Στην κοινωνία μας υπάρχουν δυο απόψεις που είναι κοινές στην συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και δεν αμφισβητούνται σχεδόν από κανένα. Η μία άποψη αφορά τις πολιτικές δομές της καθημερινής μας ζωής, η δεύτερη αφορά την αντίληψη της οικονομικής πραγματικότητας, στην οποία βασίζονται αυτές οι πολιτικές δομές.
Τουτέστιν οι πολίτες νομίζουν ότι κυβερνούν δια της ψήφου των και ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι ένας υποτομέας της κοινωνίας μας που δεν χρειάζεται απαραίτητα να γίνει κατανοητός, άλλοι τους οποίους εμπιστευόμαστε φροντίζουν για αυτό.

Ωστόσο αυτές οι απόψεις δεν βασίζονται σε πνευματική διορατικότητα ή εμπειρία, αλλά δίνονται για πρώτη φορά στους ανθρώπους από τους γονείς, από τα σχολεία, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, και αργότερα ενσταλάζει στην ζωή των πολιτών από τα μέσα ενημέρωσης, την πολιτική, τις επιχειρήσεις και την επιστήμη.
Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτές οι δυο απόψεις να μην αμφισβητούνται σχεδόν ποτέ.

Όμως αυτές οι δυο απόψεις αποκρύπτουν πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα, η επιβολή των οποίων ωφελεί μόνο ένα πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού. Στην πραγματικότητα πρόκειται για δυο σκόπιμα προκαλούμενες λανθασμένες εκτιμήσεις, οι οποίες έχουν σοβαρές συνέπειες στην ζωή των πολιτών. Τουτέστιν συμβάλλουν αποφασιστικά στην εδραίωση των υφισταμένων δομών εξουσίας, εμποδίζοντας έτσι τους ανθρώπους-πολίτες να δουν μέσω αυτών των δομών, με αποτέλεσμα αυτοί να καταστούν ανίκανοι να αλλάξουν τις υπάρχουσες συνθήκες.

Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι νομίζουν ότι ζουν σε ένα κοινωνικό σύστημα στο οποίο ο λαός είναι υπεύθυνος.
Δεδομένου ότι ο λαός είναι αριθμητικά πολύ μεγάλος για να κυβερνήσει εν συνόλω, παραδίδει αυτό το καθήκον στους λεγόμενους εκπροσώπους του. Αυτοί καθορίζονται δια της επιλογής κάθε τέσσερα χρόνια.
Εάν δεν ενεργήσουν όπως αναμένεται, μπορεί ο λαός στο τέλος της θητείας τους να τους αντικαταστήσει με άλλους. Αυτές τις αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας τις έχει διδαχθεί ο λαός από νεαρή ηλικία και υποστηρίζονται καθ΄ όλη την διάρκεια του βίου των πολιτών από σειρά πληροφοριών.

Παράδειγμα πληροφοριών: Οι εκλογές είναι ελεύθερες, μυστικές, ίσες και διεξάγονται βάσει του συντάγματος που εγγυάται την αξιοπρέπεια και την σωματική ακεραιότητα των πολιτών. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι έναντι του νόμου και έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν την γνώμη τους και να συγκεντρώνονται με άλλους για να εκφράζουν από κοινού την γνώμη τους. Με τις κοινές αυτές διατυπώσεις δίδεται η εντύπωση ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ένα σύστημα σχεδιασμένο για τον λαό, το οποίο προστατεύει το άτομο, εξυπηρετεί τον λαό και το οποίο είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε να θέτει σε εφαρμογή την βούληση της πλειοψηφίας του πληθυσμού.

Είναι όμως έτσι; Θέλει η πλειοψηφία του πληθυσμού να συσσωρεύουν όλο και λιγότεροι άνθρωποι μεγαλύτερο πλούτο, την ίδια ώρα που το βιοτικό επίπεδο των μαζών στην καλύτερη περίπτωση μένει στάσιμο ή ακόμη και μειώνεται; Θέλει η πλειοψηφία την κατάργηση των προσωπικών δεδομένων και την ψηφιακή παρακολούθηση όλων; Θέλει ο λαός την έλλειψη εργασίας ή την αύξηση του τομέα χαμηλών μισθών και την μείωση της δημόσιας παρεχόμενης υγειονομικής περίθαλψης; Θέλει ο λαός οι δικαστικές αποφάσεις να λαμβάνονται υπό την επήρεια οχλοκρατικών εκδηλώσεων ή υπό την καθοδήγηση σκοτεινών κέντρων εξουσίας;

Η άμεση απάντηση του λαού σε αυτά τα ερωτήματα είναι σαφής: Ουδείς συμφωνεί και όλοι εκφράζουν την αποδοκιμασία τους. Πως γίνεται όμως αυτό; Πως γίνεται να υπάρχει μια αβυσσαλέα δυσαναλογία μεταξύ αυτών που εφαρμόζει η κοινοβουλευτική δημοκρατία, αυτού που εφαρμόζεται εν ονόματι τους και αυτών που πραγματικά επιθυμούν οι άνθρωποι, σε μια κοινωνία της οποίας το σύνταγμα λέει ότι η εξουσία προέρχεται από τον λαό;
Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι: Ο λαός εξαπατήθηκε. Δέχεται καλοπροαίρετα την διατύπωση του συντάγματος, η οποία βασίζεται στην αρχή της ισότητας, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι όλοι απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα και τυγχάνουν ίσης μεταχείρισης, δηλαδή ότι όλοι είναι ίσοι. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια.

Σε μια κοινωνία που κυριαρχείται από χρήματα, όπως η δική μας, οι άνθρωποι δεν μπορεί να είναι ίσοι. Εκείνοι που διαθέτουν πολλά χρήματα μπορούν λόγω της οικονομικής τους ανωτερότητας να ξεπεράσουν εκείνους που κατέχουν λιγότερα, σε ακραίες περιπτώσεις να τους ελέγξουν εντελώς. Επομένως ο πλούτος αποφασίζει όχι μόνο ποιος είναι πλούσιος και ποιος φτωχός, αλλά κυρίως ποιος μπορεί να ασκήσει εξουσία και σε ποιο βαθμό και ποιες κοινωνικές και πολιτικές ιεραρχίες διαμορφώνονται με την πάροδο του χρόνου.

Αυτή η διαίρεση της κοινωνίας ξεκίνησε πολύ πριν την εισαγωγή του κοινοβουλευτισμού, πριν και από την εισαγωγή χρήματος. Οι ρίζες φτάνουν έως την οικονομία της ανταλλαγής. Δηλαδή άνθρωποι που είχαν συσσωρεύσει περισσότερα αγαθά και είχαν αποκτήσει έτσι περισσότερη δύναμη από άλλους, μπορούσαν να δημιουργήσουν εκείνες τις δομές που εδραίωναν το προνομιακό τους καθεστώς, το οποίο διατήρησαν μακροπρόθεσμα και το μετέφεραν στις μελλοντικές γενιές.

Στα τέλη του Μεσαίωνα, οι ιδιοκτήτες μεγάλων περιουσιακών στοιχείων προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα και εκκόλαψαν το νομισματικό σύστημα, την δημιουργία τραπεζών και συνεπώς το κατάλληλο δικαίωμα δημιουργίας χρήματος. Μετά την ίδρυση των εθνικών κρατών δημιουργήθηκαν οι κεντρικές τράπεζες με βάση τα εθνικά νομίσματα, που ήλεγχαν όμως οι ίδιοι ιδιοκτήτες μεγάλων περιουσιακών στοιχείων. Έτσι διαμορφώθηκε μια ιδιαίτερη βιομηχανία χρήματος που έφερε τον τίτλο «χρηματοδότηση», η οποία με την πάροδο του χρόνου έγινε πανίσχυρη.

Επειδή με αυτή την «χρηματοδότηση» μερικοί έγιναν ολοένα πλουσιότεροι και πιο ισχυροί, υπήρξε αυξανόμενη αντίσταση σε αυτή την εξέλιξη. Με την εκβιομηχάνιση του 18ου και 19ου αιώνα και την αύξηση του επιπέδου εκπαίδευσης του λαού, η αντίσταση έγινε όλο και πιο απειλητική για τους προνομιούχους, αναγκάζοντας τους να κάνουν παραχωρήσεις στο «πόπολο».

Η πλέον σημαντική παραχώρηση, ταυτόχρονα δε η πιο επιδέξια εξαπάτηση της κοινωνίας, ήταν η εισαγωγή του κοινοβουλευτισμού. Καθιστώντας την ισότητα των πολιτών συνταγματική αρχή σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από ανισότητα, η κοινοβουλευτική δημοκρατία δημιούργησε μια πρόσοψη πίσω από την οποία οι πραγματικές δομές εξουσίας μπορούν όχι μόνο να αποκρύπτονται, αλλά να αναπτυχθούν ανεμπόδιστα περαιτέρω.

Έως σήμερα δεν υπάρχει ούτε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία στον κόσμο, της οποίας το σύνταγμα να αναφέρει την σημασία του χρήματος για την δημιουργία δομών εξουσίας ή ακόμη και να αντιμετωπίζει την αρχή της δημιουργίας χρήματος. Στα περισσότερα όμως συντάγματα αναφέρεται ότι η προστασία της ιδιοκτησίας είναι εγγυημένη και χωρίς κανένα ανώτατο όριο.

Με αυτό τον τρόπο προέκυψε μια μορφή κυριαρχίας που βασίζεται φαινομενικά στην βούληση της πλειοψηφίας του λαού, αλλά η οποία στην πραγματικότητα ωφελεί μια μειονότητα και η οποία έχει καταφέρει να καταστήσει την κοινωνική ανισότητα αποδεκτή και νομικά προστατευμένη μόνιμη κατάσταση, σε πλήρη αντίθεση με την επίσημα διακηρυγμένη αρχή της ισότητας.

Γ. Λιναρδής