Πρόσφατα δυο μοναρχίες του Αραβικού Κόλπου, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν, ομαλοποίησαν τις σχέσεις τους με το εβραϊκό κράτος. Το ερώτημα που προκύπτει από αυτή την ανίερη συμμαχία είναι:
Τι οδήγησε τα δυο Εμιράτα σε αυτή την σύμπλευση με τον πρώην κοινό εχθρό των Αράβων;

Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Νετανιάχου σχετικά με αυτή την ομαλοποίηση δήλωσε ότι «ξεκινά μια νέα εποχή στις σχέσεις μεταξύ του Ισραήλ και του αραβικού κόσμου» και ότι «θα υπάρξουν περισσότερα αραβικά και ισλαμικά κράτη που θα ενταχθούν στον κύκλο της ειρήνης μαζί μας», υπονοώντας προφανώς την Σαουδική Αραβία.
Ο εβραίος γαμβρός και σύμβουλος επί μεσανατολικών θεμάτων του Ντόναλντ Τραμπ, Τζάρεντ Κουσνέρ, ανέφερε ότι «ελπίζουμε αυτή η ομαλοποίηση να είναι η αρχή ενός ακόμα πιο ιστορικού ταξιδιού για την Μέση Ανατολή και πέρα από αυτή».

Ο Τραμπ ήδη το 2017 είχε προσπαθήσει να σφυρηλατήσει μια συμμαχία μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και του Ισραήλ, σχεδιάζοντας ως επιχειρηματίας και όχι ως πολιτικός. Πρωταρχικό μέλημα του ήταν να μειώσει το υψηλό κόστος για τις ΗΠΑ της υποστήριξης του Ισραήλ, η συμμαχία που είχε επιδιωχθεί είχε ως στόχο να τοποθετήσει τα οικονομικά βάρη των αμερικανικών πολέμων στην Μέση Ανατολή στους Άραβες «φίλους» και στον εβραίο «σύμμαχο». Από την άλλη, οι ΗΠΑ θα συνέχιζαν να προμηθεύουν με όπλα τους φίλους και συμμάχους προς τέρψη του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος και του επιχειρηματικού μοντέλου του Τραμπ. Αυτή η πρώτη προσπάθεια για αραβο-ισραηλινή συμμαχία απέτυχε, κυρίως λόγω της Σαουδικής Αραβίας που είχε εμπλακεί στον πόλεμο της Υεμένης και τα θραύσματα αυτής της εμπλοκής είχαν σε πολιτικό επίπεδο περιπλέξει το γεωπολιτικό πλαίσιο στην περιοχή.

Όμως τι οδηγεί σήμερα τα Εμιράτα του Κόλπου να εναγκαλιστούν το Ισραήλ; Και τα δυο Εμιράτα δεν είναι δημοφιλή στον ισλαμικό κόσμο και οι μονάρχες των ΗΑΕ και του Μπαχρέιν με την απόφαση τους να προσεγγίσουν το Ισραήλ ισορροπούν σε τεντωμένο σχοινί. Θυμίζουμε ότι ο Αιγύπτιος ηγέτης Σαντάντ που το 1979 είχε υπογράψει συνθήκη ειρήνης με το Ισραήλ, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού το αντι-ισραηλινό μέτωπο του συνόλου των αραβικών κρατών, ήταν θύμα απόπειρας δολοφονίας από το ίδιο του το στράτευμα και η Αίγυπτος εξοβελίστηκε από τον Αραβικό Σύνδεσμο για δέκα χρόνια.

Στο διάβα του χρόνου είναι πασιφανές ότι ο αγώνας των αραβικών κρατών κατά του κοινού εχθρού Ισραήλ δεν μπορεί να συγκαλύψει τις εσωτερικές αντιφάσεις των αραβικών κοινωνιών. Χώρες όπως η Αίγυπτος, οι οποίες δεν κατέχουν πετρελαϊκό πλούτο, αλλά έχουν μεγάλο πληθυσμό που πρέπει να τραφεί, δεν έχουν κοινά προβλήματα με τις πλούσιες πετρελαϊκές μοναρχίες όπως η Σαουδική Αραβία, η Λιβύη ή τα μικρά Εμιράτα του Αραβικού Κόλπου με σχετικά μικρό πληθυσμό. Τα πλούσια αραβικά κράτη (με εξαίρεση την Λιβύη που είναι πλούσια, αλλά αντιμετωπίζει εμφύλιο σπαραγμό) μοιράζονται τον πλούτο μέσω εκτεταμένων κοινωνικών υπηρεσιών που προσφέρουν μια ανέμελη ζωή στους υπηκόους τους και ισοσταθμίζουν την έλλειψη βασικών πολιτικών ελευθεριών.
Είναι γνωστό ότι όπου εξασφαλίζονται πλούσια μέσα διαβίωσης, τα πολιτικο-κοινωνικά προβλήματα έχουν δευτερεύουσα σημασία και είναι λιγότερα. Αντίθετα χώρες όπως η Αίγυπτος, η Ιορδανία και η Υεμένη αναγκάζονται να παράσχουν υποτυπώδη μέσα διαβίωσης λόγω έλλειψης πετρελαϊκού πλούτου για τους ιλιγγιωδώς αναπτυσσόμενους πληθυσμούς τους, αυτό το γεγονός δημιουργεί τάσεις αμφισβήτησης και κλονισμού του ισχύοντος συστήματος εξουσίας.

Η ισλαμική επανάσταση στο Ιράν το 1979 και η πτώση της δυναστείας Παχλεβί οδήγησε τους μονάρχες του Κόλπου να αναγνωρίσουν ότι το μέλλον τους θα μπορούσε να είναι το ίδιο με αυτό του Σάχη Μοχάμεντ Ρεζά. Εφόσον η «ευλογία» των χρημάτων από την πετρελαϊκή βιομηχανία στερέψει, είναι αναμενόμενο ότι η σφαίρα κυριαρχίας τους θα στερέψει επίσης. Η ανατροπή του Σάχη από μαζικές κινητοποιήσεις των Ιρανών είχε δείξει στους εμίρηδες του Κόλπου πόσο αδύναμη ήταν η πολιτικο-κοινωνική τους θέση, ο Ρεζά Παχλεβί δεν κατόρθωσε να κρατηθεί στην εξουσία ούτε από τον στρατό, αλλά ούτε και από τις ΗΠΑ.

Τουτέστιν κατέστη σαφές ότι μακροπρόθεσμα έπρεπε να βρεθούν τρόποι προσαρμογής στις μεταβαλλόμενες συνθήκες, χωρίς να τεθεί υπό αμφισβήτηση εξουσία τους.
Η αμερικανοσιωνιστικής έμπνευσης «αραβική άνοιξη» που είχε ως σκοπό την διάλυση μη αρεστών στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ κρατικών δομών της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να μην απειληθούν ή επηρεαστούν οι μοναρχίες του Κόλπου, αλλά τα πιο σύγχρονα κοσμικά κράτη του αραβικού κόσμου: Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτος, Συρία (είχε προηγηθεί η διάλυση του μη αρεστού Ιράκ με το πρόσχημα της κατοχής χημικού οπλοστασίου, κάτι που ποτέ δεν αποδείχθηκε).

Η αυτοαποκαλούμενη Δύση με τους μισθοφόρους της εξτρεμιστές ισλαμιστές (Αλ Κάιντα, Μουσουλμανική Αδελφότητα), αλλά και με μεγάλα τμήματα του φτωχού πληθυσμού αυτών των κρατών, σηματοδότησε μια αλλαγή εξουσίας για να εξασφαλίσει μέσω αυτής της αλλαγής την κυριαρχία της στην Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική.
Η «αραβική άνοιξη» τελικά απέτυχε, η αποτυχία οφείλεται κυρίως στην ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην Συρία το 2015, αλλά και στο πραξικόπημα του αιγυπτιακού στρατού εναντίον του καθεστώτος Μόρσι και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αίγυπτο.

Παρ’ όλα αυτά ο προσανατολισμός των δυτικών «αξιών» κατέστρεψε κράτη όπως το Ιράκ, την Συρία και την Λιβύη, με αποτέλεσμα ο παράγοντας γεωπολιτικής αβεβαιότητας να έχει αυξηθεί στην Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική.
Η Τουρκία θέλοντας να επωφεληθεί από την αβεβαιότητα ήδη προσανατολίζεται προς την Ρωσία, με το Ισραήλ να παραμένει πιστό στην Δύση και να αποτελεί την πιο στέρεα βάση για τους σιωνιστικούς σχεδιασμούς, σχεδιασμοί οι οποίοι έχουν άμεση σχέση με ενεργειακά συμφέροντα.

Με τις ΗΠΑ να βρίσκονται σε καθοδική πορεία ως παγκόσμια ηγέτιδα δύναμη, οι μονάρχες του Κόλπου αναγνωρίζουν τα όρια των όποιων πολιτικών ή στρατιωτικών δεξιοτήτων τους. Επιγραμματικά θυμίζουμε ότι η Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ απέτυχαν να νικήσουν έναν συγκριτικά τελείως αδύναμο αντίπαλο στην Υεμένη, τους αντάρτες Χούθι που υποστηρίζονται από το Ιράν. Επιπλέον η πτώση της τιμής του πετρελαίου προκαλεί τριγμούς και εγχώριες δυσκολίες στους μονάρχες του Κόλπου.

Το απομένει λοιπόν για τους Άραβες μονάρχες; Ή θα παρασυρθούν από την ιστορία όπως όλοι οι «γαλαζοαίματοι» ανά τον κόσμο, ή θα συμμαχήσουν με το Ισραήλ σε μια τελευταία προσπάθεια διάσωσης από τις καταιγίδες που έρχονται. Προφανώς επελέγη ο δεύτερος τρόπος. Το Ισραήλ είναι ένας κατάλληλος σύμμαχος με παρόμοια συμφέροντα, μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη και μια σταθερή κοινωνία, στην οποία δεν αναμένονται στρεβλώσεις όπως στα αραβικά κράτη. Σε αυτή την συμμαχία είναι στο πλευρό τους η Δύση των «αξιών», μια Δύση που προτιμά τους οπισθοδρομικούς δολοφόνους-μονάρχες παρά τους κοσμικούς ηγέτες που την αμφισβητούν.

Γ. Λιναρδής