Οφείλω πρώτιστα να αφιερώσω το παρόν κείμενο με πάσα διαθέσιμη ειλικρίνεια στα ΜΜΕ αυτού του χώρου. «Χώρος» με την πολιτική και γεωγραφική έννοια, καθότι «χώρα» επί της ουσίας δεν υφίσταται, παρά μόνον για πρακτικούς και εθιμοτυπικούς λόγους.
Στα ΜΜΕ λοιπόν, κρατικοδίαιτα και ιδιωτικών συμφερόντων (ημικρατικοδίαιτα), τα οποία κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες αγωνίζονται με χαρακτηριστική συνέπεια και αυταπάρνηση να μεταδίδουν αδιαλείπτως τα δέοντα μηνύματα προς το νεοελληνικό «νοήμον κοινόν».
Επιμένω, μηνύματα και όχι ειδήσεις, καθότι σκοπός δεν είναι η ενημέρωση, αλλά η διαμόρφωση της αγίας κοινής γνώμης. Οι ποταμοί, ή μάλλον οι οχετοί των χρημάτων, που διατίθενται προς αυτή την κατεύθυνση από παράγοντες κρατικούς ή διεθνείς (ευρωπαϊκούς) εξακολουθούν να αποδίδουν ικανοποιητικά, διαμορφώνοντας την κοινή γνώμη ή τουλάχιστον συντηρώντας την σε «προοδευτική» κατεύθυνση,
Διότι πλέον ο «προοδευτισμός» χρειάζεται συντήρηση. Ήγουν ο φιλελευθερισμός και ο σοσιαλισμός δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παλαιωθούν στις συνειδήσεις του «νοήμονος κοινού» και να διαμορφωθούν ανεξέλεγκτες «επικίνδυνες» στροφές προς «σκοτεινές καταστάσεις».
Κεφαλαιώδες ζητούμενο, ο «κυρίαρχος λαός» να μην παρεκκλίνει ιδεολογικά και πνευματικά από την σταθερή «προοδευτική» και «ανθρωπιστική» περπατημένη. Οι απανταχού ηγέτες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ζάπλουτοι ανθρωπιστές αλλά πρώτιστα υπηρέτες του λαού και της ελευθερίας έχουν αναλάβει (χωρίς βέβαια λαϊκή συγκατάθεση) την αέναη σταθεροποίηση της κατάστασης.
Τα ΜΜΕ λειτουργούν ως βασικό εργαλείο δίκην πλαστικού χειρουργού να ρετουσάρουν και να αναβαθμίζουν το πρόσωπο αλλά και το σώμα του φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού. Καθένας από εμάς, τους «φουκαράδες κυρίαρχους» γίνεται αναπόδραστα στόχος των «ζάπλουτων υπηρετών» και των ΜΜΕ. Το πρόβλημα σε αυτή την διεθνή καμπάνια είναι ότι κάποιοι έχουν το ελάττωμα της λογικής επεξεργασίας και της ανάλυσης.
Επί παραδείγματι όταν ακούμε και βλέπουμε ταυτόχρονα διάσημες τηλεπερσόνες της ειδησεογραφίας με ύφος δέκα καρδιναλίων που δεν «σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους» να χρησιμοποιούν τακτικά τη λέξη «διακύβευμα», ίσως να μένουμε έκπληκτοι από τη σοβαρότητα και το μορφωτικό επίπεδο των εν λόγω παρουσιών.
Κάποιοι όμως, γνωρίζουν ότι το «διακύβευμα» δεν υπάρχει στο ελληνικό λεξικό. Υπάρχει το ρήμα «διακυβεύω» που σημαίνει ότι αφήνω κάτι στην τύχη του με απρόβλεπτη κατάληξη. Προφανώς κάποιος εξυπνάκιας ξεστόμισε πρώτος το μαργαριτάρι και το άρπαξαν και οι υπόλοιποι λεχρίτες. Υπάρχουν και άλλες τέτοιες «υπερβάσεις» με τις οποίες θα ασχοληθούμε εν καιρώ.
Από τέτοιου είδους γελοιότητες έλκονται και οι νεοπολιτικοί. Δεν ξεχνιέται «το στοίχημα των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων» του Αντώνη Σαμαρά, λες και μία χώρα είναι δυνατόν να κυβερνηθεί με στοιχήματα. Αλλά και η επαναλαμβανόμενη σαχλαμάρα του Αλέξη Τσίπρα και των ομοίων του ότι η χώρα χρειάζεται «μία άλλη πολιτική», μία πολιτική που ποτέ δεν καθορίστηκε παρά μόνο έμεινε στο «άλλη». Δηλαδή η χώρα θα κυβερνηθεί με αόριστες αντωνυμίες.
Η λέξη όμως που επαναλαμβάνεται αδιαλείπτως από τα ΜΜΕ για οτιδήποτε δεν βολεύει το στρίμωγμα των συνειδήσεων στο κλουβί είναι η «πρόκληση». Οιαδήποτε φωνή ξεστομίσει λέξεις-έννοιες όπως «έθνος», «πατρίδα», «εθνικές αξίες», «φυλή» κλπ δεν εξετάζεται με επιχειρήματα, απλώς διαπράττει «πρόκληση».
Προκαλεί και μόνο που μιλάει. Εάν τελεστεί κάποια εκδήλωση με άξονα αυτές τις αξίες, τελείται πρόκληση.
Εάν ακόμη απλώς εμφανιστεί κάποιος χαρακτηρισμένος εθνικιστής, είναι προκλητικός.
Δύο είναι οι λογικές απορίες που θα διατυπώσουμε, καθότι στην ερώτηση πόθεν όλες αυτές οι προκλήσεις δεν θα απαντήσει κανείς.
Η πρώτη απορία είναι ποιοι προκαλούνται; Μέσα στον ελληνικό λαό μπορεί κάποιοι να διαφωνούν, να αδιαφορούν, να είναι ουδέτεροι. Κάποιοι, και όχι λίγοι, συμφωνούν. Ποιοι είναι αυτοί που προκαλούνται; Ποιοι έχουν τόσο πάθος και φανατισμό κατά των φυλετικών και εθνικών αξιών που προκαλούνται χωρίς κανείς να τους έχει πειράξει ή ενοχλήσει; Μία μικρή μειοψηφία. Κάποιοι δήθεν αντικρατιστές που εκτελούν αποστολές και κάποιοι ανεγκέφαλοι. Αυτούς εννοούν τα ΜΜΕ; Δεν εξάγεται λογικό συμπέρασμα, παρά με μία και μοναδική παραδοχή.
Αυτοί που προκαλούνται είναι οι ίδιοι που παράγουν τα μηνύματα, οι ηγέτες – υπηρέτες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Είναι αυτοί που έχουν να χάσουν τα πάντα και όχι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτε, παρά μόνο να κερδίσουν,.
Η δεύτερη απορία είναι «για ποιο λόγο προκαλούνται;». Μπορούν να διαφωνούν. Μπορούν να προπαγανδίζουν, να ψεύδονται, να απειλούν, να επαίρονται, να διακωμωδούν, να ρουφιανεύουν, να βιοπορίζονται ως «αντιφα» εν γένει, να διασπαθίζουν το δημόσιο πλούτο, να διορίζουν και να βολεύουν όσους είναι σαν τα μούτρα τους, να διαμαρτύρονται για περισσότερα, να βρίσκονται σε μόνιμη αργομισθία, να απολαμβάνουν την προβολή και την αναγνώριση. Είναι αδύνατον άνθρωποι που έχουν ισοπεδώσει την ηθική και την αξιοπρέπειά τους να προκληθούν από οτιδήποτε, πόσο μάλλον από ιδέες που βρίσκονται μόνιμα υπό διωγμό.
Βέβαια, υπάρχουν αυτοί που αληθώς προκαλούνται και μάλιστα σε μόνιμη βάση.
Είναι οι μοναχικοί ιδεολόγοι αγωνιστές που αισθάνονται την αδικία και την απειλή στο πετσί τους.
Αυτοί όντως προκαλούνται καθημερινά και αδιάλειπτα. Όλοι οι υπόλοιποι δεν προκαλούνται, φοβούνται.
Πράγματι: «Φοβού την οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου»
ΩΡΙΩΝ
