Το ΝΑΤΟ από την ίδρυση του το 1949 ως ο στρατιωτικός βραχίονας της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, είχε μια σαφή εχθρική εικόνα: την Σοβιετική Ένωση (θυμίζουμε ότι το Σύμφωνο της Βαρσοβίας ιδρύθηκε το 1955 ως απάντηση στο ΝΑΤΟ). Όταν αυτός ο εχθρός εξαφανίστηκε από την σκηνή το 1991, έπρεπε να βρεθεί ένας νέος αντίπαλος το συντομότερο δυνατό, ούτως ώστε να επεκταθεί μέσω στρατιωτικών επεμβάσεων η κυριαρχία της Δύσης που μόλις είχε αποκτηθεί.

Ο στόχος αυτός συνεχίζεται ανελλιπώς τα τελευταία 30 χρόνια, αντικατοπτρίζεται δε με σαφήνεια και στην νέα στρατηγική της Συμμαχίας για την δεκαετία 2020-2030. Ο μετασχηματισμός του ΝΑΤΟ από έναν, τουλάχιστον τυπικά, αμυντικό οργανισμό σε μια συμμαχία παρέμβασης για επιχειρήσεις εκτός της περιοχής της συμμαχίας είχε ξεκινήσει ήδη από το 1999. Εν μέσω του επιθετικού πολέμου του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας, οι λεγόμενες επιχειρήσεις εκτός περιοχής ανακηρύχθηκαν ως το νέο βασικό καθήκον της Συμμαχίας. Σε αυτό το επιχειρησιακό πλαίσιο το ΝΑΤΟ παρενέβη στρατιωτικά στο Αφγανιστάν το 2001, στο Ιράκ το 2003 και στην Λιβύη το 2011, πάντα υπό την καθοδήγηση και εποπτεία των ΗΠΑ.

Παρ’ όλες αυτές τις προσπάθειες ωστόσο το ΝΑΤΟ δεν μπόρεσε να δικαιολογήσει την ύπαρξη του, δεδομένου μάλιστα ότι αυτές οι επιχειρήσεις ουδόλως στέφθηκαν από πολιτική ή στρατιωτική επιτυχία. Έτσι ετέθη επί τάπητος στα μέσα της δεκαετίας 2010-2020 η κλιμάκωση των σχέσεων με την Ρωσία, με το προπαγανδιστικό σκεπτικό ότι η Συμμαχία έπρεπε να λειτουργήσει ως «προπύργιο» ενάντια σε μια υποτιθέμενη ρωσική επιθυμία για επέκταση. Μετά την Ρωσία και η Κίνα έγινε ένας ευρύτερος αντίπαλος, στον οποίο θα έπρεπε να αφιερωθεί στρατιωτική προσοχή. Την ίδια χρονική στιγμή όμως υπήρξαν σαφείς ρωγμές στην δυτική συμμαχία, ειδικά από τότε που ανέλαβε καθήκοντα ο Ντόναλντ Τραμπ, αλλά και από τις διαπιστώσεις του Εμμανουέλ Μακρόν περί «εγκεφαλικά νεκρού» ΝΑΤΟ.

Στην Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον Δεκέμβριο του 2019 στο Λονδίνο αποφασίστηκε να εκπονηθεί μια μελέτη για την αναζωογόνηση της Συμμαχίας, η 10-μελής επιτροπή εμπειρογνωμόνων που ανέλαβε την εκπόνηση είχε ως προέδρους τον πρώην υπουργό Άμυνας της Γερμανίας Τόμας ντε Μαιζιέρ και τον πρώην υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ για ευρωπαϊκές και ευρασιατικές υποθέσεις Άαρον Μίτσελ.

Η έκθεση «ΝΑΤΟ 2030» της επιτροπής εμπειρογνωμόνων που παρουσιάστηκε πριν από λίγες ημέρες, μια έκθεση που αναμένεται να εγκριθεί στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής της Συμμαχίας, υιοθετεί την επιστροφή του ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων, τονίζοντας ότι η Ενωμένη Ευρώπη αποτελεί μέρος αυτού του ανταγωνισμού.
Στο έγγραφο 67 σελίδων αναφέρεται ότι «ο κόσμος του ΝΑΤΟ θα είναι διαφορετικός τα επόμενα 10 χρόνια από αυτόν που γνωρίσαμε τόσο κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όσο και στις δεκαετίες αμέσως μετά. Θα είναι ένας κόσμος ανταγωνιστικών μεγάλων δυνάμεων, στον οποίο επιθετικά αυταρχικά κράτη με ρεβιζιονιστικές ατζέντες εξωτερικής πολιτικής στοχεύουν στην επέκταση της εξουσίας και της επιρροής τους».

Με αυτή την διατύπωση είναι προφανές ότι στοχεύονται η Ρωσία και η Κίνα, στο έγγραφο τονίζεται ότι η Ρωσία συνεχίζει να επικεντρώνεται σε μια διττή πολιτική «αποτροπής και διαλόγου», ενώ για την Κίνα η έκθεση προτρέπει το ΝΑΤΟ «να αφιερώσει περισσότερο χρόνο, πολιτικούς πόρους και δραστηριότητες στις προκλήσεις ασφαλείας που θέτει η Κίνα, να ενσωματώσει την πρόκληση σε όλες τις υπάρχουσες δομές και να εξετάσει την σύσταση ενός συμβουλευτικού οργάνου για να συζητήσει όλες τις πτυχές των συμφερόντων πολιτικής ασφαλείας των συμμάχων έναντι της Κίνας». Σε αυτό το πλαίσιο παρατηρείται ήδη μια ισχυρότερη παρουσία του ΝΑΤΟ στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού, είναι σαφές ότι αυτή η περιοχή βρίσκεται στο επίκεντρο των νέων καθηκόντων του ΝΑΤΟ.

Η έκθεση των 67 σελίδων «ΝΑΤΟ 2030» ασχολείται επίσης με σειρά άλλων θεμάτων, όπως η μεγαλύτερη συνδεσιμότητα μεταξύ της ΕΕ και της Συμμαχίας, η σημασία της τεχνητής νοημοσύνης στους εξοπλιστικούς σχεδιασμούς, η μερική αποδυνάμωση της αρχής της συναίνεσης με την μετατόπιση εξουσιών στον Γενικό Γραμματέα. Η αποδυνάμωση της αρχής της συναίνεσης, η αρχή της ομοφωνίας, που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Συμμαχίας, εφόσον περιοριστεί όπως διατυπώνεται στο έγγραφο σε «συνασπισμό προθύμων» σημαίνει ότι το ΝΑΤΟ μπορεί να πάει σε πόλεμο πολύ πιο εύκολα. Δηλαδή δεν θα χρειάζεται πλέον η αρχή της ομοφωνίας και τα βέτο θα καταστούν επίσης πιο δύσκολα. Αυτό θα επιτρέψει στην Συμμαχία στο μέλλον να αναλάβει δράση ακόμη και αν δεν εγκρίνουν όλα τα κράτη μέλη μια αποστολή.

Θυμίζουμε ότι ο μύθος που επικρατεί τις τελευταίες δεκαετίες στα «ποιοτικά μέσα ενημέρωσης» είναι ότι το ΝΑΤΟ είναι μια καθαρή αμυντική συμμαχία, η οποία στοχεύει στην προστασία των μελών της. Πλέον στο ΝΑΤΟ γίνεται συζήτηση για αποστολές που μπορούν να λάβουν χώρα κατόπιν αιτήματος των επιμέρους κρατών, κάτι που ουδεμία σχέση έχει με μια αμυντική συμμαχία. Αυτό θα μπορούσε ίσως να γίνει κατανοητό τουλάχιστον γεωγραφικά, εφόσον το ΝΑΤΟ θεωρεί την Ρωσία, με την οποία έχει κοινά σύνορα, απειλή.
Αλλά τι γίνεται με την Κίνα; Απειλεί η Κίνα οποιαδήποτε χώρα του ΝΑΤΟ; Ακόμη και αν υποτεθεί ότι η Κίνα είναι επιθετική στην ασιατική περιοχή της, αυτή η επιθετικότητα δεν επηρεάζει καμία χώρα του ΝΑΤΟ. Αυτό θα ίσχυε εάν κινεζικά πολεμικά πλοία επιχειρούσαν στην Βαλτική Θάλασσα και απειλούσαν τις ακτές κρατών μελών του ΝΑΤΟ.

Το γεγονός ότι η Κίνα, μετά την Ρωσία, γίνεται το επίκεντρο της Συμμαχίας, παρ’ όλο που αυτή η χώρα βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου, δείχνει ότι το ΝΑΤΟ έχει γίνει εδώ και πολύ καιρό ένα μέσο εξουσίας για την επιβεβαίωση των συμφερόντων της ηγετικής του ομάδας, ένας πυλώνας εξουσίας του σιωνιστικού ιμπεριαλισμού.

Είναι γεγονός ότι το ΝΑΤΟ αυτοπροσδιορίζεται ως μια συμμαχία επιθετικότητας και θέλει να ενεργήσει στο μέλλον ανοιχτά με αυτό τον τρόπο, υπό την υψηλή καθοδήγηση της διεθνούς πλουτοκρατίας.

Γ. Λιναρδής