Κάθε 13 Οκτωβρίου, θυμόμαστε πάντα με δέος τον θάνατο του υπέρμαχου της Ελλάδος, Παύλου Μελά.
Αυτό δηλαδή που εμείς, με τα στενά ανθρώπινα μέτρα, λογίζουμε σαν θάνατο. Γιατί ο Μελάς δεν πέθανε.
Πέρασε στα Ηλύσια Πεδία όπως κάθε Έλληνας Ήρωας, δια μέσου των αιώνων.
Η περίπτωση Μελά είναι μοναδική. Δεν πρόκειται για έναν καθημερινό άνθρωπο. Ήταν γιος ενός αληθινού μεγιστάνα της εποχής, πραγματικού κροίσου. Είχε κοινωνική επιφάνεια, χρήματα, γυναίκα και δύο παιδιά που λάτρευε.
Κι όμως, αντι να διαλέξει μια ζωή στις ανέσεις, στις διασκεδάσεις και στην χλιδή, προτίμησε τον δρόμο της Σχολής Ευελπίδων. Και μόλις ονομάσθηκε ανθυπολοχαγός, δεν σταμάτησε να πιέζει στρατιωτικούς και πολιτικούς για να απελευθερωθεί η Μακεδονία.
Άφησε την γυναίκα και τα παιδιά του και πολέμησε μέχρι θανάτου για την λευτεριά της Πατρίδος.
Όταν σκοτώθηκε, ένα τραγούδι κυκλοφόρησε, που αποτύπωσε το μέγεθος της επιτυχίας των ενεργειών του και το κύρος του ως αγωνιστή.
Έλεγε ο στίχος: «Ένας ήρωας εχάθη τω ονόματι Μελάς και νομίσαν οι Βουλγάροι πως εχάθη η Ελλάς».
Με τέτοιο Άγιο Αίμα έχει στηθεί στα πόδια της αυτή η Πατρίδα.
Με Αίμα αγνό και τίμιο, με Αίμα άφθονο.
Σήμερα, δεκαετίες μετά την θυσία του Μελά, η Μακεδονία κινδυνεύει και πάλι. Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν ήρωες σαν τον Καπετάνιο. Υπάρχουν Τσίπρες, Μητσοτάκηδες, Σαμαράδες, υπάρχουν Novartis, λίστες Λαγκάρντ και ΔΝΤ.
Σήμερα λοιπόν το βάρος πέφτει σε εμάς. Στον καθένα μας. Να γίνουμε όχι βέβαια τεράστιοι ήρωες σαν τον Παύλο Μελά, αυτό δεν γίνεται. Να γίνουμε ο καθένας μας ένας μικρός Μίκης Ζέζας. Να δράσουμε στο σπίτι, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στον δρόμο και στις παρέες μας. Να ξεσηκώσουμε τους διπλανούς μας. Να πολεμήσουμε όχι τον κατακτητή Βούλγαρο, αλλά ένα πολύ ισχυρότερο εχθρό: τον χειρότερο εαυτό μας!
Να ενδιαφερθούμε για την Πατρίδα. Να βροντοφωνάξουμε: Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ!
Να υποστούμε τις συνέπειες αυτού του αγώνα με καρτερία. “Σαν άνδρες ευθυτενείς που πονούν αλλά δεν υποφέρουν» όπως είχε συμβουλέψει ο Μελάς τους νεώτερους Ευέλπιδες της εποχής του.
Όποιος πιστεύει ότι ζούμε σε μια πολιτισμένη εποχή, του διαλόγου και της δημοκρατίας, πλανάται πλάνην οικτράν. Ζούμε σε μιαν αδυσώπητη εποχή, σκληρού πολέμου, ψυχολογικού, οικονομικού και συμβατικού.
Η Πατρίδα βρίσκεται σε μια από τις δυσκολότερες στιγμές. Προ του κινδύνου απώλειας εθνικού εδάφους.
Και το έδαφος αυτό, δεν έχουμε δικαίωμα να το χάσουμε. Δεν μας ανήκει.
Ανήκει στο Αίμα του Μελά.
Ανήκει στους πολεμιστές της Μικράς Ασίας.
Ανήκει στους νεκρούς του Έπους της Αλβανίας.
Ανήκει στους νεκρούς της Κύπρου.
Ανήκει στους νεκρούς των Ιμίων.
Ανήκει στις μελλοντικές γενιές Ελλήνων.
Εμείς είμαστε απλώς, αυτοί που το απολαμβάνουν αλλά και το φρουρούν σήμερα.
Ας κάνουμε λοιπόν σωστά την δουλειά μας κι ας φυλάξουμε σκοπιά.
Τα τελευταία λόγια του Ανθυπολοχαγού Μελά, μας στοιχειώνουν όλους και μας δείχνουν το κακοτράχαλο μα ευωδιαστό μονοπάτι του χρέους. Είπε στο πρωτοπαλίκαρό του, Νικόλαο Πίρζα: ‘Νίκο, πάρε το τουφέκι και δώστο στο γιο μου, το σταυρό στη γυναίκα μου και πες τους ότι έκανα το καθήκον μου’.
Έται και για εμάς, για όποιον βρεθεί στον χώρο ευθύνης μας, δεν υπάρχουν συμβιβασμοί, δεν υπάρχουν συμφωνίες δεν υπάρχει διπλωματία.
Υπάρχουν μόνον δυο φράσεις: «Άλτ τις εί» και «Μολών Λαβέ».
Αχιλλέας Ξανθάκης
