Φυσικά και δεν υπάρχει άδολος Έλληνας που άκουσε ότι υπήρξε ένα ψήφισμα στην Ευρωβουλή με στόχο να χαρακτηριστεί η οργάνωση των ΄΄Γκρίζων Λύκων’’ ως τρομοκρατική και δεν ψηφίστηκε από το σύνολο των Ελλήνων Ευρωβουλευτών (πλην Κωνσταντίνου-Λαγού-Φράγκου) και να μην αισθανθεί, αν όχι οργή τουλάχιστον απογοητευτική αμηχανία.

Το συγκεκριμένο ψήφισμα είχε τίτλο “Στρατηγική της ΕΕ για την Ένωση Ασφάλειας”, κατατέθηκε από την ομάδα ID (Σαλβίνι, Λεπέν, Afd κ.α.) και περιέχει τροπολογίες με σκοπό τον χαρακτηρισμό των Γκρίζων Λύκων ως τρομοκρατική οργάνωση αλλά και την διακοπή της χρηματοδότησης και τη διενέργεια σκληρών ελέγχων σε ιμάμηδες και τζαμιά, καθώς και την υιοθέτηση της πολιτικής “No way” που εφαρμόζει η Αυστραλία ως προς τους λαθρομετανάστες, με επανα-προωθήσεις και αυστηρά φυλασσόμενα θαλάσσια σύνορα.
Το ψήφισμα δηλαδή κατατέθηκε από ξένους κι όχι από Έλληνες και παρότι στήριζε τα Ελληνικά συμφέροντα οι Έλληνες δεν το υποστήριξαν!

Δεν θα προσπαθήσω να διερευνήσω τα κίνητρα τις δεσμεύσεις και τις αγκυλώσεις των ευρωβουλευτών της Ελλάδος που δεν το ψήφισαν. Όχι γιατί αυτό δεν είναι σημαντικό, αλλά γιατί υπάρχει ένα σημαντικότερο, γενικότερο ζήτημα που γεννιέται από τέτοιες πρακτικές, το οποίο μας διαφεύγει από την αντανακλαστική και δίκαιη οργή που μας κάνει να μιλάμε για αδιάφορους ή προδότες ή υπηρέτες ξένων συμφερόντων κλπ.
Αυτό που κυρίως προκύπτει από τέτοιες τακτικές, είναι η απενεργοποίηση της ελληνικής διπλωματίας. Δημιουργείται έτσι, ένα κενό πολιτικής που καλύπτεται αμέσως από τις αντίθετες δυνάμεις.

Όταν η ίδια η Ελλάδα, κινείται εναντίον των συμφερόντων της, τότε οι όποιες συμμαχίες, δεσμεύσεις και φιλικές διαθέσεις των ξένων, αστραπιαία ακυρώνονται. Εκείνοι, που θα ήθελαν να στηρίξουν την Ελλάδα, μένουν ξεκρέμαστοι, χωρίς «πυρομαχικά» και αναγκάζονται να απέχουν αν όχι να υποστηρίξουν την αντίθετη άποψη.
Και βεβαίως διστάζουν να υποστηρίξουν και στο μέλλον.

Σαν παράδειγμα θα αναφέρω το ζήτημα της ονομασίας του κράτους των Σκοπίων και του υφαρπαγμένου ονόματος της Μακεδονίας, για να υπογραμμίσω την ζημιά που δημιουργούν οι τακτικές αυτές. Την εποχή που αποφασίσθηκε να ονομαστούν τα Σκόπια ‘’Βόρεια Μακεδονία’’ ο Ελληνοαμερικανός πολιτικός Κρις Σπύρου (Γερουσιαστής για πολλές δεκαετίες και Πρόεδρος των Δημοκρατικών της Μασαχουσέτης) είχε κάνει δηλώσεις και αυτά που μας είχε πει, κατέδειξαν το συντριπτικό χτύπημα που μόνοι μας καταφέραμε στα συμφέροντά μας.

Είχε λοιπόν περιγράψει ο τ.Γερουσιαστής ότι, όταν προέκυψε το θέμα ονομασίας επί Μητσοτάκη, έγινε από την ομογένεια, μια άνευ προηγουμένου κινητοποίηση στις ΗΠΑ, με ενημέρωση, lobbying, χρηματοδότηση πολιτικών ενεργειών και δραστηριοτήτων. Το αποτέλεσμα ήταν να ψηφιστεί ψήφισμα στο Κογκρέσο όπου οι ΗΠΑ δήλωναν ξεκάθαρα πως: δεν θα αναγνωρίζουν καμία σύνθετη ονομασία με τον όρο Μακεδονία.

Ο Σπύρου περιέγραψε επίσης ότι, έγιναν συνεχείς συνεργασίες με την Ελληνική κυβέρνηση και κατορθώθηκε να μπλοκαρισθεί το θέμα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κατόπιν τα Σκόπια πήγαν το ζήτημα στον ΟΗΕ και εκεί η Ελληνική πλευρά (Υπ.Εξ. Σαμαράς) αποδέχθηκε την σύνθετη ονομασία (!!!) αδειάζοντας κυριολεκτικά, όσους ανά τον κόσμο εργάζονταν για την επικράτηση των Ελληνικών συμφερόντων.
Από εκείνη την στιγμή, αδυνάτισε έως και αναιρέθηκε η διεθνής στήριξη με αποτέλεσμα να αρχίσουν οι επίσημες αναγνωρίσεις των Σκοπίων ως Μακεδονία και τελικά να ορισθεί η διεθνής ονομασία τους ως «Βόρεια Μακεδονία». Θυμηθείτε δε, ότι βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης Τσίπρα ήταν ότι αν δεν δεχθούμε το "Βόρεια Μακεδονία" θα παραμείνει το σκέτο "Μακεδονία". Δηλαδή σε ένα ζήτημα που από την αρχή κερδίζαμε, οδηγηθήκαμε σε συμβιβασμό για να μην χάσουμε "όλη" την Μακεδονία, λόγω του αυτογκόλ που βάλαμε κινούμενοι εναντίον των συμφερόντων μας.

Σήμερα, αυτή την (πολιτική) στιγμή, υπάρχει ένα σοβαρότατο πρόβλημα στο Αιγαίο. Η τουρκία κλιμακώνει την επίθεση σε όλα τα επίπεδα και μέτωπα. Αμφισβητεί την Ελληνική κυριαρχία του Αιγαίου, των ΑΟΖ και των πλουτοπαραγωγικών πηγών που προκύπτουν από όλα αυτά. Η Κύπρος οδεύει ολοταχώς, σε οριστικοποίηση της διχοτόμησης.

Όλοι μας εντυπωσιαζόμαστε από το γεγονός ότι, οι εταίροι μας στην Ε.Ε. αντί να υποστηρίξουν τα δυο κράτη μέλη (Ελλάδα, Κύπρο) στηρίζουν ένα τρίτο εχθρικό προς εμάς κράτος. Δεν πρέπει όμως να εντυπωσιαζόμαστε από αυτό.

Σημειώστε πως, η Ελλάδα δεν έχει επισήμως θέσει θέμα στην Ε.Ε. για απειλή της κυριαρχίας της απο την τουρκία. Αν το έκανε, η Ε.Ε. με βάση την καταστατική χάρτα της, θα αναγκαζόταν να λάβει μέτρα χωρίς περιστροφές. Πρέπει να μας εντυπωσιάζει η επιμέλεια που δείχνει η Ελληνική πολιτική να μην δείχνει επιμέλεια στην στήριξη των συμφερόντων μας.

Όπως προανέφερα, αυτή η τακτική επιβάλει στην εξωτερική πολιτική αφλογιστία και απενεργοποιεί πλήρως συμμαχίες και φιλίες. Το πράγμα είναι απλό: αν εμείς δεν ενδιαφερόμαστε για εμάς, γιατί να ενδιαφερθούν π.χ. οι Γερμανοί ή οι Γάλλοι;

Σημειώστε εδώ, ότι οι ευρωβουλευτές που στήριξαν τα Ελληνικά συμφέροντα (Κωνσταντίνου-Λαγός-Φράγκος), ανήκουν στην πολιτική περιοχή εκτός του κατεστημένου. Όλοι οι άλλοι εν χορώ, ακολούθησαν επιμελώς την αυτοκαταστροφική συνταγή.

Και το ερώτημα που προκύπτει είναι βασικό:
Μπορεί μια τέτοια επιμέλεια στην αυτοχειρία να μην είναι οργανωμένη;

Κρίτων