Όσο αφορά την πολιτική και οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, το λαθρομεταναστευτικό ζήτημα και την ένοχη σιωπή απέναντι στις προκλήσεις και επιθέσεις της Τουρκίας η πραγματικότητα μιλάει από μόνη της !
Γενικευμένος κατήφορος, κοινωνική αποσύνθεση και επικείμενη εθνική καταστροφή. Η συνεχιζόμενη καθεστωτική πολιτική της εγχώριας και ξένης διαπλοκής ενάντια στον Ελληνισμό αντιπαλεύεται μόνο από τις εθνικιστικές – πατριωτικές δυνάμεις για τούτο οι εθνομηδενιστές δίωξαν και διώκουν αδίστακτα κάθε εθνικιστική προσπάθεια ανάσχεσης της προδοσίας τους.
Καιροφυλαχτούν ώστε με την παραμικρή αφορμή να καταστρέψουν κάθε πραγματική πατριωτική παράταξη με δόλο, ψέματα, συκοφαντίες και σκηνοθετημένες κατηγορίες

Πέρα όμως από την άθλια και ελεεινή στάση των άτιμων εκείνων, που είτε λόγω δόλου, είτε λόγω ανικανότητας εξωθούν τη χώρα σε πλήρη μουσουλμανοποίηση με τη συνεχιζόμενη ισλαμιστική εισβολή και την λεηλατούν δημογραφικά, ώστε να την παραδώσουν ανυπεράσπιστη και αρρωστημένη στα χέρια της Τουρκίας, έχει σημασία να εξετάσουμε τα βαθύτερα συστατικά της κάμψης και της κρίσης της εθνικιστικής πατριωτικής παράταξης, τουλάχιστο στην τελευταία πενταετία. Τότε μόνο θα λύσουμε τα προβλήματα δυσλειτουργίας της.

Στην Ελλάδα η άτοπη, αστήρικτη, άκαιρη και παράλογη στάση των ηγετικών ομάδων του εθνικιστικού κινήματος κατά την τελεταία δεκαετία υπήρξε τυπική και χαρακτηριστική «προκατάληψη επιβεβαίωσης» όπως αυτή περιγράφεται στην κοινωνική και κλινική ψυχολογία.
Η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά τους χαρακτηρίστηκε από την πάγια τάση και την εμμονή τους να αναζητούν, να ερμηνεύουν, να εννοούν και να ανακαλούν πληροφορίες για την υφιστάμενη πραγματικότητα με ολότελα αντιορθολογικό τρόπο, που απλώς επιβεβαίωνε τις προϋπάρχουσες πεποιθήσεις ή υποθέσεις τους, με μια βλακώδη επίδειξη εμπιστοσύνης.
[όπως καταγράφει λεπτομερειακά ο Σκοτ Πλους, καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο Γουεσλίαν του Κονέκτικατ, στο διάσημο πρωτοποριακό σύγγραμά του «Η ψυχολογία της κρίσης και της λήψης απόφασης» [1993]].

Αυτή η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά αποτελεί έναν ιδιαίτερο τύπο παθολογικής γνωστικής προκατάληψης και συνάμα συνιστά ένα συστηματικό σφάλμα του επαγωγικού συλλογισμού.
Δηλαδή είναι ένα κρίσιμο έλειμμα της λειτουργίας εκείνης του ανθρώπινου λογισμού, κατά την οποία οι προτάσεις [εικασίες ή υποθέσεις] ενός επιχειρήματος υποστηρίζουν μεν εν μέρει το συμπέρασμα αλλά δεν το κατοχυρώνουν. Πρόκειται για μιαν αυθαίρετη και συνήθως ευχολογιακή απόδοση ιδιοτήτων ή συσχετισμών σε μεταφυσικούς τύπους, με βάση πεπερασμένες παρατηρήσεις ομοίων φαινομένων στο παρελθόν.

Οι άνθρωποι εμφανίζουν έκδηλη αυτή την προκατάληψη όταν συγκεντρώνουν ή θυμούνται πληροφορίες με επιλεκτικό τρόπο ή όταν τις ερμηνεύουν με ανακριβή, μονομερή και μεροληπτικό τρόπο, βασισμένο αποκλειστικά σε επιμερισμένη παρατήρηση, δηλαδή μόνο σ΄ ένα επιλεγμένο «βολικό» μέρος – δείγμα της πραγματικότητας.

Η ανακρίβεια αυτής της διαδικασίας είναι απόλυτα συνδεδεμένη με έλλειψη και μη-αντιπροσωπευτικότητα των δεδομένων, οφείλεται δε κυρίως στη συστηματική διαστρέβλωση κατά τη συλλογή των δεδομένων, ή στην [συνειδητά ή ασυνείδητα] ευχολογιακή ανάλυση των δεδομένων της παρατήρησης.
Το φαινόμενο καθίσταται πολύ ισχυρότερο για ζητήματα συναισθηματικά φορτισμένα, καθώς επίσης και για βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις.
[Επισημαίνεται εδώ ότι η παραπάνω περιγραφόμενη «προκατάληψη επιβεβαίωσης» αποτελεί μια παραλλαγή της γενικότερης κι ευρύτερης τάσης της «αποφένιας» (ή ορθότερα αποφαίνιας από το αποφαίνομαι)].

Η αποφένια είναι η αυθόρμητη αντίληψη συσχετίσεων και νοημάτων κάποιων γεγονότων άσχετων μεταξύ τους.
Ο όρος πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1958 από τον Γερμανό νευρολόγο-ψυχίατρο Κλάους Κόνραντ.
Στη στατιστική επιστήμη η αποφένια ονομάζεται «Σφάλμα Τύπου Ι», κι αντιστοιχεί στο να βλέπουμε πρότυπα εκεί που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν].

Είναι ολοφάνερο πως τα άτομα των εν λόγω ηγετικών ομάδων έτειναν επίσης να ερμηνεύουν ποικίλα αμφιλεγόμενα ευρήματα, αποκλειστικά και μόνο με οποιονδήποτε τρόπο ο οποίος στήριζε αναμφισβήτητα την υπάρχουσα θέση τους. Επέδειξαν επίμονα προκατειλημμένη αναζήτηση και ερμηνεία, καθώς και επιλεκτική μνήμη. Οι επιλογές και οι συμπεριφορές τους χαρακτηρίζονταν από μια αυξανόμενη «πόλωση» της στάσης τους, «πόλωση» των πεποιθήσεών τους, καθώς με την πάροδο του χρόνου και με την αύξηση των πληγμάτων του ξενόδουλου καθεστώτος, η διαφωνία των φατριών και τάσεων μεταξύ τους έγινε όλο και πιο ακραία, παρά το ότι όλα τα διάφορα μέρη εκτέθηκαν στα ίδια αποδεικτικά στοιχεία, στις ίδιες «περιρρέουσες» επιδράσεις της πραγματικότητας.

Το φαινόμενο της πόλωσης παρατηρείται σε ζητήματα που ενεργοποιούν τα συναισθήματα, όπως ασφαλώς συμαβαίνει με τα επίμαχα πολιτικά ζητήματα ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης. Για τα περισσότερα απαθή και ουδέτερα ζητήματα, τα νέα στοιχεία που προκύπτουν δεν παράγουν αποτέλεσμα πόλωσης.
Όμως για εκείνα τα θέματα όπου βρίσκεται πόλωση, και μόνο η απλή σκέψη για το ζήτημα, δίχως καν να μελετάμε νέα στοιχεία, παράγει το πολωτικό αποτέλεσμα. Οι περιβόητες διαδικασίες κοινωνικής σύγκρισης έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί ως εξήγηση για το πολωτικό αποτέλεσμα, το οποίο αυξάνεται ακόμη περισσότερο και από το πλαίσιο με το οποίο οι άνθρωποι επαναλαμβάνουν και αξιολογούν ο καθένας τις δηλώσεις του άλλου.
Το είπαν οι φίλοι, οι εχθροί, οι βολεμένοι, οι πράκτορες…..τα ΜΜΕ, η κυβέρνηση;

Μέλη, οπαδοί, συνοδοιπόροι και φίλοι του εθνικιστικού κινήματος εκδήλωσαν ένα παθολογικό «αντιληπτικό συντηρητισμό», μια νοσηρή προσκόλληση στις πεποιθήσεις τους [καθώς οι πεποιθήσεις τους εξακολούθησαν να υφίστανται και αφότου τα υπάρχοντα υποστηρικτικά στοιχεία γι' αυτές αποδείχτηκαν ψευδή ή λανθασμένα, ενώ προστιθόντουσαν πολυάριθμες αποδείξεις περί του αντιθέτου!] Αυτό το φαινόμενο ξέσπασε με ιδιαίτερη ένταση στα ακατάγνωτα κι ευλογημένα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2010.

Επιπλέον κλιμακώθηκε σε τρομερό βαθμό και το χαρακτηριστικό φαινόμενο του «παράλογου πρωτείου», δηλαδή η μεγαλύτερη εμπιστοσύνη [επίμονη και συχνά ολότελα άλογη] και προσκόλληση στις πληροφορίες που έγιναν αρχικά γνωστές, πρώτες από μια μακρά σειρά πληροφοριών, δεδομένων και συμβάντων. Όλοι οι προαναφερόμενοι Ελλαδίτες εθνικιστές επέμειναν άκαμπτα να πιστεύουν σε σφαλερές πληροφορίες κι εκτιμήσεις, προερχόμενες από «ανακύκλωση» κάθε ευχολογιακής σκέψης ή και από καθεστωτικά κέντρα παραπληροφόρησης [τρεις φορές πιο επικίνδυνο !].

Εκτός όμως από την επεξεργασία τέτοιων λανθασμένων, παραπειστικών ή παρωχημένων πληροφοριών, παράλληλα κλιμακώθηκε ανεξέλεγκτα και η απατηλή ή παραπλανητική συσχέτιση των πραγματικών δεδομένων, καθώς πολλά άτομα αντιλαμβάνονταν λανθασμένα και αυθαίρετα συνδέσεις μεταξύ γεγονότων ή καταστάσεων, πράγμα που δημιούργησε πολλαπλασιασμό και γιγάντωση των τακτικών λαθών και της επιχειρησιακής πλάνης, μάλιστα δε με προξενώντας αρνητική ομαδική ομοιοστατική επίταση και αποπροσανατολισμό της εκάστοτε ηγεσίας [αυξάνοντας τις εγγενείς ανεπάρκειες των διάφορων…. «Αρχηγών»].

Στην ψυχολογία, η παραπλανητική συσχέτιση είναι το φαινόμενο της λαναθασμένης αντίληψης περί της δήθεν ύπαρξης μιας σχέσης μεταξύ μεταβλητών [συνήθως ανθρώπων, γεγονότων ή συμπεριφορών] ακόμη και όταν δεν υπάρχει τέτοια σχέση. Έτσι μπορεί να σχηματιστεί μια λανθασμένη συσχέτιση επειδή σπάνια ή νέα περιστατικά είναι πιο εμφανή και ως εκ τούτου τείνουν να τραβήξουν την έντονη προσοχή κάποιων.

Αυτό το φαινόμενο αποτελεί ένα τρόπο σχηματισμού και αντοχής διαφόρων στερεοτύπων, όπως σημείωσε μια σωρεία διακεκριμμένων ψυχολόγων. Ο Ντέηβιντ Χάμιλτον, καθηγητής Κοινωνικής Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της Santa Barbara στη Καλιφόρνια, το 1980 στο περίφημο άρθρο του «Illusory correlation and the maintenance of stereotypic beliefs» - Journal of Personality and Social Psychology, 39(5), 832–845, διαπίστωσε ότι τα στερεότυπα μπορούν να οδηγήσουν τους ανθρώπους να περιμένουν ότι ταιριάζουν απόλυτα και ταυτίζονται ορισμένες ομάδες και ορισμένα χαρακτηριστικά, οπότε στη συνέχεια υπερεκτιμούν και τη συχνότητα με την οποία εμφανίζονται αυτοί οι συσχετισμοί.
Αυτά τα στερεότυπα μπορούν να διδαχτούν, να μαθευτούν και να διαιωνιστούν (!) χωρίς μάλιστα να υπάρχει πραγματική επαφή μεταξύ του κατόχου του στερεοτύπου και της ομάδας στην οποία αφορά αυτό.

Πρέπει εδώ να αναφέρω οπωσδήποτε ένα βραχύ ιστορικό του ζητήματος της προκατάληψης επιβεβαίωσης, ολοφάνερα καταστροφικής για τον εθνικισμό: Μια σειρά από ψυχολογικά πειράματα την δεκαετία του 1960 πρότειναν πως οι άνθρωποι είναι σαφώς προκατειλημμένοι προσπαθώντας να επιβεβαιώσουν τις υπάρχουσες πεποιθήσεις τους. Μάλιστα μεταγενέστερες έρευνες ερμήνευσαν αυτά τα αποτελέσματα ως μια παγια τάση να δοκιμάζει το άτομο ιδέες με έναν άκαμπτο και μονόπλευρο τρόπο, εστιάζοντας σε μια και μόνη πιθανότητα και αγνοώντας τις εναλλακτικές προσεγγίσεις. Προφανώς σε αρκετές περιπτώσεις, αυτή η τάση μπορεί να προκαταβάλλει το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει το άτομο.

Οι συχνότερες εξηγήσεις για τις παρατηρούμενες καταστροφικές προκαταλήψεις επιβεβαίωσης περιλαμβάνουν τους φυσιολογικούς «ευσεβείς πόθους», καθώς και την φυσικά περιορισμένη ικανότητα του ανθρώπου να επεξεργάζεται πληροφορίες.
Μια επιπλέον εξήγηση είναι πως οι άνθρωποι εμφανίζουν την προκατάληψη της επιβεβαίωσης επειδή υπολογίζουν σαν τρομερά δυσβάστακτο το κόστος του να σφάλλουν, αντί να ερευνούν με ψύχραιμο, ακριβή και ουδέτερο, επιστημονικό τρόπο.
Βεβαίως, ακόμη κι οι επιστήμονες είναι δυνητικά επιρρεπείς στην προκατάληψη επιβεβαίωσης [βλέπε το διαφωτιστικό κείμενο του ψυχολόγου, καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, Μάικλ Μαχόνι «Psychology of the Scientist : An Analysis of Problem-Solving Bias» στο Cognitive Therapy and Research, Vol. 1, No. 3, pp. 229-238].

Αν πράγματι θέλουμε να σχηματίσουμε μια ανανεωμένη πατριωτική – εθνικιστική προσπάθεια, πρέπει να εννοήσουμε και να κατανοήσουμε απόλυτα όλες τις άρρητες ψυχικές λειτουργίες που διαμορφώνουν την ατομική και συλλογική μας συμπεριφορά.
Αλλιώς όπως λέει στην ιδιαίτερη πατρίδα μου η λεμεσιανή παροιμία, η «καμήλα κλάννει στο Πεντάκωμον».
Θα σκεφτόμαστε με λάθος δεδομένα, θα συμπεριφερόμαστε με λάθος περηφάνια κι άχρηστο θράσος και θα μιλάμε με λόγια μεγάλα, κούφια κι αδιάφορα.

Οι προκαταλήψεις επιβεβαίωσης συμβάλλουν στην πρόκληση υπερβολικής εμπιστοσύνης στις προσωπικές πεποιθήσεις και μπορούν να διατηρήσουν ή και να ενισχύσουν πεποιθήσεις παρά τις ξεκάθαρες αποδείξεις υπέρ του αντιθέτου επιχειρήματος.
Κακές και αποτυχημένες αποφάσεις που οφείλονται σε τέτοιες σφαλερές προκαταλήψεις έχουν βρεθεί και διαπιστωθεί στην ιστορία, σε πολυάριθμα πολιτικά και οργανωτικά πλαίσια, [βλέπε το σπουδαίο βιβλίο της Αμερικάνας ιστορικού Μπάρμπαρα Βερτχάιμ-Τάκμαν «The March of Folly: From Troy to Vietnam», Knopf (1984)]

Όλοι οι αληθινοί πατριώτες Ελληνες, (Κυπραίοι κι Ελλαδίτες), μόνον αν μελετούμε τις βαθύτερες αιτίες των λαθών και των προβλημάτων μας θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε την πραγματικότητα με ορθολογική κρίση και στο τέλος θα περάσουμε ! Αντάξιοι των προγόνων μας και εκπληρώνοντας το καθήκον μας πιστεύουμε, διεκδικούμε και αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο !

ΙΑΚΩΒΟΣ ΝΑΥΚΛΗΡΟΥ