Από την εποχή που ο δυτικός πολιτισμός «προσεβλήθη» από εξωγενή δόγματα και τρόπους σκέψης και αντίληψης, μετεβλήθη σε αυτοκαταστροφικό υβρίδιο πριν γνωρίσει την παρακμή του με τρόπο φυσικό.
Για να γίνει ξεκάθαρη αυτή η εικόνα οφείλουμε να υπερβούμε εαυτούς και να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τον κόσμο πέρα από την «κοινή λογική» που μας εξαπατά συστηματικά και μας φυλακίζει στο «προφανές σκοτάδι».
Στην προηγούμενη αναφορά μας θίξαμε τη σχετικότητα του χρόνου και την απάτη της γραμμικής αντίληψης της ιστορίας. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Ο προβληματισμός για την αληθινή υπόσταση του κόσμου κρατά χιλιετίες.
Ο υλισμός φρονεί ότι το πρωτογενές κοσμικό γεγονός ήταν η ύλη, και η ύπαρξη αυτής δημιουργεί το χώρο και το χρόνο. Αυτή η άποψη επικρατεί σήμερα κατά κανόνα, χωρίς όμως να στηρίζεται θεμελιακά σε κάποια επιστημονική επιχειρηματολογία. Η ιδεαλιστική άποψη (πλατωνική) θεωρεί ότι το πρωταρχικό γεγονός ήταν το χωροχρονικό συνεχές (τετραδιάστατο σύμπαν), του οποίου οι καμπυλώσεις (παραμορφώσεις) δημιουργούν αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως ύλη.
Η τρίτη φιλοσοφική άποψη (Λεύκιππος και Δημόκριτος) προτείνει ότι η ύλη υπό μορφή ατόμων γεννήθηκε ταυτόχρονα με την έννοια του χώρου.
Ας ξεκινήσουμε εξετάζοντας ίσως το πλέον κοινό, βέβαιο και «κατανοητό» φαινόμενο του κόσμου, τη βαρύτητα.
Ο Νεύτωνας διετύπωσε τη θέση ότι δύο σώματα, το ένα με μάζα M και το άλλο με μάζα m, ευρισκόμενα σε απόσταση r μεταξύ τους, έλκονται με δύναμη F= (G x M x m) / r2 , όπου G μία σταθερά. Επίσης είναι γνωστό ότι F=m x a (όπου a η επιτάχυνση του σώματος μάζας m υπό την επήρεια της δύναμης F).
Οι δύο απλές αυτές εξισώσεις μας οδηγούν επιλύοντας ως προς a σε: a= (G x M)/ r2 που επάνω στη Γη είναι το γνωστό μας g, η επιτάχυνση της βαρύτητας. Ουδέποτε όμως κατόρθωσε να εξηγήσει από πού προέρχεται η δύναμη της βαρύτητας, που όλοι κατανοούμε ως υπαρκτή.
Χρειάστηκε η γενική θεωρία της σχετικότητας να αποδείξει ότι η βαρύτητα δεν υπάρχει ως ελκτική δύναμη, και δεν είναι ιδιότητα της μάζας, δηλαδή της ύλης. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι η μάζα δημιουργεί καμπύλωση στο χωροχρόνο, ένα βαρυτικό πηγάδι (εικόνες 1 & 2), και η καμπύλωση του χωροχρόνου δημιουργεί την αίσθηση της έλξης. Στις εικόνες ο χώρος παρίσταται ως επίπεδο (λείπει η μία διάσταση) διότι η καμπύλωση των τριών διαστάσεων είναι εκτός των δυνατοτήτων αντίληψης του ανθρώπου.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με όλα τα αντικείμενα, αλλά και τους ζώντες οργανισμούς επάνω στον πλανήτη.
Δεν μας έλκει η Γη, αλλά ακολουθούμε την καμπύλωση του χωροχρόνου, δηλαδή την παραμόρφωση του χώρου και του χρόνου εξ’ αιτίας της μάζας του πλανήτη.
Στη γενική θεωρία της σχετικότητας η καμπύλωση (ή καμπυλότητα ) του χωροχρόνου συσχετίζεται με την πυκνότητα της ύλης και της ενέργειας που είναι κατανεμημένη μέσα σε αυτόν με τις εξισώσεις πεδίου.
Όσο μεγαλύτερη είναι η καμπυλότητα, τόσο μεγαλύτερη η πυκνότητα της υλοενέργειας.
Από τις τρείς φιλοσοφικές θεωρήσεις που προαναφέραμε, φαίνεται ότι η πρώτη, ο υλισμός, διαψεύδεται.
Σε κάθε περίπτωση όμως, μία τέτοια αντίληψη για τη βαρύτητα «κάθεται» δύσκολα στο μυαλό του σημερινού ανθρώπου, παρ’ ότι η αλήθεια της γενικής θεωρίας είναι αδιαμφισβήτητη και πειραματικά αποδεδειγμένη εδώ και χρόνια.
Ένα δείγμα του πόσο δύσκολα απελευθερώνεται ο ανθρώπινος νους από τα δεσμά της ψυχοπολιτικής.
Θα επανέλθουμε σύντομα, ευχές για Υγεία, Δύναμη και Πίστη.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ