Στις 10 Νοεμβρίου τέθηκε σε ισχύ η κατάπαυση του πυρός στον πόλεμο των περίπου 6 εβδομάδων μεταξύ Αζέρων και Αρμενίων στον θύλακα του Ναγκόρνο Καραμπάχ (Αρτσάχ), κατάπαυση του πυρός που υποστηρίχθηκε σθεναρά από την Μόσχα.
Οι δυο πρώην σοβιετικές δημοκρατίες έχουν επανειλημμένα διεξάγει πολέμους σε αυτή την περιοχή, πόλεμοι οι οποίοι ξέσπασαν για πρώτη φορά το 1988 εν όψει της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης το 1990-1991.
Ενώ η Αρμενία κατάφερε να επικρατήσει του πολέμου 1988-1994 και να ενθυλακώσει το Αρτσάχ, ωστόσο η τρέχουσα κατάπαυση του πυρός κάνει ουσιαστικές παραχωρήσεις στις εδαφικές διεκδικήσεις των Αζέρων, παραδίδοντας μεγάλο μέρος του Αρτσάχ στο Αζερμπαϊτζάν.

Η κατάπαυση του πυρός είναι μια ταπεινωτική ήττα για τον φιλοδυτικό πρωθυπουργό της Αρμενίας Νικόλ Πασινιάν, ο οποίος εκλέχτηκε το 2018 μετά από μαζικές διαμαρτυρίες εναντίον του πρώην ρωσόφιλου πρωθυπουργού Σερζ Σαρκισιάν.

Συνοψίζοντας τα τεκταινόμενα είναι σκόπιμο να κάνουμε τις ακόλουθες παρατηρήσεις.
Πρώτον, ο πόλεμος έχει τελειώσει και οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις έχουν αναπτυχθεί κατά μήκος της γραμμής κατάπαυσης του πυρός.
Δεύτερον, οι Αζέροι δικαιολογημένα δηλώνουν ότι ο πόλεμος ήταν ένας θρίαμβος για αυτούς.
Τρίτον, ο πρωθυπουργός της Αρμενίας απώλεσε την εξουσία καθώς όλη η αντιπολίτευση ζήτησε την απομάκρυνση του.
Τέταρτον, ο αρμενικός όχλος που εισέβαλε στα κυβερνητικά κτήρια κατέστρεψε επίσης τα γραφεία των ΜΚΟ του Τζορτζ Σόρος στο Ερεβάν, ενώ ψάχνουν τον Πασινιάν για να τον λυντσάρουν.
Πέμπτο, οι ρωσικές στρατιωτικές-ειρηνευτικές δυνάμεις θα παραμείνουν στην περιοχή τουλάχιστον για 5 χρόνια και θα ελέγχουν τόσο το Ναγκόρνο Καραμπάχ όσο και το Ναχτσιβάν (θύλακας του Αζερμπαϊτζάν στα σύνορα της Αρμενίας).

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Αρμενία είναι ο χαμένος αυτού του σύντομου πολέμου. Ο πρωθυπουργός Πασινιάν και οι ρωσόφοβοι εκλεκτοί του των ιδρυμάτων του Σόρος, από το 2018 που ήρθαν στην εξουσία σταμάτησαν κάθε συνεργασία με την Ρωσία και απομάκρυναν από τον αρμενικό στρατό και τις δυνάμεις ασφαλείας όλα τα υποτιθέμενα «φιλορωσικά» στοιχεία, ενώ ο Πασινιάν αρνήθηκε όταν άρχισε η επίθεση των Αζέρων να ζητήσει την βοήθεια της Μόσχας, περιμένοντας συμπαράσταση από την Δύση η οποία δεν ήρθε ποτέ, αφού είναι γνωστό ότι οι πετρελαϊκοί αγωγοί του Αζερμπαϊτζάν έχουν κατεύθυνση προς την Δυτική Ευρώπη. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι οι ενέργειες του Πασινιάν οδήγησαν την Αρμενία σε ήττα στο Αρτσάχ, αν η Ρωσία δεν είχε κινήσει τα νήματα της διπλωματίας η εξέλιξη θα ήταν πολύ χειρότερη, αφού οι περικυκλωμένοι Αρμένιοι στο Αρτσάχ θα είχαν σφαγιαστεί από τους Αζέρους.

Πλην της Αρμενίας, ο άλλος χαμένος αυτού του πολέμου είναι η Τουρκία. Ο στόχος του μεγαλομανούς Ερντογάν κατέρρευσε στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, με την «ειρηνευτική» επέμβαση της η Ρωσία αρνήθηκε πρακτικά στην Τουρκία το καθεστώς της εμπλεκόμενης δύναμης, όπως είχε συμβεί στη Συρία.
Προφανώς υφίσταται το τοξικό δυναμικό της τουρκο-αζερικής εθνοτικής συνύπαρξης, όμως δεν υπάρχουν πολλά που θα μπορούσε να κάνει αυτή η δύναμη από το να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα και να συντονίζεται με τους Ρώσους στις αποφάσεις των τελευταίων.

Η Ρωσία είναι ο πραγματικός νικητής αυτής της πολεμικής σύγκρουσης. Η Ρωσία έχει πλέον καθιερωθεί ως η μοναδική δύναμη στον Καύκασο που μπορεί να διαπραγματευτεί και να επιφέρει την ειρήνη μεταξύ αντιμαχομένων πλευρών. Οι ΗΠΑ και η ΕΕ δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να βοηθήσουν την Αρμενία, το μόνο που έκαναν είναι να διασπείρουν ρωσοφοβικές πολιτικές. Η Ρωσία με τον τρόπο της «εκδικήθηκε» την δυτικής έμπνευσης «colour revolution» που έφερε στην πρωθυπουργία της Αρμενίας τον Πασινιάν, μπορούμε μετά παρρησίας να δηλώσουμε ότι αυτού του τύπου οι «επαναστάσεις» (βλ. Γεωργία, Ουκρανία) που έχουν ως στόχο να προωθήσουν τα σιωνιστικο-ιμπεριαλιστικά συμφέροντα οδηγούν αναπόφευκτα σε απώλειες εδαφών και το πολιτικό χάος. Η αυτοαποκαλούμενη Δύση πρέπει να αποδεχθεί ότι τόσο η Μαύρη Θάλασσα όσο και η Κασπία είναι de facto «ρωσικές λίμνες», ήτοι το ρωσικό υπογάστριο είναι τώρα ισχυρότερο από ό,τι ήταν ποτέ πριν.

Συμπερασματικά, ο πόλεμος στο Ναγκόρνο Καραμπάχ έχει τελειώσει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν προκλήσεις, οπισθοδρομήσεις, προβοκάτσιες, αλλά και διαπραγματεύσεις. Ο ρόλος της Άγκυρας και του μεγαλομανούς ταραξία Ερντογάν θα περιοριστεί στο ελάχιστο, ήτοι για εσωτερική κατανάλωση στο πολιτικό γίγνεσθαι της Τουρκίας. Ο πρωθυπουργός της Αρμενίας Πασινιάν θα ανατραπεί, είναι βέβαιο ότι η τραγικότητα της σημερινής κατάστασης θα πείσει τους Αρμένιους να ζητήσουν βοήθεια από αυτούς που μπορούν να την προσφέρουν, σίγουρα αυτή η βοήθεια δεν μπορεί να προέλθει από την Δύση και τις ΜΚΟ του Τζορτζ Σόρος.

Εν μέσω ασαφούς και λόγω του πολέμου τυφλού εθνικισμού, η Αρμενία θα πρέπει να επανεξετάσει τις σχέσεις της με την Ρωσία που τα τελευταία δυο χρόνια ήταν εν υπνώσει και να προχωρήσει σε δράσεις (στρατιωτική συνεργασία, κοινές επιχειρήσεις ασφαλείας), οι οποίες θα την προστατεύσουν από τους γείτονες της.

Ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την περιοχή να προέρχεται από την (πιθανότατη) εκλογή Μπάιντεν στον προεδρικό θώκο των ΗΠΑ, καθώς αυτή η εκλογή σηματοδοτεί μια εξαιρετικά επιθετική πολιτική στο πλαίσιο των αμερικανοσιωνιστικών συμφερόντων. Θυμίζουμε ότι η ρωσική επαρχία Νταγκεστάν με μουσουλμανικό πληθυσμό συνορεύει με το Αζερμπαϊτζάν, στο έδαφος του οποίου έχουν το τελευταίο διάστημα καταφθάσει χιλιάδες ισλαμιστές τρομοκράτες από Συρία και Λιβύη, οι οποίοι έχουν φυλετικούς και θρησκευτικούς δεσμούς με τον πληθυσμό των δυο ρωσικών επαρχιών, πολλοί δε από αυτούς προέρχονται από το Νταγκεστάν και την ρωσική μουσουλμανική επαρχία Τσετσενία που συνορεύει με αυτό.

Η Μόσχα με τις πολιτικές, διπλωματικές και στρατιωτικές της ενέργειες διασφαλίζει το γεωπολιτικό της υπογάστριο, υπογάστριο το οποίο αν πληγεί αυτομάτως κινδυνεύει και ο «πυρήνας» ή η «καρδιά» της Ρωσίας από τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα της Νέας Παγκόσμιας Τάξης.

Γ. Λιναρδής