Μας λένε, οι προπαγανδιστές της αριστεράς κάθε τύπου και αποχρώσεως, ότι υπάρχει κίνδυνος στην Ευρώπη, διότι η αυξανόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια οδηγεί σε ανησυχητική αύξηση της στήριξης προς ακροδεξιά πολιτικά κόμματα.

Ο προβληματισμός αυτός των «αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων» έρχεται σε μια στιγμή κατά την οποίαν η ευρύτερη πολιτική κατάσταση, η γεωπολιτική ζύμωση και συγκεκριμένα η εμπορική (προς το παρόν) σύγκρουση των ΗΠΑ και της Κίνας εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους για τις οικονομίες των κρατών, με μοχλούς την παγκόσμια ζήτηση και τις εξαγωγές των κρατών μελών της Ευρωζώνης.

Η πιθανότατη αποτυχία αναρρύθμισης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε συνδυασμό με το αυξανόμενο χρέος και τις χρηματο-οικονομικές φούσκες που δημιούργησε η επιθετική έως και επεκτατική νομισματική πολιτική, διαμορφώνουν τις δυσμενείς συνθήκες μιας νέας και πιθανότατα ισχυρότερης οικονομικής κρίσης, του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στην συνταγή της νέας κρίσης συμβάλλουν και οι αβέβαιες προοπτικές του Brexit, αφού κάθε σενάριο (είτε δηλαδή είναι επιτυχημένο για την Βρετανία είτε όχι) θα είναι δυνητικά επιβαρυντικό για την Ευρωζώνη.

Ποιος λοιπόν ο κεντρικός στόχος των προπαγανδιστών που ανέφερα παραπάνω;
Προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από την πραγματικότητα, που ξεκάθαρα μας υπογραμμίζει ότι, το τρέχον χρηματοπιστωτικό σύστημα «παγκοσμίου χαρακτήρα» απέτυχε. Δεν έχει καταφέρει τίποτε περισσότερο από το να δημιουργεί κάθε λίγα χρόνια, ένα φαινόμενο «ντόμινο» το οποίο επιδρά συντριπτικά στην οικονομική ζωή, πολιτών και κρατών και σαν τσουνάμι καταπνίγει κάθε οικονομική ευμάρεια, ελευθερία διάθεσης στην εργασία και μελλοντική ανάπτυξη.
Οι ωφέλειές του, αφορούν μια μειοψηφική ελίτ, που όμως είναι υπερβολικά μικρή και δεν παρέχει κανενός τύπου «αμερικάνικο όνειρο» στις μάζες, ώστε να επιβιώσει ως σύστημα, έστω πατώντας σε ψευδεπίγραφα όνειρα.

Η ανησυχία τους για την στήριξη σε ακροδεξιά κόμματα, είναι μια καλά κρυμμένη παραπλανητική επιλογή λέξεων. Αυτό που θέλουν να καμουφλάρουν είναι ότι στον εικοστό αιώνα, τουλάχιστον από τον Μάιο του 1968 και μετά, το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης κυβερνήθηκε από αριστερά ή ημι-αριστερά κυβερνητικά σχήματα.
Ακόμη και κόμματα που έχτισαν πολιτικά προφίλ σαν συντηρητικά ή δεξιά, όταν ανέλαβαν κυβερνητικά πόστα, εφάρμοσαν μιαν ήπια αριστερή πολιτική. Ελάχιστες εξαιρέσεις πολιτικών που ύψωσαν ανάστημα και ακολούθησαν περισσότερο συντηρητική πολιτική, έφεραν θετικά αποτελέσματα στις χώρες τους, κυρίως μακροπρόθεσμα, αλλά δαιμονοποιήθηκαν και λοιδορήθηκαν από το αριστερό σύστημα εξουσίας, αποδεικνύοντας έτσι ποιος κατείχε την πραγματική δύναμη και ποιος ήταν διάττων αστήρ στο πολιτικό στερέωμα.

Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν η δημιουργία στον εικοστό πρώτο αιώνα, μιας προοδευτικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία προωθεί τον «πολυπολιτισμό» την ασύδοτη μετανάστευση αλλά και νομοθεσίες εχθρικές προς την οικογένεια. Μιαν Ε.Ε. που προσπαθεί να αποβάλλει την έννοια του έθνους και να συμπιέσει την Χριστιανική θρησκεία αλλά και τις Ευρωπαϊκές παραδόσεις εν γένει.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο και είναι πολύ παράδοξο ότι, ενώ βιώσαμε την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, από τα ερείπια της σοβιετικής επιρροής, βγήκαν δεκάδες εκατοντάδες πολιτικοί που σήμερα ορκίζονται στον φιλελευθερισμό και χθες ήταν Μαοϊστές, Τροτσκιστές και Λενινιστές και οι περισσότεροι από αυτούς, εργάζονται σε σημαντικά πόστα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της νέας τάξης πραγμάτων γενικότερα.
Ενδεικτικά και σαν ελάχιστο παράδειγμα αναφέρω την Καγκελάριο Μέρκελ πρώην κομμουνίστρια, τον τ.Πρόεδρο της Ε.Κ.Τ. Μπαρόζο Μαοϊστή, την Επίτροπο Μονγκερίνι κομμουνίστρια, την τ.Επίτροπο Δαμανάκη αριστερή, τον Αντιπρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Παπαδημούλη αριστερό, τον τ.Πρόεδρο του Eurogroup Ντάισενμπλουμ ηγέτη των αριστερών στην Ολλανδία και φυσικά τον Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ επίσης αριστερό - σοσιαλιστή πολιτικό.

Όταν λοιπόν τα προπαγανδιστικά κέντρα, δηλαδή τα ξεκάθαρα χρηματοδοτούμενα ΜΜΕ, τα σκοτεινά χρηματοδοτούμενα διάφορα ινστιτούτα μελετών, τα απόκρυφα χρηματοδοτούμενα διαδικτυακά πληκτρολόγια, προσπαθούν να πείσουν ότι η κοινωνική δυσαρέσκεια τροφοδοτεί την ακροδεξιά, τότε πρέπει (πλέον) να αναγνωρίζουμε την συνδυασμένη εκστρατεία παραπλάνησης των προοδευτικών, που ουσιαστικά προσπαθούν να αποφύγουν την ευθύνη για τα αποτελέσματα της κακής, ουτοπικής και αντιλαϊκής διακυβέρνησης της Ευρώπης εδώ και πολλές δεκαετίες.

Τι φυσιολογικότερο για τους ταλαιπωρημένους από την αριστερή πολιτική ορθότητα, την φιλελεύθερη οικονομική Σκύλλα και την ισοπεδωτική πολιτιστική Χάρυβδη, Ευρωπαϊκούς λαούς, από το να στραφούν στις αντίπαλες ιδεολογίες, τις οποίες αν και πολέμησε σκληρά το αριστερό σύστημα για πολλές δεκαετίες, απέτυχε (και εκεί) να τις εξαφανίσει;

Πως συνδυάζεται η πολιτική αυτοδιάθεση των λαών, με την προσπάθεια κατάπνιξης των αντιπάλων ιδεολογιών και επηρεασμού του φρονήματος των πολιτών από εκείνους που κατέχουν τους θώκους της εξουσίας;

Κρίτων