Οι αμερικανικές εκλογές ανέδειξαν νικητή. Αυτόν που οι θεσμοί διακαώς επιθυμούσαν.
Δεν θα εξετάσουμε τις μεθοδεύσεις που υιοθετήθηκαν ώστε να έρθει αυτό το αποτέλεσμα.
Ο καθένας μπορεί να κάνει τις εκτιμήσεις του. Δεν ήταν όμως περισσότερες από 10 ημέρες πριν από την εκλογική αναμέτρηση όταν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων έδιναν στον υποψήφιο των «Δημοκρατικών» έως και 16 μονάδες διαφορά από τον πρόεδρο Τράμπ. Κατά την έναρξη της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων για μία ακόμη φορά οι εταιρείες δημοσκοπήσεων φάνηκε ότι αιφνιδιάστηκαν.

Το ίδιο και τα «ανεξάρτητα και αδιάβλητα» ΜΜΕ, τα οποία έδωσαν τον ύστατο αγώνα επιστρατεύοντας δημοσιογράφους, τηλεπερσόνες, κινηματογραφικούς αστέρες, τραγουδιστές και πολλούς άλλους ταγούς του ανθρωπισμού και της ελευθερίας. Όλα για το δικό μας καλό. Έδιωξαν επιτέλους τον Τράμπ, τον πρόεδρο που έκανε κακό στις Η.Π.Α. Ας δούμε λίγα από τα «δεινά» της διακυβέρνησης Τράμπ:

Τρία χρόνια μετά την προεδρία του, το χαρακτηριστικό νομοθετικό επίτευγμα του Τραμπ παραμένει το ρεπουμπλικανικό φορολογικό νομοσχέδιο, που έκανε σαρωτικές αλλαγές στον φορολογικό κώδικα - το Tax Cuts and Jobs Act. Ο συγκεκριμένος νόμος αποτελεί τη μεγαλύτερη αναθεώρηση του φορολογικού κώδικα του έθνους σε τρεις δεκαετίες και ο πρόεδρος τον χαρακτήρισε ως «καύσιμο πυραύλων», για την αμερικανική Οικονομία.
Μείωσε μόνιμα τον συντελεστή φόρου εταιρειών στο 21% από το 35%, παρέχοντας παράλληλα προσωρινά οφέλη για τα άτομα και τις οικογένειές τους.

H αμερικανική Οικονομία αναπτύχθηκε με ετήσιο ρυθμό 33,1% σε ένα τρίμηνο, μακράν το μεγαλύτερο τριμηνιαίο κέρδος που αποτελεί ρεκόρ - ανακάμπτοντας από μια επική πτώση, όταν (συμπτωματικά) η έκρηξη του κορωνοϊού έκλεισε τις επιχειρήσεις και έθεσε δεκάδες εκατομμύρια πολίτες εκτός δουλειάς.

Υπογράφοντας λογαριασμό ύψους 738 δισεκατομμυρίων δολαρίων για αμυντικές δαπάνες, ο Τραμπ ίδρυσε επίσημα το έκτο τμήμα των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ - τη Διαστημική Δύναμη.

Υπέγραψε τον Νόμο για το First Step Act (FSA), τον Δεκέμβριο του 2018, σηματοδοτώντας την πρώτη νομοθετική νίκη εδώ και χρόνια, για τους υποστηρικτές της μεταρρύθμισης του Συστήματος Ποινικής Δικαιοσύνης.
Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε με συντριπτική διμερή υποστήριξη στο Κογκρέσο.

Η νίκη του χαλιφάτου του ISIS και η δολοφονία του Abu Bakr al-Baghdadi θεωρείται ένα από τα σημαντικά επιτέυγματα της διακυβέρνησης του Αμερικανού Προέδρου.

Ενώ επί των ημερών του Μπαράκ Ομπάμα είχαν κλείσει 60.000 αμερικανικά εργοστάσια, επί Τράμπ έχουν ανοίξει περισσότερα από12.000.

Με την πολιτική της διακυβέρνησης Τράμπ δημιουργήθηκαν εκατομμύρια νέων θέσεων εργασίας.
Οι κατώτατοι μισθοί ανέβηκαν και οι ανισότητες μειώθηκαν τουλάχιστον σε μεσαίο επίπεδο.
Δεν δείλιασε να καταγγείλει τις ύπουλες τραπεζικές πολιτικές, αναφέροντας επί παραδείγματι: « Η οικονομική άνθηση έγινε παρά την πολιτική της Fed που αύξησε πολύ γρήγορα τα επιτόκια και τα μείωσε πολύ αργά».

Αυτά και άλλα πολλά δεν άρεσαν στους θεσμούς. Ιδιαίτερα το γεγονός ότι απέφυγε τους πολέμους και προτίμησε να δηλώσει:
«Πάνω απ’ όλα θα είμαστε πάντοτε αφοσιωμένοι στους εργαζομένους μας, τους πολίτες και τις οικογένειές τους, τους άνδρες και τις γυναίκες που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των οικονομιών μας, την καρδιά των κοινοτήτων μας και την ψυχή των χωρών μας. Ας φέρουμε φως στις ζωές τους και ας τους δώσουμε τη δύναμη να φωτίσουν τον κόσμο».

Οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι εκδήλωσαν πρώτοι τις ανησυχίες τους για μία δεύτερη θητεία Τράμπ, αλήθεια για ποιο λόγο;
Ο σοσιαλδημοκράτης και πρώην υπουργός Εξωτερικών (και Πρόεδρος της "Atlantic Bridge" παρακαλώ) Ζίγκμαρ Γκάμπριελ δεν θέλει την κυβέρνηση των ΗΠΑ να ασχολείται περισσότερο με τα του οίκου της, αλλά την προτιμά να ασχολείται περισσότερο με την Ευρώπη. Παραδέχθηκε δε ότι η Ευρώπη είναι αδύναμη να αντιμετωπίσει μόνη της δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ρωσία.

Δηλαδή ως τι θα ασχοληθούν οι ΗΠΑ με την Ευρώπη; Ως αδελφικός σύμμαχος; Και βέβαια ως επικυρίαρχος, ως νταβατζής. Έτσι θέλει την Ευρώπη ο «κύριος» Γκάμπριελ.

Και ποιος ευθύνεται για το ότι η Ευρώπη έχει καταντήσει τόσο αδύναμη; Προφανώς οι κυβερνώντες της και το διεστραμμένο σύστημα που υπηρετούν, όπως ο ίδιος ο Γκάμπριελ. Βέβαια, ένας ακόμη λόγος είναι και οι δασμοί της κυβέρνησης Τράμπ για την προστασία των Αμερικανικών προϊόντων. Αυτό ενοχλεί την οικονομική νομενκλατούρα της Ευρώπης, που αναζητά περισσότερο πλούτο και ασφάλεια για τους εαυτούς τους.

Τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε μία νέα κατάσταση. Πίσω από τους πανηγυρισμούς του ετερόκλητου πλήθους ανοήτων, κουτοπόνηρων, αδαών, ημιπαρανόμων και εξαιρετικά βολεμένων, αναδύεται μία νέα πραγματικότητα.
Η αμερικανική κοινωνία σε ποσοστό 50% έχει συνειδητοποιήσει για πρώτη φορά στην βραχύβια ιστορία της ένα κώδικα ιδεών. Αυτό που με τρόμο διαπιστώνουν οι απανταχού φιλελεύθεροι «νικητές» και το ονομάζουν «διχασμό». Πάντα εφευρίσκουν μία γελοία έκφραση για να ευτελίσουν μία κατάσταση ή για να διαστρέψουν μία πραγματικότητα. Πάντα στις αμερικανικές εκλογές τα ποσοστά των δύο μεγάλων κομμάτων παρουσίαζαν μικρές διαφορές.

Κανείς δεν είχε μιλήσει για διχασμό. Τώρα όμως όλοι μιλάνε. Ακριβώς γιατί συνέβη αυτό που ήδη έχουμε υπαινιχθεί. Αυτή τη φορά το 50% του αμερικανικού λαού δεν ψήφισε ένα από τα δύο φιλελεύθερα κόμματα.
Ψήφισε συνειδητά κατά της παγκοσμιοποίησης, ψήφισε πατριωτικά, ψήφισε για πραγματική λαϊκή δικαιοσύνη.
Και μάλιστα αριθμητικά οι ψήφοι ήσαν αρκετά εκατομμύρια περισσότεροι από την προηγούμενη φορά.

Αυτό το 50% που κατά 85% είναι λευκοί, συναπαρτίζεται από ανθρώπους του μόχθου, οικογενειάρχες, παραγωγούς, εργάτες, επιχειρηματίες, υπαλλήλους, δηλαδή από τον παραγωγικό ιστό της χώρας.
Απέναντί τους έχουν τραπεζίτες, λομπίστες, μειονοτικούς, παράνομους, ανθρώπους των media, celebrities, λοατκε, αντιφα και πάσης φύσεως αριβίστες. Αυτός είναι ο νέος διαχωρισμός της αμερικανικής κοινωνίας.

Δεν τον προκάλεσε κανείς άλλος πέραν αυτών που κυβερνούν, αυτών που εξουσιάζουν.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στα ευρωπαϊκά κράτη. Ακριβώς επειδή δεν έχει πλήρως εκφραστεί ακόμη στην Ευρώπη, υπάρχει, πίσω από τους συγκρατημένους πανηγυρισμούς, η ανησυχία για την επέκταση του φαινομένου.
Η Ντόρα Μπακογιάννη έσπευσε να εκφράσει την ανησυχία της δηλώνοντας ότι «η φιλελεύθερη ελίτ έχει χάσει την επαφή της με το 50% της αμερικανικής κοινωνίας». Ακριβώς όπως το ακούτε.
Προφανώς εννοούσε ότι φιλελεύθερη ελίτ (της οποίας είναι μέλος) δεν μπορεί να κοροϊδέψει πλέον το 50% των αμερικανών. Και πρόσθεσε ότι η διακυβέρνηση Μπάιντεν θα έχει πολλές δυσκολίες. Δεν εξήγησε επαρκώς το γιατί, αλλά γίνεται εύκολα αντιληπτό. Τα ψέματα και η εξαπάτηση τελειώνουν.

Η αλαζονεία και η κακοδιοίκηση θα βρίσκουν πλέον δυνατή λαϊκή αντίσταση. Μία αντίσταση που ευχόμαστε να γιγαντωθεί και στη γηραιά ήπειρο μέσω μαζικών και οργανωμένων πατριωτικών κινημάτων.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ