηρητικό» (καπιταλισμός) και ένα «επαναστατικό» (κομουνισμός).

Όραμα αμφοτέρων αυτών των ρευμάτων ο «δημοκρατικός ολοκληρωτισμός» του «αντικειμενικά ορθού» ή αλλιώς της «ορθολογικής ιδιοτέλειας». Που λέγεται παγκοσμιοποίηση στον καπιταλισμό, ενώ στον κομουνισμό δικτατορία του προλεταριάτου (δικτατορία υποτίθεται για τους λίγους και πλέρια δημοκρατία για τους πολλούς).
Αυτό είναι το φρικώδες κληροδότημα του ιστορικού υλισμού, γονιμοποιημένου από τη σιωνιστική επανεμφάνιση στο ιστορικό προσκήνιο.

Ο υλιστικός και υλόφρων ολοκληρωτισμός. Είτε διεθνισμός είτε παγκοσμιοποίηση, είναι η φυσική κατάληξη του ιστορικού υλισμού και η μοναδική σωτηρία από αυτόν βρίσκεται στην πρόταση του Ελληνικού Εθνικισμού.
Του Ελληνικού Εθνικισμού, που εκ του πονηρού οι εχθροί του τον εξομοιώνουν δολίως με μια σειρά άλλων εθνικισμών για να τον αμαυρώσουν.

Όμως η πορεία του Έλληνα Ανθρώπου από την εποχή του χαλκού μέχρι την εποχή του ηλεκτρονικού υπολογιστή, είναι ένας διαρκής ύμνος στον Εθνικισμό. Μόνο χάρη σε αυτόν καταφέρνει διαχρονικά, παρ’ όλες τις βαρύτατες καταστροφές, να διαφυλάσσει την εσωτερική συνοχή και την αδιάσπαστη συνέχεια ενός εθνικού βίου κι ενός πολιτισμού, που αφορά τον άνθρωπο οικουμενικά.

Μόνο χάρη σε αυτόν μπορεί ο Έλληνας να παραμένει γαλήνιος ακόμη και τη στιγμή της μεγαλύτερης θύελλας.
Είναι ο Εθνικισμός που όπως λέει και ο ποιητής: «… μας χαρίζει μια ακύμαντη γαλάζια θάλασσα μέσα στην καρδιά του χειμώνα».


Α.ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ