Στην πατριωτική εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα» της 12ης Δεκεμβρίου 2020 (αριθμός φύλλου 5319/11919) εδημοσιεύθη ένα κείμενο του κ. Χάρη Μπερτίδη, («Αναγκαία όσο ποτέ η κοινή κάθοδος στις εκλογές» / υπέρτιτλος φωτογραφίας ΚΙΝΗΜΑ ΠΛΕΥΡΗ), σχετικό με την πρωτοβουλία του συγγραφέως, δικηγόρου και ακροδεξιού – εθνικιστή πολιτικού Κωνσταντίνου Πλεύρη για σχηματοποίηση κάποιου ενωτικού «Κινήματος» με επικεφαλής προσωπικότητες του πατριωτικού χώρου, στα δεξιά της ΝΔ. Επίσης στην σελίδα 3 της εφημερίδος, υπάρχει συνοδό άρθρο του ιδίου του κ. Πλεύρη υπό τον τίτλον «Μία ανασκόπισις», όπου αναφέρεται στο δρώμενον της δίκης της ΧΑ και στα της διώξεως του νυν ανεξαρτήτου βουλευτή Ιωάννη Λαγού.

Υπό κανονικές συνθήκες «πολιτικοκοινωνικής θερμοκρασίας και πιέσεως» το αγαθής προαιρέσεως, μπερτίδιο κείμενο περί της κοινής καθόδου, θα αποτελούσε έναν ανυπέρβλητο εικονογραφημένο γραμματειακό τραγέλαφο : τέως και νυν χρυσαυγίτες, πλευρικές παραφυάδες ….. οψίμως συνεγερμένοι νεορθόδοξοι αρλεκίνοι και τυχάρπαστοι θερσίτες της ακροδεξιάς μικροπολιτικής , όλοι μαζί, στραβοχυμένοι σε μια εθνικοπατριωτική χύτρα, με σκοπό να μαγειρευτεί ένα δύσπεπτο ιδεολογικοπολιτικά… πλην εύπεπτο πατριωτικό τουρλού. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο κωμικοτραγικά απλά. Δυστυχώς το καταθλιπτικό κείμενο, πέραν του ευχολογιακού φορτίου του, περιγράφει κι επισημαίνει ποικίλου βαθμού και βαρύτητος αλήθειες.

Εις ό,τι αφορά την δικαστική πλευρά, το άρθρον Πλεύρη αναφέρει υπαινικτικώς όσα λογικά και πρόδηλα, κάποιοι εξ ημών των Εθνικιστών (πάσης ιδεολογικής αποχρώσεως) βλέπαμε και επισημαίναμε (ή έβλεπαν, σχολίαζαν κατ' ιδίαν, αλλά δεν επεσήμαιναν ώστε είτε να είναι «αρεστοί αλλά όχι χρήσιμοι», είτε πράττονττες δολίως γιά να επωφεληθούν της «πτώσεως της δρυός» ), αλλά και κάποιοι επιτέλους αντιλαμβάνονται μετά την τραγική «απομάγευση», ωσάν βαρεία μετατραυματική ψυχονοητική επιπλοκή.

Εις ό,τι αφορά τις φερ’ ειπείν ευκτέες «συνεργασίες» της «κοινής καθόδου», ευλόγως τα περισσότερα πρόσωπα του χώρου μας διατηρούν ενστικτώδεις, ψυχολογικές αλλά και λογικές αντιρρήσεις. Όμως, υπάρχει θλιβερά ολιγανθρωπία, και στις νεώτερες παρουσίες (αναδυόμενες «περσόνες του γιου τιούμπ») τέτοια ζοφερά σύγχυση και αβαθής θεωρητική κατάρτιση, που οι διχογνωμίες του ‘80 στον «Χώρο» ομοιάζουν με το προμεταπολιτευτικό ανθοστόλιστο Ζάππειο. Τουλάχιστον τότε οι παλαιότεροι εξ ημών είχαν κάτι να διαφωνούν εντός των Ιδεών και ιδεολογικών τειχών, ας πούμε …. περί λευκού ή κόκκινου ταραμά, περί αυτοχθονίας ή νορδικής καθόδου και λοιπών γνωστικών λεπτομερειών, αντί της τρεχούσης ….. ουγγρικής, ρωσικής και μακεδονικής σαλάτας.

Οι άνθρωποι που ακολουθούν σαν εσμός «σαρκοβόρων σφαγίων» τις επικεφαλής σοσιαλμηντιακές περσόνες, όχι μόνον είναι φρικαλέα αμαθείς, είναι και εμπαθείς εγωιστές και παθολογικά κενόδοξοι, «μ΄όλα τα ταπεινά και χωρίς καμιά μεγαλοσύνη» του Εθνικιστή. Ανελλήνιστοι γραικυλορωμιοί που παριστάνουν άλλοτε τους εθνικοπατριώτες κι άλλοτε τους ελληνορθοδόξους θεοσεβείς σταυροφόρους (!). Η δε ελειμματική τους ιδιοσυστασία επιπλέκεται περαιτέρω από παγιωμένα συμπλέγματα κατωτερότητος, αδιοχέτευτο ερωτισμό, φοβικό φθόνο και δουλόφρονες κολακείες. Το … χαρμάνι τούτο θα μπορούσε να ήταν λίαν ευτράπελο, όμως των συνθηκών δοθεισών είναι φρικιαστικός κι επικίνδυνος κλαυσίγελως.

Αυτό μας αφήνει με στοιχειωδώς ανθεκτικό κορμό πολιτικής πρακτικής την «ατυχήσασα» υπολειμματική παλαιά φρουρά. Ενδεικτικό τούτου είναι ότι την ύστατη ώρα …. τα κάστανα από την φωτιά εκλήθη να τα βγάλει η «γηραιά αλεπού», ο πολύσημος και πολύφημος Μέντωρ του χώρου. Πέραν αυτών των δεδομένων, οι άνθρωποι οι οποίοι προτείνεται να συμμετέχουν στην κοινοπραξία, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, οδεύουν ήδη προς την μεταμεσημβρία ή και προς «τας δυσμάς» του βίου τους. Οι μεγαλύτεροι εξ αυτών έχουν και βεβαρυμένο …. υπηρεσιακό παρελθόν. Αυτό τους δίδει ένα εμπειρικό πλεονέκτημα, εφόσον απελευθερωθούν από τα κορδελάκια του εθελοντικού ζουρλομανδία, ώστε να χρησιμοποιήσουν την προ-υπηρεσία τους επ' αγαθώ του Γένους, έστω και την υστάτη ώρα.

Λιγδομυστακοφόροι στρατηγοί με μπόλικη μαντέκα, δοκησίσοφοι και μεγαλόστομοι ζητωπατριώτες, μουχροί φαντασιόπληκτοι ερωτομανείς και γραφικοί «επί καλάμω» ιππείς…. Ουαί, βαβαί, παππαί, ιαταταί ! Προφανώς λοιπόν το πολιτικόν αποτέλεσμα μιας συνεργικής «εθνικοπατριωτικής» ενώσεως εκτιμάται, ευστόχως και βεβαίως, ως μη ανατρεπτικό. Ομως, πιθανότατα θα παράσχει κάποιο (έστω και φευγαλέο) θάρρος στους ζαλισμένους από συνεχείς κολάφους και αλεπάλληλα λακτοραπίσματα πατριώτες ψηφοφόρους, και θα περιορίσει τον εμετικό κανιβαλικό αλληλοσπαραγμό τους.

Επιπλέον, εάν ο σχηματισμός λειτουργήσει «καταδρομικά» και στοχευμένα, επί επιλεγμένων αντικειμένων, κατόπιν δε αυτά «τα τρέξει» ο ξεκούραστος και διψασμένος για παιχνίδι «πάγκος», θα μπορέσει να προετοιμάσει τις αντιστάσεις του λαού προ των καλπαστικά επερχομένων δεινών.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, είναι μάλλον εμφανές ότι όσον αφορά στην πρόταση Πλεύρη πρόκειται περί «κινίνου» το οποίο θα πρέπει να καταπωθεί ενάντια στην εθνοφθόρο μαλάρια των ημερών, ακόμα και με ζάχαρη στην άκρη από το κουταλάκι.

Σε αντίθετη περίπτωση, κανείς των εμπλακησομένων δεν πρόκειται να καρπωθεί την ήττα. Αυτή ήδη επήλθε με τα τραυματικά και θλιβερά της παραφερνάλια. Ας βάλουν λοιπόν τα δυνατά τους οι έσχατοι, να φύγουν από την πολιτική με μιαν ηρωική έξοδο, και ορθοί έναντι του Εθνους. Πολιτικά (και, σαφώς όχι ιδεολογικά), πρόκειται για μια ύστατη πολιτική γραμμή ανασχέσεως.

Μετά από αυτό, αναλαμβάνουν οι καλόγεροι, με και χωρίς Σχήμα.

ΚΑΤΩΝ